สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3380

หงส์ดำตกตะลึง

เรื่องแบบนี้มันเป็นไปได้ยังไง?

ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงเอาโทรศัพท์มือถือแตกๆให้เยี่ยหวัง แล้วทำไมเยี่ยหวังถึงทำหน้าตาแบบนั้น?

“หลังจากวันนี้หยงเย่ จะถูกกำจัดออกไปจากโลกนอย่างสิ้นซาก! เยี่ยหวัง หยงเย่ ไม่ควรมีอยอีกต่อไป!”

หลินหยางพูดอย่างสงบ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเยี่ยหวัง

ออร่าอันไร้ที่สิ้นสุดเล็ดลอดออกมาจากตัวเขาทีละน้อย

แต่เยี่ยหวังกลับยังไม่ยอมยอมแพ้

เขาเงยหน้าขึ้นมาทันทีและจ้องมองไปที่หลินหยางอย่างดุเดือด

“แกยังไม่ชนะหรอก! ข้ารับรอง! ตราบใดที่ข้าจับเจ้าและบังคับให้เจ้าสั่งให้คนของเจ้าเลิกโจมตีสาขาต่างๆของข้าได้ ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้!”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เยี่ยหวังกสะบัดเสื้อคลุมสีดำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขาออกไป ลดเสื้อคลุมลงและดึงดาบเรียวยาวสีดำออกมา

ดาบยาวนั้นแหลมคมมากราวกับสว่าน แต่สว่านนั้นเต็มไปด้วยแสงระยิบระยับราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

"จับข้าเหรอ?"

หลินหยางส่ายหัว: "เจ้าอาจมีกำลังไม่เพียงพอนะ!"

“เจ้ากล้ามาหาข้าคนเดียว ข้าคิดว่าฝีมือของเจ้าต้องไม่ธรรมดาแน่นอน บางทีข้าอาจจะต้องใช้ความพยายามอยู่บ้างในการจัดการกับเจ้า แต่นี่คือเมืองแห่งหยงเย่! เจ้าคิดว่าในสถานที่แบบนี้ เจ้ายังจะยังต้านทานไหวได้สักเท่าไหร่เชียว?”

ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามาหาเขาจากทุกทิศทุกทาง

"ไอ้เวรนี่!"

ใบหน้าเล็กๆ ของหงส์ดำตึงเครียดขึ้น และเธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ที่ หลินหยาง: "เจ้า ข้าบอกไปแล้วนะว่าให้เจ้าออกไปกับข้า แต่เจ้าก็ไม่ทำ ตอนนี้แม้ว่าพวกเราจะอยากหนีออกไป เราก็ออกไปไม่ได้แล้ว! พวกเราถูกล้อมไว้แล้ว! "

“หงส์ดำ ข้าบอกให้เจ้าไปปิดกั้นทางเข้าและออกทั้งหมดของหยงเย่ ทำไมเจ้ายังไม่ไปอีกล่ะ?”

หลินหยาง เอียงศีรษะและพูดอย่างสงบ น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย

“นี่ยังจำเป็นอีกเหรอไง? ตอนนี้คนที่ควรวิ่งหนีคือพวกเรา ไม่ใช่พวกเขานะ”

หงส์ดำ ขมวดคิ้วเบา ๆ

เธอพบว่าตนเองไม่ชอบหมอเทวดาหลินคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ต่อให้เขาจะมีความสามารถในการรักษาน้องชายของตนได้ แต่ ณ ตอนนี้ เขาเป็นแค่ไอ้คนโง่อย่างสิ้นหวัง!

“ไม่ คนที่ควรหนีคือพวกเขาต่างหาก”

หลินหยาง ส่ายหัวและมองไปทางเยี่ยหวัง

เยี่ยหวัง ถือดาบและเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ในดวงตาของเขามีความร้อนที่พลุ่งพล่านไม่มีที่สิ้นสุด

เขาพร้อมที่จะลงมือแล้ว

“ไอ้มดไร้ค่าที่ไม่รู้ว่าจะอยู่หรือตาย ไปตายซะเถอะ!”

เยี่ยหวังตะโกนและแทงหลินหยาง โดยตรงด้วยดาบที่เหมือนสว่านของเขา

ดาบสว่านที่สร้างขึ้นราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวทำให้มีแสงที่เจิดจ้าสว่างไปทั่วในกลางอากาศ ซึ่งตระการตาและสวยงามอย่างยิ่ง

แต่ในช่วงเวลาที่ใกล้เข้ามา

บูม!

