สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 371

หม่าไห่รู้สึกอึ้งทันที ชั่วขณะหายใจไม่ออกไปสักพัก เขามองไปทางหลินหยางอย่างไม่เข้าใจ

"ประธานหลิน คุณ…คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?"

หม่าไห่ตามความคิดของหลินหยางไม่ทันเลยแม้แต่นิดเดียว

"ไม่ได้หมายความว่ายังไง ก็ทำตามความคิดของคุณเริ่มเก็บค่าใช้จ่าย" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"แล้ว…แล้วควรตั้งราคาที่เท่าไหร่ถึงเหมาะสม?" หม่าไห่ถามด้วยความระมัดระวัง

"หนึ่งหยวน" หลินหยางพูด

"อืม…ฮืม? อะไรนะ? เท่า…เท่าไหร่?"

"ดูเหมือนคุณต้องไปตรวจหูของคุณแล้ว ผมบอกว่าหนึ่งหยวน ได้ยินชัดเจนหรือยัง?" หลินหยางมองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ "ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทุกสถานีช่วยเหลือเก็บค่าธรรมเนียมในการวินิจฉัยหนึ่งหยวน แน่นอนว่าไม่ได้บังคับ ขึ้นอยู่กับความยินยอมของตัวบุคคล อยากให้ก็ให้ ไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้ อีกอย่างประกาศต่อสาธารณชนด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะถูกบริจาคให้กับเด็กยากจนบนพื้นที่สูงและสร้างโรงเรียนเพื่อการกุศล เข้าใจหรือเปล่า?"

ตอนที่พูดประโยคนี้ ดวงตาของหม่าไห่ลุกวาวเป็นประกาย

ดูเหมือนความหมายของประธานหลินคือ…

ถูกต้อง ในเมื่อทำการโฆษณาปากต่อปาก ทำไมไม่ทำให้มันใหญ่หน่อย

ถ้าหากหยางหัวกรุ๊ปหรือพรรคซวนอีแค่เก็บค่าธรรมเนียมรักษาอย่างเดียว ตามหลักแล้ว นี่ก็เหมือนกับทำหน้าที่เพื่อช่วยเหลือคนอื่น

แน่นอน ย่อมได้รับความชื่นชมจากสาธารณชน แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่พอ

วิธีนี้ของหลินหยาง เรียกได้ว่าช่วยผลักดันหยางหัวกรุ๊ปและพรรคซวนอีไปในระดับที่สูงกว่า

นี่ถือว่าเป็นการเดินหมากที่ยอดเยี่ยม!

"ประธานหลิน เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้" หม่ารีบพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

"อืม"

หลินหยางพยักหน้า

แต่ในขณะที่หม่าไห่กำลังจะออกจากห้องทำงาน เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน ฝีเท้าของเขาหยุดชะงักแล้วหันกลับมาพูด "ใช่แล้วประธานหลิน มีอยู่เรื่องหนึ่งผมลืมบอกคุณ"

"เรื่องอะไร?" หลินหยางมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"เกี่ยวข้องกับซูเหยียนภรรยาของคุณ "หม่าไห่พูดเสียงเบาพร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดตรงหน้าประตู

"เชิญผมกินข้าว?"

หลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

"ใช่ครับ เธอบอกว่าอยากขอบคุณที่ช่วยดูแลพวกเธอมาโดยตลอด" หม่าไห่พูด

หลินหยางครุ่นคิดสักพักแล้วยิ้ม "คิดว่าน่าจะเป็นความคิดของจางชิงหยู่เหมือนเคย เธอคงอยากยืนยันความสัมพันธ์ของประธานหลินและซูเหยียน"

"แล้วประธานหลิน คุณคิดยังไง…"

หลินหยางขมวดคิ้วเงียบไปสักพักแล้วพูด "คุณช่วยผมตอบจางชิงหยู่ที บอกพวกเขาว่าผมตกลง เอาคืนนี้เลยก็แล้วกัน"

"ประธานหลิน คุณมั่นใจว่าจะไป?"

"ใช่ ก็แค่กินข้าว…ผมเลี้ยงเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หม่าไห่ได้ยินแล้วรู้สึกอึ้ง

ประธานหลินหมายความว่ายังไง?

หรือว่า…เขาคิดจะ…หงายไพ่แล้ว?

"คืนนี้ช่วยผมเหมาโรงแรมหมิงจูด้วย แล้วก็จัดสถานที่ให้อลังการไปเลย ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมควรจะให้ค่ำคืนที่ยากไปทั้งชีวิตกับซูเหยียนแล้ว"

หลินหยางวางเอกสารในมือลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

หม่าไห่สะดุ้งรีบพยักหน้าทันที "ประธานหลินวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย"

พูดจบก็เดินออกจากห้องทันที

ผ่านไปสักพัก มีข่าวที่น่าตกตะลึงแพร่กระจายไปทั่วเมืองเจียงเฉิน

มีเศรษฐีลึกลับคนหนึ่งเหมาทั้งโรงแรมหมิงจู…

ทั้งหมดเพียงเพื่อทานอาหารค่ำกับผู้หญิงของตัวเอง

เรื่องนี้ย่อมดังเข้าไปในหูของหลิงหยูอิงด้วย

แต่เธอในตอนนี้ไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้

หลินหยูอิงนั่งอยู่ในรถ สายตาจ้องมองรถเก๋งธรรมดาที่อยู่ข้างหน้า ตะคอกเสียงเบา คนขับรถรีบเหยียบคันเร่งปัดหน้ารถคันนั้นจนต้องเบรค