สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 409

เหลียงฉินซงในฐานะผู้ดูแลตระกูลเหลียงสาขาสอง ย่อมมีสถานะที่สูงกว่าเหลียงเว่ยกั๋ว แม้แต่เขาก็ออกหน้า ถึงเหลียงหงอิงจะดื้อรั้นแค่ไหน ก็ไม่มีทางกล้าขัดคำสั่งแน่นอน อย่างไรก็ตามชายแว่นดำที่เธอไล่ไปก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็เพราะเกรงกลัวเหลียงเว่ยกั๋ว

ตอนนี้เหลียงเว่ยกั๋วออกหน้าไม่ได้ เธอย่อมต้องยอมแต่โดยดี

"ผมเข้าใจแล้ว" หลินหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "คุณเหลียง ผมเข้าใจสิ่งที่คุณลำบากใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้ว คุณส่งพวกเราไปคลีนิกระแวงนี้ก็พอ"

เหลียงหงอิงอ้าปาก ลังเลสักพักแล้วพูด "หลินหยาง ตอนนี้มีสายตาไหลสิบคู่กำลังจ้องรถของฉัน ถ้าหากพาคุณไปคลินิก ยังไม่ต้องพูดถึงว่าฉันจะทำยังไง ป้าชิวเยี้ยนต้องโดนไล่ออกมาทันทีแน่นอน…"

"อะไรนะ?" ซูเหยียนอุทาน

สายตาของหลินหยางเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นผมหารถไปคลินิกเองก็ได้"

"ไม่มีประโยชน์…" เหลียงหงอิงถอนหายใจแล้วหันหน้ากลับมาพูด "คุณหลิน…คุณปู่รองโทรศัพท์หาฉัน แสดงว่าพวกเราถูกจับตามองแล้ว ถึงคุณส่งป้าชิวเยี้ยนไปที่คลีนิกหรือโรงพยาบาล ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีทางรับเธอ!"

"ความหมายของคุณคือ…"

"หลินหยาง…คุณแบกป้าชิวเยี้ยนกลับไปที่เธออาศัยอยู่เถอะ ทั่วทั้งเยี้ยนจิน มีแต่ที่นั่นเท่านั้นถึงจะเป็นที่ป้าชิวเยี้ยนอยู่ได้ และมีแต่ที่นั่นตระกูลเหลียงถึงจะไม่ไปรบกวน! นี่เป็นทางเลือกสุดท้ายที่ตระกูลเหลียงเลือกให้ป้าชิวเยี้ยน!" เหลียงหงอิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

รูม่านตาของหลินหยางหดเล็กลง เขากำหมัดแน่น

"ตกลงแม่ทูนหัวของผมทำอะไรไว้กันแน่ ตระกูลเหลียงของพวกคุณถึงต้องบีบคั้นเธอมากขนาดนี้ ถึงไม่คิดจะให้มีทางรอดเลยเหรอ?" หลินหยางตะคอกเสียงเบา

"หลินหยาง ขอโทษ…" เหลียงหงอิงเม้มริมฝีปาก ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ช่วยไม่ได้ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลินหยางจ้องเหลียงหงอิงด้วยความโกรธสักพัก หลังจากนั้นเปิดประตูรถแบกเหลียงชิวเยี้ยนขึ้นหลัง เดินตรงไปตามถนน

ซูเหยียนก็รีบตามไปด้วย

"หลินหยาง ฉันสามารถส่งพวกคุณกลับไป!" เหลียงหงอิงวิ่งลงมาจากรถ ตะโกนใส่หลินหยาง

"ไม่ต้องแล้วคุณเหลียง ในเมื่อคุณกลัวผมจะเป็นภาระให้คุณ งั้นเรื่องนี้ไม่รบกวนคุณดีกว่า เรื่องของแม่ทูนหัวผม ผมจัดการเองได้!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขาและซูเหยียนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเหลียงหงอิง

เหลียงหงอิงยืนอยู่บนหัวมุมถนน มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่เหม่อลอย หลังจากนั้นถอนหายใจ หลับตาทั้งคู่ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดลง

....

ทั้งหมดเป็นอย่างที่เหลียงหงอิงพูด หลินหยางแบกเหลียงชิวเยี้ยนเดินไปหาคลินิกและโรงหมอทุกแห่งบนถนนทุกสายที่อยู่ในละแวก แต่ไม่ได้รับการรักษา คลินิกพวกนี้ราวกับได้รับเขาล่วงหน้า ก่อนที่หลินหยางจะได้พูดอะไร ทันทีที่เห็นพวกเขามาถึงก็รีบไล่ออกไปทันที

ซูเหยียนที่เดินตามเห็นสถานการณ์ หัวใจรู้สึกเย็นวูบสีหน้าซีดขาว

เธอไม่ใช่คนโง่ เธอก็รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของตระกูลเหลียง

อิทธิพลของตระกูลเหลียง…ค่อนข้างกว้างขวาง!

อันที่จริงหลินหยางก็ไม่ได้ต้องการให้คลินิกและโรงหมอพวกนี้รักษาเหลียงชิวเยี้ยน สิ่งที่เขาต้องการคือหาสถานที่ที่มีอุปกรณ์ครบครันเพื่อทำการรักษาเหลียงชิวเยี้ยนด้วยตัวเอง! เขาเป็นถึงหมอเทวดาหลิน ทักษะการแพทย์ของเขามีหรือจะสู้หมอที่คลินิกไม่ได้

เพียงแต่หลินหยางคิดไม่ถึง ตระกูลเหลียงจะทำถึงขนาดนี้!

เดินวนอยู่รอบหนึ่งไม่มีที่ไหนกล้ารับเหลียงชิวเยี้ยน หลินหยางพูดด้วยความโกรธ "ช่างเถอะ เสี่ยวเหยียน พวกเรากลับ!"

"แล้ว…อาการป่วยของแม่ทูนหัว…"

"พวกเรากลับไปรักษาเอง!"

"ได้…ได้…"

ซูเหยียนก็ไม่มีวิธีอื่น ในเวลานี้คงทำได้แต่พึ่งพาทักษะการแพทย์ครึ่งๆกลางๆของหลินหยาง แน่นอน นี่คือสิ่งที่ซูเหยียนคิด

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนต้องสิ้นหวังคือ ในขณะที่กำลังเตรียมพาเหลียงชิวเยี้ยนกลับห้องใต้ดินแห่งนั้น พวกเขาพบว่า…ไม่เพียงแต่คลินิกที่ไม่ต้อนรับพวกเขา แม้กระทั่งรถแท็กซี่ทุกคันในเยี้ยนจิน…ก็ไม่หยุดให้พวกเขาแม้แต่คำเดียว…

ทั้งๆที่โชว์ป้ายว่าง แต่คนขับรถกลับมองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วเหยียบคันเร่งขับออกไป