จู่ๆ พลังทะยานก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและโจมตี เยี่ยหวัง โดยตรง

เยี่ยหวัง ไม่ทันระวังและล้มลงกับพื้นอย่างแรง หลังของเขา ดูเหมือนถูกภูเขาลูกใหญ่บดบังไว้ และเขาเจ็บปวดแสนสาหัส

"อะไรน่ะ?"

หงส์ดำตกตะลึง

ยอดฝีมือหยงเย่ที่มาจากทุกทิศทุกทางต่างก็ตัวสั่นเทา พร้อมมีสีหน้าไม่เชื่อ

พวกเขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อโจมตีเกราะป้องกันที่หลินหยางสร้างขึ้น พยายามรีบบุกเข้าไปในบาเรียเพื่อช่วยเยี่ยหวัง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะโจมตีอย่างไร มันก็ไม่มีผล

เกราะะป้องกันที่หลินหยางสร้างไว้นั้นแข็งแกร่งและหนาอย่างไม่น่าเชื่อ คนกลุ่มหนึ่งโจมตีเป็นเวลาหลายนาทีแต่พวกเขาไม่เห็นมันอ่อนตัวลงเลย

ใบหน้าที่สวยงามของหงส์ดำเปลี่ยนไป และเธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้รางๆ

ผลัก!

ในตอนนั้นเอง ฉากที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่านั้นก็ปรากฏขึ้น

หลินหยาง ก้าวไปข้างหน้าและบดขยี้ดาบสว่านของเยี่ยหวังด้วยเท้าเปล่า

ดาบสว่านระเบิดและเศษชิ้นส่วนกระเด็นไปทุกทิศทาง

ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ

ดาบสว่านนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเยี่ยหวัง ว่ากันว่าทำจากเหล็กของอุกกาบาตเเลยทีเดียว!

แต่ภายใต้เท้าของหลินหยางมันช่างเปราะบางมาก! ถึงกับถูกเหยียบย่ำจนแหลกสลายเป็นชิ้นๆ อย่างง่ายดาย...

เยี่ยหวังเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

เขาจ้องมองเศษชิ้นส่วนทแตกสลายอย่างว่างเปล่า และตกอยู่ในความตะลึง

แต่ในขณะนั้นเองเยี่ยหวัง ก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างและเงยหน้าขึ้นทันที เห็นแค่ว่าฝ่าเท้าได้ก้าวไปบนหัวของเขาอย่างแรงแล้ว!

พลังอันรุนแรงเสียงดังขึ้นระหว่างฝ่าเท้า...

"อ๊าก!!"

เยี่ยหวัง กรีดร้องอย่างน่าสมเพชและกลิ้งไปด้านข้างทันที

บูม!

หลินหยางเหยียบลงไปแรงๆด้วยฝ่าเท้าของเขา แต่ก็พลาดไป ฝ่าเท้าของเขาทำให้พื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เกิดคลื่นกระแทกที่น่าสะพรึงกลัว

แม้ว่าเยี่ยหวังจะหลบหลีกการเหยียบครั้งนี้ได้ แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงคลื่นกระแทกที่เกิดขึ้นได้ ร่างกายของเขาถูกคลื่นกระแทกพัดจนปลิวไป เขาล้มลงจากบัลลังก์อย่างแรง และกระแทกสิ่งกีดขวางด้านนอกก่อนที่จะหยุดลง

ดวงตาฤดูใบไม้ร่วงของหงส์ดำ เบิกกว้างขึ้นแล้วมองเยี่ยหวังที่มีสภาพน่าอับอายอยู่ด้านหลังแผงกั้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เธอไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ที่เคยมีตัวตนสูงส่ง ตอนนี้จะมาพบกับวันที่ตกต่ำเช่นนี้ได้...

“เร็วเข้า! เปิดแผงกั้นแล้วปล่อยข้าออกไป! เร็วเข้า!”

เยี่ยหวัง รีบลุกขึ้นโจมตีเกราะป้องกันและกรีดร้องใส่ผู้คนที่อยู่ข้างนอก

ปากเต็มไปด้วยเลือดและดูน่ากลัวมาก

แต่คนภายนอกไม่กล้าโจมตีเข้ามาในเกราะในขณะนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน