สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3377

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

หงส์ดำเก็บผ้าเช็ดหน้าพร้อมกับถามหลินหยางอย่างอ่อนโยน "ลองดูหน่อย ฝีมือการชงเหล้าของคุณเยี่ยมไปเลย"

หลินหยางชำเลืองมองของเหลวสีแดงสดในแก้วและหันไปมองบาร์เทนเดอร์ที่นอนกองอยู่หน้าเคาเตอร์บาร์และสุดท้ายก็ดื่มไปจนหมด

"เราไปกันเถอะ"

หงส์ดำกล่าวและจากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

มีทหารสองคนเดินมาจากอีกฝั่งพร้อมกับลากศพของบาร์เทนเดอร์ออกไป ดูเหมือนว่าจะเอาไปโยนที่เชิงโขดหินขนาดใหญ่แน่นอน

หงส์ดำแอบไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการฆ่าคนเลยแม้แต่นิดเดียว เขายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างเรียบเฉยและคอยหันมาพูดคุยกับหลินหยางอย่างอ่อนโยน

หากไม่เห็นฝีมือของเธอด้วยตาตัวเองก็คงไม่เชื่อว่าหญิงสาวที่ดูเรียบร้อยจะฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้

หลังจากที่เดินผ่านห้องโถงจำนวนมาก ในที่สุดหลินหยางก็ตามหงส์ดำมาถึงสำนักงานใหญ่ของหยงเย่จนได้

ตลอดทางที่มา ในที่สุดหลินหยางก็พอมีความเข้าใจเกี่ยวกับเมืองใต้ดินแห่งนี้ขึ้นมากพอสมควร

เมืองใต้ดินทั้งหมดมีทางเข้าออกทุกทิศทาง แต่ละพื้นที่ล้วนมีทางเข้าออกเป็นของตัวเองจำนวนมาก

ซึ่งก็หมายความว่า ทางเข้าหินขนาดยักษ์ข้างนอกนั้นไม่ใช่เป็นทางเข้าเดียว!

ดังนั้น หากหลินหยางต้องการกวาดล้างผู้คนทั้งหมดในสำนักงานใหญ่ คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะทำคนเดียว!

ต้องมีคนช่วย

แต่ตอนนี้หยางหัวทั้งหมดและแม้แต่คนจากดินแดนแห่งความเงียบและความตายได้รับการระดมรวมพลโดยหลินหยางและไม่มีคนอื่นที่พอใช้งานได้เลย ควรทำอย่างไรดี?

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยางเองก็อยู่ในสำนักงานใหญ่ของหยงเย่แล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปหากำลังเสริมในขณะนี้

จะทำอย่างไร?

หลินหยางเริ่มคิดหนัก

เขาไม่กังวลเลยเกี่ยวกับผู้คนที่สำนักงานใหญ่หยงเย่

ด้วยความแข็งแกร่งระดับเทพเซียนแห่งแผ่นดินของเขา การฆ่าคนเหล่านี้เปรียบเสมือนกับการฆ่าหมูและสุนัขตัวเล็กๆ เท่านั้น

แต่เมื่อสำนักงานใหญ่ของหยงเย่มีทางเข้าออกมากเกินไป หากพวกเขาพยายามหลบหนี ทำให้หลินหยางจัดการได้ยาก...

หลินหยางขมวดคิ้วและใบหน้าของเขาเริ่มตึงเครียด

ทันใดนั้น ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมุ่งความสนใจไปที่หงส์ดำที่สง่างามที่อยู่ตรงหน้าเขา

"คุณหงส์ดำ ไม่ทราบว่าน้องชายของคุณ...ได้จากไปแล้วเหรอ?"

หลินหยางถาม

เมื่อพูดจบ หงส์ดำก็หยุดชะงัก

เธอค่อยๆ หันกลับมาและชำเลืองมองหลินหยาง "ใช่"

คำง่ายๆ แต่กลับรู้สึกเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก

แถมยังมีความโกรธแค้นอีกด้วย...

"บอกผมได้ไหมว่าเขาตายได้ยังไง?"

หลินหยางถาม

"ฉันไม่แนะนำให้คุณถามคำถามนี้ แบบนี้จะดีกับคุณมากกว่า"

หงส์ดำกล่าวโดยไม่หันไปมอง

แม้ว่าน้ำเสียงจะอ่อนโยนเหมือนเดิม แต่ความโกรธของเธอกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เห็นได้ชัดว่าหากหลินหยางยังกล้าถามคำถามนี้ต่อไป หงส์ดำอาจฆ่าเขาได้โดยไม่ลังเลก็เป็นได้

แม้ว่าเขาจะมีค่าและมีความสำคัญต่อสำนักงานใหญ่มากก็ตาม

ทว่าหลินหยางกลับไม่มีทีท่าจะหยุด เขายิ้มและกล่าวอย่างตรงไปตรงมา "คุณหงส์ดำ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป ผมแค่อยากบอกคุณว่า หากศพของเขายังอยู่ละก็ ผมพอมีวิธีทำให้เขาฟื้นกลับมาเหมือนเดิม!"

เมื่อพูดจบ หงส์ดำที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หยุดชะงัก

เธอค่อยๆ หันกลับมาและมองไปที่หลินหยางพร้อมกับเดินไปข้างหน้าและยื่นมือออกไปคว้าคอของหลินหยางเพื่อยกเขาขึ้นด้วยมือข้างเดียว

"ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันทำคุณเจ็บ"

"แต่คุณล่วงเกินน้องชายของฉัน แถมยังโกหกต่อฉัน ทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก"

"ไม่แน่ การรู้จักกันของเราอาจมาถึงทางตันและการเดินทางของคุณก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว"

"ฉันควรจะส่งคุณขึ้นสวรรค์แล้ว คุณคะ คุณจะต้องจดจำฉันเอาไว้!"

หงส์ดำกล่าวอย่างเคร่งขรึมเหมือนกำลังร่ายมนตร์อะไรบางอย่างกับหลินหยาง จากนั้นเธอก็ออกแรงเพื่อจัดการหลินหยาง

"คุณไม่อยากช่วยน้องชายของคุณ?"

หลินหยางพูดขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้สึกตื่นตระหนก

"น้องชายของฉันได้ตายไปแล้ว!"

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของหงส์ดำเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน