สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 380

หลังจากนั้นไม่นาน หลงโชก็วางสาย ยิ้ม: "อาจารย์ เขาห่างจากยิงหลงวิลล่าแค่ 20 นาทีโดยการขับรถ ผมให้เขาเป็นตัวแทนพรรคซวนอีพวกเราไปที่ยิงหลงวิลล่าก่อนแล้ว"

"ถ้าตระกูลยิงยอมที่จะแก้ไขปัญหาอย่างสันติกับพวกเราจริงๆ พวกเขาต้องการค่าตอบแทนอะไร ผมเองก็ต้องพิจารณาด้วยเช่นกัน" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

ความจริงแล้ว เขาเองก็รู้ว่าตัวเองมีศัตรูมากมายพอแล้ว เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อที่จะไม่ยั่วยุคนอื่น

อย่างไรก็ตามหากอีกฝ่ายหนึ่งรังแกเขา เขาก็ไม่อาจอดทนได้

หลังจากสี่ชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินก็มาถึงสนามบินนานาชาติซวนผิงได้สำเร็จ

หลินหยางพาหลงโชและพนักงานบางส่วนออกจากสนามบินและขับรถตรงไปยังยิงหลงวิลล่า

ใบหน้าของหลินหยางไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ใครๆ ก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลงโชไม่อย่ารบกวนจึงไม่ได้พูดอะไร

เมื่อใกล้ถึงตีนเขาซวนผิง หลงโชก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาหลานชายของตัวเองเพื่อจะถามถึงสถานการณ์

แต่รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับสาย

"หืม? อะไรกัน?"

หลงโชขมวดคิ้ว ลองโทรไปอีกหลายครั้ง

แต่ไม่ว่าเขาจะโทรกี่ครั้ง ก็ไม่มีคนรับสาย

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

สีหน้าของหลงโชไม่เป็นธรรมชาติ

"เกิดอะไรขึ้น?" หลินหยางถาม

"ไม่...ไม่มีอะไร..."

หลงโชฉีกยิ้มออกมา และส่งข้อความเสียงไปให้หลานชายของตัวเอง

ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้รับการตอบรับ

หลงโชรู้สึกกังวล

ในเวลานี้

เอี๊ยด! ! !

จู่ๆ คนขับรถก็เบรคกะทันหัน รถหยุดในทันที

"เป็นอะไร?"

หลงโชถามด้วยความตกใจ

"คุณหลิน คุณหลง ด้านหน้าถูกขวาง" คนขับรถหันหน้ามาพูดอย่างหมดหนทาง

"โดนขวางทางหรอ?"

"หลายคนแปลกใจ มองไปด้านหน้า เห็นผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันบนถนนบนภูเขาข้างหน้า ขวางถนนโดยตรง

คนเหล่านี้ยืนเป็นวงกลมราวกับกำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง และบางคนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออกไป

"ไปดูกันเถอะ" หลงโชพูดกับผู้ติดตามทันที

ทันทีที่พนักงานเปิดประตูและลงจากรถ เขาก็เดินไปยังกลุ่มคนด้านนั้น

หลังจากนั้นเขาก็กลับมา

"มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นด้านหน้า คนเหล่านี้กำลังเรียกตำรวจเพื่อเรียกรถพยาบาล" ผู้ติดตามคนนั้นพูดกับหลงโช

"ชายหนุ่มนอนอยู่บนพื้นหรอ?" หลายคนตกใจ

"ใช่ เหมือนว่าจะถูกเล่นงานมา แขนขาหัก เกรงว่าจะหายใจได้ไม่ทั่ว" ผู้ติดตามพูดต่อ

"แย่จริงๆ"

ผู้ติดตามอีกคนพูดออกมา

หลินหยางขมวดคิ้ว

หลงโชมีสีหน้าตื่นตระหนกทันที มองไปที่ผู้ติดตามคนนั้นด้วยความไม่อยากเชื่อ สักพักก็ไม่พูดอะไร

จู่ๆ หลงโชก็เปิดประตูรถและวิ่งไปทางนั้น

ฝ่าฝูงชนเข้าไป เขายืนอึ้ง

คนที่นอนอยู่บนพื้นเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยเลือด แขนขาของเขาหัก จมูกของเขาบวม ใบหน้าบวมและผิวหนังของเขาเปิดออก

"โหดร้ายเกินไปจริงๆ!"

"ใครเป็นคนทำ?"

"เขาเป็นแค่เด็กหนุ่ม ใครกล้าทำกับเด็กหนุ่มขนาดนี้?"

"เขาโดนปล้นแน่ๆ?"

"เร็ว รีบโทร 120 เด็กนี่จะไม่ไหวแล้ว"

"เรียกรถพยาบาลแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กนี่จะทนได้ถึงตอนที่รถพยาบาลมาไหม"

คนรอบๆ ชี้ไปชี้มาและถกเถียงกัน

"อาลี่...อาลี่..."

เมื่อมองไปที่แขนขาที่บิดเบี้ยวของชายหนุ่ม หลงโชก็พึมพำ จู่ๆ กรีดร้องออกไปและพุ่งเข้าไป

"หืม คุณทำอะไรหน่ะ?"