สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 347

หม่าไห่ไม่เข้าใจว่าหลินหยางหมายความว่ายังไง แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเข้าใจคือสงครามได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

หยางหัวกรุ๊ปและตระกูลหลิน…จำเป็นต้องมีฝ่ายหนึ่งที่ล้มลง

หม่าไห่รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เพราะในมุมมองของเขา หยางหัวกรุ๊ปยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปงัดข้อกับตระกูลหลิน

หม่าไห่เป็นคนดูแลจัดการหยางหัวกรุ๊ป หยางหัวกรุ๊ปมีอิทธิพลมากน้อยแค่ไหน เขาถึงขั้นรู้ดีกว่าหลินหยางด้วยซ้ำ

แม้ว่าหลินหยางจะรวมอิทธิพลของพรรคซวนอีเข้าด้วยกัน แต่เมื่อเทียบกับตระกูลหลินยังอยู่ห่างชั้นมากเกินไป

ประธานหลินบ้าไปแล้วเหรอ?

หม่าไห่ไม่รู้

แต่หลินหยางรู้ตัวดี เขาไม่ได้เป็นบ้า

เขาจ้องมองข้อมือของตัวเอง มีจุดสีแดงสิบห้าจุดอยู่ตรงนั้น จุดสีแดงพวกนี้เป็นเหมือนกับฝ่ายที่สะดุดตามาก แต่โดนแขนเสื้อปิดเอาไว้อีกทีและคนธรรมดาทั่วไปก็มองไม่เห็น

หึ่มหึ่ม…หึ่มหึ่ม…

ในตอนนั้นเองโทรศัพท์เกิดการสั่น

หลินหยางกดรับสาย

เสียงของหลงโชดังขึ้นจากปลายสาย

“อาจารย์ ได้เรื่องแล้ว แต่ดูเหมือนทางโน้นจะเกิดปัญหาเล็กน้อย พวกเราจำเป็นต้องเร่งเดินทาง ถ้าหากไปช้าอาจจะไม่ทันอะไรเลย”

“ที่ไหน?”

“บนเขาอีหัน”

“พวกเรามีเวลามากแค่ไหน?”

“จากที่สำรวจ อย่างมากพวกเขาน่าจะอยู่ได้อีกประมาณสามชั่วโมง แต่ขับรถจากที่นี่ไปถึงเขาอีหานอย่างเร็วก็ต้องใช้เวลาถึงสามชั่วโมงครึ่ง เกรงว่าพวกเราคงต้องเร่งแล้ว”

“แล้วถ้าหากใช้เฮลิคอปเตอร์ล่ะ?”

“เฮ…เฮลิคอปเตอร์?”

......

......

ภายในเขาอีหาน

ในทุ่งสมุนไพรแห่งหนึ่ง หญิงสาวถักเปียหางม้าสวมชุดสีเขียวมรกตกำลังแบกหญิงวัยกลางคนที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่งวิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

เสียงหอบหายใจดังขึ้นไม่หยุด

อย่าเห็นว่ารูปร่างของหญิงสาวคนนี้ผอมแห้งแลดูไร้เรี่ยวแรง แต่พละกำลังที่เธอแสดงออกมาในตอนนี้น่าตกใจมาก แบกหญิงวัยกลางคนที่มีน้ำหนักห้าสิบกว่ากิโลกรัม แต่ยังคงวิ่งได้เร็วขนาดนี้ถือว่าน่าเหลือเชื่อ

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

“นางตัวดี หยุดอยู่ตรงนั้น!”

“ถ้ายังไม่หยุด พวกเราจับเธอได้เมื่อไหร่เจอดีแน่นอน!”

เสียงพูดด่าทอที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คนกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวสไตล์โบราณและสไตล์ปัจจุบันแตกต่างกันออกไปวิ่งตามหลัง

บางคนเหนี่ยวไกปืนไล่ตามหลัง

บางคนวิ่งไล่ตามอย่างรวดเร็ว

ส่วนด้านหลังสุด เป็นรถเบนซ์เอสยูวีคันใหญ่กำลังขับตามมาอย่างใจเย็น

เสียงเครื่องยนต์ดังจนถึงขีดสุด

แม้จะอยู่ในพื้นที่รกร้าง แต่รถเอสยูวีคันใหญ่ยังคงขับตรงไปข้างหน้าได้อย่างราบรื่น

ส่วนตำแหน่งด้านข้างคนขับเป็นชายหนุ่มสวมชุดถังจวงกำลังส่ายพัดไปมา หรี่ตาลงจ้องมองหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนี

การแต่งตัวของชายหนุ่มคนนี้ไม่เข้ากับรถยนต์สมัยใหม่เลยสักนิด ส่วนใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ร้ายเข้ากับการแต่งตัวที่ดูโบราณของเขาได้อย่างดีเยี่ยม

“นางแพศยาคนนี้ถึงขั้นก็ใช้ยาพิษต่อหน้าคุณชาย! ฮึ่ม ไม่รู้บ้างเลยเหรอว่าคุณชายเป็นใคร! ยาพิษแค่นี้จะทำอะไรคุณชายได้? ไม่รู้อะไรเอาซะเลย!” คนขับรถที่อยู่ด้านข้างพูดจาด่าทออย่างเกรี้ยวกราด

“คุณจะไปรู้อะไร? ผู้หญิงหัวรุนแรงแบบนี้มันถึงจะมีรสชาติของความสนุก! เธอชอบช่วยคนไม่ใช่เหรอ? อีกเดียวผมจะจัดการเธอต่อหน้าคนของเธอ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกคนที่เธอช่วยเอาไว้จะช่วยเธอได้หรือเปล่า!” ชายหนุ่มยังคงส่ายพัดไปมาอย่างใจเย็น เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

คนขับรถที่ได้ยินแบบนี้ลมหายใจหยุดชะงักทันที เขาเข้าใจความหมายของชายหนุ่มคนนี้แล้ว

ภาพแบบนี้แค่จินตนาการก็รู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจจะวาย

หญิงสาวที่สวยงามเหมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบานถูกย่ำยี เป็นใครก็คงทนไม่ไหวหรอกมั้ง…

“คุณชาย แล้ว…อีกเดี๋ยวพวกพี่น้องจะได้ร่วมแบ่งบานหรือเปล่า?” คนขับรถถามด้วยความระมัดระวัง

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตามองคนขับรถแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณเอาผู้หญิงอีกคนไป!”

“ไม่ใช่มั้งคุณชาย? ผู้หญิงคนอายุห้าสิบกว่าแล้ว…”

“ถ้าหากคุณไม่เอา วันนี้ผมจะฝังคุณไปพร้อมกับเธอที่นี่เลย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ผมเอา ผมเอา…” คนขับรถถึงกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

เขาเชื่อว่าคุณชายของตัวเองต้องทำแบบนั้นแน่นอน…

ไม่นาน รถยนต์ถูกขับมาจอดที่ตีนเขาแห่งหนึ่ง

กลุ่มคนที่วิ่งไล่ตามก่อนหน้านี้ปิดล้อมตีนเขาเอาไว้