สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3399

ข่าวการล่มสลายของทีมสกายชาร์ค แพร่กระจายบนเว็บมืดจนทำให้เกิดความโกลาหลขึ้น

ใครก็ไม่กล้าเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

ผู้คนมากมายพากันตั้งคำถามขึ้นมา ต้องการรูปภาพหรือการบันทึกภาพจากนกนางนวลขาว และเทพคิวปิด

แต่พวกเขาไม่ได้มีการถ่ายภาพไว้

“พวกคุณโง่เหรอ? ภายใต้สถานการณ์แบบนั้น ใครจะกล้าถ่ายรูปหรือบันทึกวีดีโอ? ถ้าคนผู้นั้นโมโหขึ้นมา! เกิดฆ่าฉันจะทำยังไงล่ะ?”

นกนางนวลขาวประณามคนเหล่านั้นที่ตั้งข้อสงสัยอยู่บนเว็บมืดด้วยความเดือดดาล

“เหอะ ไม่มีภาพถ่ายหรือการบันทึกวีดีโอ! นั่นก็หมายความว่าพวกคุณปั้นเรื่อง!”

“ทีมสกายชาร์คมีกำลังรบระดับไหน? จะบอกว่าทำลายก็ทำลายได้เลยเหรอ?”

“ต่อให้พื้นที่ที่พวกเขาอยู่ปล่อยอาวุธปรามณูมา ก็ไม่สามารถทำลายพวกเขาได้อย่างแน่นอน!”

“นกนางนวลขาว คุณเป็นนักต้มตุ๋นคนหนึ่ง!”

“อย่ามาหลอกหลวงคนอยู่ที่นี่!”

หลายคนฝากข้อความด่า ไม่เชื่อเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง

นกนางนวลขาวขี้เกียจอธิบายกับคนเหล่านี้แล้ว เลยฝากข้อความทิ้งไว้ว่า:“พวกคุณไม่เชื่อ งั้นก็ไปตรวจสอบหาทีมสกายชาร์คนะ ดูสิว่ากองกำลังนี้ยังอยู่หรือไม่!”

พูดจบ ก็ออฟไลน์ทันที

เทพคิวปิดก็ขี้เกียจสนใจ แม้ว่าคนจำนวนนับไม่ถ้วนจะมีการข้อความส่วนตัวหาเธอ แต่เธอก็นิ่งเงียบ

หลายคนเริ่ม@ผู้รับผิดชอบบนเว็บมืดของสหรัฐอเมริกา

แม้ว่าผู้รับผิดชอบจะได้ไม่ออนไลน์เป็นเวลานานแล้ว

แต่นี่ชัดเจนมาก ว่าคนของสหรัฐอเมริกาไม่มีทางออกมาแถลงการณ์แสดงออกอะไรในเวลานี้อยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้ การพูดคุยสนทนาบนเว็บมืดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงถูกค้นหามากที่สุดในเป็นประวัติการณ์

จนกระทั่งข่าวแพร่กระจายไปถึงสื่อภายนอก นานาชาติก็มีการตีพิมพ์ข่าวเรื่องนี้ แต่ตีพิมพ์ได้ไม่กี่นาที จู่ๆก็ถูกเพิกถอนออกจนทำให้คนนับไม่ถ้วนวิพากษ์วิจารณ์กันถึงเรื่องนี้

สวี่จื่อซวงไม่รู้ว่าเว็บมืดกับโลกภายนอกกำลังพูดคุยสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างดุเดือด

เธอในเวลานี้ กำลังสาวเท้ามุ่งเดินไปข้างหน้าทีละก้าว

เธอมองเห็นควันลอยฟุ้งในระยะไกล มองเห็นพื้นดินที่แตกแขนงเป็นริ้วรอยขนาดใหญ่แพร่ขยายออก และรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายความน่ากลัวที่ค่อยๆแผ่กระจายมาแล้ว

กลิ่นอายแข็งแกร่งนี้ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ!

แต่สิ่งที่ทำให้สวี่จื่อซวงประหลาดใจคือกลิ่นอายนี้…..ทำไมถึงคุ้นๆขนาดนี้?

ดูเหมือน….เคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน

“หัวหน้าสวี่ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”

สวี่จื่อซวงงงงันเหม่อลอยเล็กน้อย เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังมา

สวี่จื่อซวงตัวสั่นเทา เอียงคอมองไป

สิ่งที่เห็นคือชายคนหนึ่งคลุมหน้า และไม่รู้ว่ามาปรากฎอยู่ข้างตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะคลุมหน้า แต่สวี่จื่อซวงจำเสียงนี้ได้

“แม่ทัพหลิน?”

สวี่จื่อซวงตกตะลึงมาก

“หัวหน้าสวี่ พวกเรายังมีวาสนาต่อกันจริงๆ!”

หลินหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

สวี่จื่อซวงสีหน้าเปลี่ยนไปมากอย่างเห็นได้ชัด รีบพูดขึ้นว่า :“แม่ทัพหลิน ที่นี่อันตรายมาก! คุณรีบออกไป!”

“อันตรายเหรอ?”

“ข้างหน้ามียอดอยู่ฝีมือที่แข็งแกร่งและน่ากลัวอยู่ เขาเป็นศัตรูหรือเป็นมิตรตอนนี้ยังไม่รู้ชัด คุณออกไปเร็ว ไม่เช่นนั้นถ้าเจอเข้ากับเขาแล้ว เขาเข่นฆ่าขึ้นมา ฉันไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของคุณได้หรอกนะ!”

สวี่จื่อซวงพูดขึ้นด้วยความร้อนใจอย่างมาก

หลินหยางมึนงง มองไปข้างหน้า แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นว่า:“ด้านนั้นไม่มีคน”

“แม่ทัพหลิน คุณรู้ได้ยังไงคะ?”

สวี่จื่อซวงถามด้วยความมึนงง

“ผมเพิ่งมาจากทางด้านนั้น ทำไมผมจะไม่รู้?”

หลินหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

“คุณมาจากด้านนั้นเหรอคะ?”

สวี่จื่อซวงสับสนมึนงง มองหลินหยางอย่างด้วยความตะลึงงัน

ทันใดนั้น เธอก็ดูเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และคนทั้งคนอดไม่ได้ที่จะถอยหลัง จ้องไปที่หลินหยางด้วยความตกตะลึง

“แม่ทัพหลิน! หรือว่า….คุณ….คุณก็คือคนดินแดนมังกรคนนั้นที่ทะลวงเข้ามาสังหาร….คนประเทศดิควา?”

หลินหยางได้ยิน จึงพยักหน้าพูดว่า:“น่าจะเป็นผม!”

สวี่จื่อซวงไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบายความรู้สึกตัวเองเลย

เครียดกดดันมาตั้งนาน ที่แท้คนดินแดนมังกรผู้นี้คือหลินหยางนี่เอง!

คนหน่วยต้องห้ามถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทยอยนั่งลงบนพื้น และแผ่นหลังของทุกคนก็เปียกชื้นเป็นวงกว้าง

“พวกคุณเป็นอะไรไปเหรอ?”

หลินหยางขมวดคิ้วเป็นปมถามขึ้น

สวี่จื่อซวงยิ้มเจื่อนๆ จากนั้นรีบพูดเรื่องราวที่ประสบพบเจอมาให้หลินหยางฟังทันที

หลินหยางชะงักงัน ตามด้วยส่ายหน้าไปมา

“ที่ผมทะลุผ่านชายแดนประเทศดิความานั้น เป็นเพราะกองทัพประเทศดิควาส่งคนออกไปเคลื่อนไหวโจมตีผม! ผมมีหลักการยึดถืออย่างหนึ่ง คือถ้าคนไม่มารุกรานผม ผมก็ไม่รุกรานคน ในเมื่อพวกเขาลงมือ ผมก็จะสู้กับพวกเขาจนถึงที่สุด!”

“แม่ทัพหลิน ถ้าไม่มีสาเหตุอะไร ทำไมจู่ๆประเทศดิควาถึงมาโจมตีคุณ?”

สวี่จื่อซวงถามขึ้นด้วยความงงงวย

“ผมทำลายหยงเย่สำเร็จแล้ว”

หลินหยางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

“อะไรนะ?”

สวี่จื่อซวงร้องเสียงแหลมออกมา

คนหน่วยต้องห้ามเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางหลินหยางด้วยความตกตะลึง

“เป็นไปไม่ได้ แม่ทัพหลิน ฉันรู้ว่าพลังของคุณแข็งแกร่งมาก แต่หยงเย่พบเห็นได้ทั่วโลก สาขานับไม่ถ้วน ต่อให้คุณฆ่าทีละคน คุณก็ไม่สามารถทำลายได้เร็วขนาดนี้!”

สวี่จื่อซวงเสียงสั่นเครือ ไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

หลินหยางส่ายหน้า พูดอย่างราบเรียบว่า:“ลูกน้องของผมได้ล้อมหยงเย่ทุกสาขาแล้ว ผมแค่หาซ่องโจรของหยงเย่ให้เจอ แล้วทุกคนก็ลงมือพร้อมกัน คนของหยงเย่ก็ไม่สามารถหลบหนีได้แล้ว!”

“ลูกน้องของคุณเหรอ? หยางหัวใช่ไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน