สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 36

เวลายังคงผ่านไปทีละวินาทีอย่างต่อเนื่อง

ลั่วเฉียนปรุ่งยาเสร็จแล้ว เธอนำมาให้ผู้ป่วยดื่มทีละคน

เธอหันไปมองหลินหยางแวบหนึ่ง หลินหยางในตอนนี้เหงื่อท่วมหัว แต่สีหน้าของเขายังคงดูแน่วแน่มาก

ลั่วเฉียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ

การฝังเข็มเงินไม่ใช่แค่ฝังเข็มลงไปในผิวหนังของมนุษย์ แต่ต้องเน้นเรื่องของ สมาธิ ลมปราณ แรง ให้ผสมผสานลงตัวกัน ทุกเข็มที่ฝังลงไปดูจากภายนอกเหมือนอ่อนโยนและออกแรงเพียงนิดเดียว แต่ในความเป็นจริง ทุกเข็มล้วนแต่เผาผลาญพลังงานของหลินหยาง หลังจากที่ฝังเข็มมากขนาดนี้ หลินหยางในตอนนี้เริ่มดูเหนื่อยล้ามาก

"หลินหยาง หรือไม่…ให้ฉันช่วยคุณเถอะ…" ลั่วเฉียนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

"คุณไม่เข้าใจอาการป่วยของพวกเขา และยังไม่เชี่ยวชาญวิชาฝังเข็ม อาจจะเกิดข้อผิดพลาดได้ง่ายมาก ผมเป็นคนทำเองจะดีกว่า"

หลินหยางพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

ลั่วเฉียนไม่ได้โต้แย้ง

เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรจากการเป็นลูกศิษย์คนหนึ่ง

หลังจากที่หลินหยางทำการฝังเข็มอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของคนไข้ทั้งห้าคนเริ่มกลับมาดูปกติ ลมหายใจสม่ำเสมอ อัตราการเต้นหัวใจ ความดันโลหิต ทุกอย่างเริ่มกลับสู่สภาวะคงที่

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกพากันอุทานด้วยความตกใจ

แม้แต่ตำรวจสายตรวจที่อยู่ด้านนอกก็ทำหน้าตกใจ พวกเขาไม่เคยเห็นทักษะการแพทย์ที่วิเศษขนาดนี้มาก่อน

ในที่สุดก็มีคนไข้คนหนึ่งลืมตาขึ้นพร้อมกับส่งเสียงคร่ำครวญ

"พระเจ้า เขาลืมตาแล้ว!"

"รักษาหายแล้ว! รักษาหายแล้ว!"

"หมอเทวดา!"

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกอุทานออกมาด้วยความดีใจ และมีหลายคนถึงกับหลั่งน้ำตา

"พ่อ!"

ญาติของคนไข้ดีใจจนร้องไห้ออกมา

เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนถอนหายใจอย่างโล่งอก บนใบหน้าปรากฏให้เห็นรอยยิ้ม

แต่หลินหยางไม่ได้หยุดแค่นั้น

เขายังคงฝังเข็มอย่างตั้งใจต่อ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน การเคลื่อนไหวของเขาเริ่มช้าลงทีละนิด

"ถึงเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว"

เฉินเหมามองดูโทรศัพท์แวบหนึ่งแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

"เสร็จพอดี พอทุกคนกลับไปพักฟื้นที่บ้านสองสามวันก็ไม่เป็นไรแล้ว"

หลินหยางปล่อยเข็มเงินที่อยู่ในมือแล้วพูด

แต่ทันทีที่สิ้นเสียง ร่างกายของเขาอ่อนแรง เหนื่อยจนล้มลงไปกองกับพื้น

"หลินหยาง!"

"หมอเทวดา!"

ฝูงชนที่อยู่ด้านนอกกรูกันเข้ามา…

หลินหยางโดนประคองไปนั่งพักผ่อนบนเก้าอี้

ญาติของคนไข้คนหนึ่งรินน้ำชามาให้เขาหนึ่งแก้ว แต่ว่าเขาในตอนนี้ไม่มีแรงถือแม้กระทั่งแก้วชา

เพรียง

แก้วชาร่วงหล่นจากฝ่ามือตกลงไปบนพื้นแตกกระจัดกระจายไปทั่ว

"ให้ฉันทำเอง"

ลั่วเฉียนรีบรินน้ำชาแก้วใหม่ หลังจากนั้นป้อนให้เฉินหยางดื่มด้วยความระมัดระวัง

หลังจากที่ดื่มชาเรียบร้อย หลินหยางนั่งหอบหายใจอยู่บนเก้าอี้

อันที่จริงสุขภาพของเขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น

แต่เป็นเพราะเมื่อคืนเขาฝึกฝนทั้งคืนจนสูญเสียพลังงานมากเกินไป บวกกับอาการของผู้ป่วยทั้งห้าคนมีความซับซ้อนมาก จึงส่งผลให้พลังงานในร่างกายของเขาถูกเผาผลาญจนหมดเกลี้ยง

"หมอเทวดา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

มีชายชราคนหนึ่งถามด้วยความระมัดระวัง

"ผมไม่เป็นไร…"

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก "พวกคุณรีบพาคนไข้กลับไปพักฟื้นเถอะ อีกสองสามวันพวกเขาก็สามารถลงจากเตียงมาเดินได้แล้ว"

"จริงเหรอ?"

"ขอบคุณหมอเทวดา ขอบคุณมาก!"

"คุณคือฮัวโต๋กลับชาติมาเกิด!"

พวกญาติคนไข้พูดด้วยความซาบซึ้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนคุกเข่าลงแต่โดนหลินหยางห้ามเอาไว้

บรรยากาศภายในคลินิกอบอุ่นมาก

เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มนั้นสบตากัน ท่าทางดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

หลินหยางมองออกถึงความลำบากใจของพวกเขา เขาจึงพูดขึ้น "เอาล่ะทุกคน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญกลับบ้านเถอะ ถึงเวลาที่พวกเราควรจะให้ความร่วมมือกับการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้ว"

"หมอเทวดา คุณรักษาพ่อของผม ผมไม่ฟ้องคุณแล้ว!" ผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งพูดขึ้น

"นี่ไม่ใช่เรื่องของจะฟ้องหรือไม่ฟ้อง ยาของซานจือถังมีปัญหา ซานจือถังก็ต้องมีส่วนในการรับผิดชอบ!" หลินหยางส่ายหัวแล้วพูด

ดวงตาของลั่วเฉียนแดงก่ำ เธอเม้มริมฝีปากแน่น เดินตรงไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด "ทุกท่านขอโทษ ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะยอมรับการตรวจสอบจากทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ และรีบให้คำอธิบายที่น่าพึงพอใจกับทุกคน ฉันจะยอมรับการลงโทษทั้งหมด ต้องขอโทษทุกคนด้วย!"