สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3345

จากที่กองทัพพุ่งเข้ายอดเขาทิศใต้ ความกดดันในการป้องการประสาทก็ลดลงเป็นครึ่งในทันที

พวกเขาอาศัยกองกำลังที่ตามไปทางยอดเขาทิศใต้แล้วฝ่ายป้องการก็เริ่มจัดการกับศัตรูขึ้นมา

ไปๆมาๆหลายรอบ ก็กำจัดศัตรูได้ร้อยกว่าคน

“ไอ้สารเลว!พวกไร้สาระกินอะไรเข้าไป?คนแค่สิบกว่าคนยังไม่สามารถจัดการได้?”

บนเนินสูงในระยะไกล ร่างหลายร่างที่สวมเสื้อคลุมสีดำมองดูฉากนี้และโกรธมาก

ชายคนหนึ่งมีเคราและดูกล้องส่องทางไกลตะโกนด้วยความโกรธ: “ไปจัดคนหนึ่งพันคนให้ฉันอีก จัดการยอดเขานี้ให้ได้!มัดร่างของนักรบเมืองหลงกั๋วขึ้นมา แล้วมัดไว้ที่หน้าปราสาท!”

“รับทราบ ผู้นำ!”

ลูกน้องรีบตอบกลับ

อย่างรวดเร็ว กองกำลังศัตรูเริ่มเคลื่อนตัวไปทางภูเขา

เมื่อเผชิญกับกระแสศัตรู ทีมหลายสิบคนถูกบังคับให้เข้าสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง

อุปกรณ์ป้องกันของยอดเขาทิศใต้เพียงไม่กี่ชิ้นในเจ็ดนาทีก็ถูกจัดการได้อย่างทั้งหมด

พวกเขาอาศัยภูมิประเทศต่อสู้และถอย

แต่ยอดเขาทิศใต้ใหญ่ขนาดนี้ พวกเขาสามารถถอยได้แล้วจะถอยได้ไปถึงไหนได้?

“แล้วถอยไปข้างหลังต่อ!”

“ผู้นำ....พวกเราไม่มีทางหนีแล้ว....ถ้าถอยอีกจะถึงยอดเขาแล้ว...”

“ยอดเขา?ไม่เป็นไร....ยอดเขาก็ยอดเขาสิ!พี่น้อง พวกเราหนีไปทางยอดเขาก่อน รอให้เวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยสู้กับสัตว์ร้ายเหล่านี้!พวกเราท้วงเวลาให้กับผู้บังคับบัญชาได้มากแล้ว เชื่อว่า....กองกำลังเสริมต้องมาในไม่ช้าแน่!”

หัวหน้าสูบหายใจแล้วเช็ดน้ำตาบนหน้า

“กองกำลังเสริมมาถึง ฐานก็จะไม่สูญหาย!พวกเราตายก็คุ้ม!พี่น้องกลัวตายไหม?”

“กลัวอะไรละ!”

“เธอต้องถามพวกสารเลวพวกนี้กลัวฉันไหม!”

“ฮ่าๆๆๆ พวกสารเลว!มาสิ!ฉันอยู่นี่!ไม่ใช่อยากฆ่าฉันหรอ?มาสิ!”

“เก่งก็มาสิ!”

นักรบพวกเขาหัวเราะ ความตายเข้าใกล้ ใบหน้าเหลือเพียงแค่ความอาฆาตอย่างบ้าคลั่ง

แต่คนของศัตรูยังคงมาอย่างต่อเนื่อง นักรบหลายสิบคนเหลือเพียงไม่กี่สิบคน

พวกเขาแต่ละคนต่างบาดเจ็บ เมื่อถอยไปถึงยอดเหวแล้วยืนที่ข้างๆเหว

มีบางคนยืนไม่นิ่งแล้ว แต่ก็ยังถืออาวุธไว้อย่างแน่นๆ ดวงตาเหมือนคบเพลิงจ้องไปข้างหน้า

พระอาทิตย์ตกเหนือภูเขาด้านตะวันตก และพระอาทิตย์ตกส่องแสงบนท้องฟ้า ดุจเลือดทั่วภูเขาและที่ราบสะท้อนซึ่งกันและกัน

ลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงนั้นเยือกเย็น พัดช้าๆ ราวกับว่าเป็นดนตรีสุดท้ายของนักรบพวกนี้

พวกเขาปล่อยมือที่พยุงฝ่ายตรงข้ามกันแล้วยืนตัวตรงขึ้น

พวกเขาพร้อมจะสู้แล้ว!

การสู้ครั้งสุดท้าย!

แม้ว่าร่างกายของฉันจะแหลกสลายเป็นชิ้น ๆ แม้ว่าฉันจะไม่กลับมาก็ตาม พวกเขายังต้องการให้ศัตรูรู้ทัศนคติของพวกเขาด้วย!ให้รู้ความแน่วแน่ของพวกเขา รู้ว่านักรบของเมืองหลงกั๋วนั้นไม่ได้ก้มหัวให้ใครได้ง่ายๆ!

“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่!”

ผู้แข้งแกร่งที่น่าเกรงกลัวก็เดินไปที่ยอดเขา เขาจ้องมองทหารหลายสิบคนที่เตรียมบุกโจมตีอย่างไม่แยแส

ความสามรถของเขานั้นไปไกลกว่าคนพวกนี้แล้ว ในดวงตาของเขาคนพวกนี้ไม่ต่างอะไรกับมดเลย

“ให้ฉันมาจัดการคนโง่พวกนี้!”

ผู้แข็งแกร่งพูดอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็ยกดาบที่ติดเลือดแล้วไปทางนักรบสิบกว่าคน

มองดูผู้แข็งแกร่งเดินมาแล้ว ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกกดดันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

แต่พวกเขาไม่ได้กลัวอะไร

ถึงเวลานี้ พวกเขาไม่ให้ความสำคัญเรื่องความตายแล้วมองอย่างขมขื่นนิ่งๆ

พวกเขามีแค่ความคิดเดียว

เห็นเพียงผู้แข็งแกร่งจู่ๆยกดาบขึ้นแล้ว

เสียงดังขึ้น!

แสงดาบวูบวาบกำลังจะฟาดใส่นักรบหลายสิบคนเหล่านี้

แต่ในช่วงเวลาสำคัญนี้

โซ!

ทันใดนั้นสายรุ้งยาวก็ข้ามท้องฟ้าและตกลงสู่ยอดเขาโดยตรง

ทันทีที่แสงดาบฟันเข้าหาสายรุ้ง ทันใดนั้นมันก็หายไปในอากาศ

“อะไร?”

ผู้แข็งแกร่งตกตะลึง

ทุกคนก็ตกใจ

“ใคร?”

สายตาของทุกคนก็มองไปร่างคนที่จู่ๆเดินเข้ามาใกล้ยอดเขา

ทุกคนจ้องตาโต รู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

ชายผู้แข็งแกร่งมีความกระตือรือร้นและมีความรู้สึกของการกดขี่ที่อธิบายไม่ได้อยู่ในใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน