สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 348

ส่วนชาวบ้านที่เหลือก็ตะโกนด่าทอเหมือนกัน บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธ เห็นความตายเป็นเหมือนการกลับสู่ธรรมชาติไปแล้ว

ชายหนุ่มที่ชื่อหลิวจิงโปพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ในแววตาปรากฏให้เห็นความดุร้าย “ดี! ดี! ดี! ใจกล้ามาก! ใจกล้ามาก! พวกคุณจะไม่ยอมให้ใช่หรือเปล่า? ไม่เป็นไร แต่ถ้าพวกคุณคิดว่าผมจะฆ่าพวกคุณทิ้งทั้งแบบนี้ พวกคุณคิดผิดแล้ว พวกคุณคิดว่าพวกเราจะได้แต่ศพของพวกคุณไปเหรอ? ผิดมหันต์ พวกที่เป็นศพโดนทิ้งอยู่ที่นี่จะมีแต่พวกคนแก่และผู้ชายเท่านั้น ส่วนผู้หญิงที่หน้าตาสวยหน่อย ผมจะทำสัญลักษณ์ไว้บนศพพวกคุณ หลังจากนั้นเอาไปขายให้กับพวกคนที่เล่นไสยศาสตร์หรือไม่ก็พวกโรคจิตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ปล่อยให้ศพของพวกคุณโดนย่ำยีทุกคืนทุกวัน ถึงพวกคุณตายไปแล้วก็ไม่ได้อยู่อย่างสงบ!”

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ คนของหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงตกใจจนหน้าซีดทันที บางคนถึงกับเข่าอ่อนจนแทบจะยืนไม่ไหว

“ปีศาจ! แก…แกมันปีศาจ!” หญิงวัยกลางคนด่าทอด้วยความโกรธ

ส่วนหญิงสาวที่ชื่อหยานเคอเอ๋อร่างกายสั่นสะท้าน ลมหายใจติดขัด

เธอไม่เคยคิดว่าคนคนหนึ่งจะสามารถเลวทรามได้ขนาดนี้…

เธอหลับตาทั้งคู่ลงไม่พูดอะไร

ผ่านไปสักพักพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ฉันมอบเลือกวิญญาณลั่วหลินและโสมราชันย์ให้คุณ คุณจะปล่อยผู้คนในหมู่บ้านของเราใช่หรือเปล่า?”

“ถ้าเธอให้ฉันตั้งแต่แรก หมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงจะกลายเป็นแบบนี้เหรอ?” หลิวจิงโปยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

หยานเคอเอ๋อไม่ได้พูดอะไร

แต่หญิงวัยกลางคนและชายชราที่อยู่ด้านข้างถึงกับหน้าถอดสี

“เคอเอ๋อ ห้ามเอาให้พวกเขาเด็ดขาด โสมราชันย์เป็นของที่สืบทอดต่อกันมารุ่นสู่รุ่นของหมู่บ้าน จะมอบให้คนต่ำช้าแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

“ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นถึงเขาจะได้เลือดวิญญาณลั่วหลินไปก็ไม่มีทางปล่อยพวกเรา คำพูดของคนเลวทรามต่ำช้าแบบนี้เชื่อถือไม่ได้!”

ทุกคนพากันพูดห้ามอย่างร้อนรน

แต่หยานเคอเอ๋อก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

เธอกัดฟันแน่นแล้วพูดเสียงเบา “ฉันไม่สามารถเอาชีวิตของทุกคนไปเสี่ยงเพราะของพวกนี้ แม้มันจะเป็นความหวังที่ริบหรี่ แต่ฉันก็จะลองดู!”

พูดจบ หยานเคอเอ๋อยื่นมือออกไปหยิบโสมที่ถูกห่อด้วยผ้าออกมาจากแขนเสื้ออีกข้างอย่างเชื่องช้า

โสมไม่ได้ถือว่าใหญ่มาก แต่พิจารณาจากพื้นผิวของโสมที่โผล่ออกมาให้เห็นเล็กน้อย โสมรากนี้เป็นสีทองทั้งราก

ลมหายใจของหลิวจิงโปหยุดชะงัก รีบก้าวออกไปแย่งโสมมาแล้วเปิดดู

“เป็นโสมราชันย์จริงด้วย!” เขาส่งเสียงอุทาน

“นี่คือเลือดวิญญาณลั่วหลิน!”

หยานเคอเอ๋อกรีดข้อมือของตัวเองแล้วยื่นออกไป ตรงข้อมือมีเลือดสีแดงสดหนึ่งหยดไหลออกมา

หลิวจิงโปรีบรับเอาไว้

หลังจากเลือดหยดลงบนข้อมือของเขา มันซึมเข้าไปในผิวหนังและหายไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปสักพัก บนข้อมือของหลิวจิงโปมีจุดสีแดงปรากฏขึ้นสองจุด

“สองหยด สองหยดแล้ว ดูเหมือนครั้งนี้ตระกูลหลิวจะเติบโตขึ้นแล้ว!” หลิวจิงโปสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คิดจะสงบความตื่นเต้นภายในใจของตัวเอง แต่แววตาที่แทบจะลุกเป็นไฟหักหลังความตั้งใจของเขา

“เอาล่ะ ของพวกคุณก็ได้ไปแล้ว พวกเราไปได้หรือยัง?” หยานเคอเอ๋อกัดฟันแน่นแล้วพูด

“เกรงว่าคงจะไม่ได้!” หลิวจิงโปลดมือลงแล้วมองหยานเคอเอ๋อตั้งแต่หัวจรดเท้า

“คุณไม่รักษาคำพูด” สีหน้าของหยานเคอเอ๋อซีดขาวทันที

“มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? ในป่าในเขาแบบนี้ผมฆ่าคนไปสองสามคนก็ไม่มีใครรู้ พูดโกหกไม่กี่คำมันจะเป็นอะไรไป?”

“คุณ…สาระเลว!”

หยานเคอเอ๋อรู้สึกโกรธมาก เธอคิดจะชกหมัดใส่หน้าของหลิวจิงโป

แต่หลิวจิงโปเหวี่ยงหลังมือตบใส่ใบหน้าเธอก่อน

เพี๊ยะ!

หยานเคอเอ๋อโดนตบจนล้มลงกับพื้นโดยตรง ใบหน้าที่ซีดขาวของเธอมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นทันที

“สารเลว!”

“แกมันสัตว์เดรัจฉาน!”

ชาวบ้านตะโกนด้วยความโกรธพร้อมกับพุ่งออกมาทั้งหมด

แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งเคลื่อนไหว มีเสียงปืนดังขึ้นหลายครั้ง หลังจากนั้นมีชาวบ้านหลายคนล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างกาย ไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

ทุกคนตกใจจนหยุดชะงักทันที

“ไม่ต้องใช้ปืน ไม่ต้องฆ่าพวกเขา!”

หลิวจิงโปหรี่ตาลงมองหยานเคอเอ๋อ พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “เธอเป็นคนช่วยคนพวกนี้ออกมาจากหมู่บ้านสมุนไพร ตอนนี้ ฉันจะข่มขืนเธอต่อหน้าพวกเขา ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกเราจะช่วยเธอได้หรือเปล่า!”

“คุณ…” หยานเคอเอ๋อโกรธจนตัวสั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบหัวเราะอย่างชั่วร้าย ในแววตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“โอ้พระเจ้า เลวทรามเหลือเกิน!”

หัวหน้าหมู่บ้านคนเก่าทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพูดคร่ำครวญ

ส่วนคนที่เหลือก็ร้องไห้เหมือนกัน

“สัตว์เดรัจฉาน! ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกทำตามใจชอบหรอก!” หยานเคอเอ๋อพูดด้วยความโกรธ เธอคิดจะลุกขึ้นพร้อมกับหยิบก้อนหินที่อยู่ด้านข้าง

แต่บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างตาไวมือเร็วจับข้อมือของหยานเคอเอ๋อ ไม่ยอมปล่อยให้เธอทำสำเร็จ