สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 408

มองดูกลุ่มคนชุดดำโดยรอบ ซูเหยียนรู้สึกตื่นตระหนก

หลินหยางดูสงบมาก แต่สีหน้าของเขากลับดูเยือกเย็น

เขาไม่รู้ว่าตกลงแม่ทูนหัวของตัวเองไปทำอะไรให้ตระกูลเหลียง แต่ไม่ว่ายังไง คนเป็นทั้งคนกลายเป็นแบบนี้แล้ว ทำไมตระกูลเหลียงถึงไม่ยอมลามือ? หรือว่าเธอไม่ได้แซ่เหลียงเหรอ?

หลินหยางกำหมัดแน่น แววตาถูกปกคลุมด้วยความเยือกเย็นและความโกรธ

เขาจะต้องทวงความเป็นธรรมนี้กลับมา!

"คุณก็คือหลินหยางใช่หรือเปล่า?" ผู้ชายสวมแว่นสีดำกวาดสายตามองหลินหยางแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมเอง"

หลินหยางตบหลังมองของซูเหยียนอย่างอ่อนโยน พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "พวกคุณคิดจะทำอะไรก็รีบลงมือเถอะ แต่ผมต้องขอเตือนพวกคุณเอาไว้ก่อน เมื่อไหร่ที่ลงมือ จะไม่มีคำว่าหวนกลับอีกแล้ว!"

"ฮึ่ม อวดดี!"

"คนปากดีแบบคุณผมเห็นมาเยอะแล้ว ตอนนี้คนที่ยืนทำตัวพูดจาอวดดีคือคุณ อีกเดี๋ยวคนที่ร้องคร่ำครวญอยู่บนพื้นก็จะเป็นคุณเหมือนกัน พวกเราเห็นมาเยอะแล้ว เรื่องไร้สาระไม่ต้องพูดแล้ว ขอดูหน่อยว่าคุณจะสู้ได้สักกี่คน!"

"นางหนู พวกเราไม่ทำร้ายผู้หญิง! หลบไป" ชายแว่นดำพูด

"พี่ใหญ่ทั้งหลาย สา…สามีฉันทำอะไรผิด? ฉันขอโทษพวกคุณแทนเขาได้หรือเปล่า?" ซูเหยียนพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ พวกเราแค่จะหักขาทั้งสองข้างของเขา นี่เป็นงานที่เบื้องบนมอบหมายมา คุณหลบไป ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เคารพหลักการ!" ชายแว่นดำพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

หักขาทั้งสองครั้ง? แบบนี้มันได้เหรอ? ซูเหยียนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลเหลียงเป็นคนส่งคนพวกนี้มา แล้วเธอจะไปรู้เรื่องหลักการอะไรนั้นได้อย่างไร?

ซูเหยียนอ้าปาก ยังอยากพูดอะไรบ้างอย่าง แต่โดนหลินหยางห้ามเอาไว้

"เสี่ยวเหยียน คุณถอยไป ผมจัดการคนพวกนี้เอง!"

"คุณอย่าวู่วาม!" ซูเหยียนหันกลับมาจ้องเขาอย่างกะทันหัน "มาถึงขั้นนี้แล้วคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้ว ไม่อยากอธิบายอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว

เขาเองก็ไม่อยากเปิดเผยสถานะที่แท้จริงของตัวเองต่อหน้าซูเหยียน เพราะมันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้อีกแล้ว

"ลงมือ!" ในตอนนั้นเอง ชายแว่นดำพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

หลังจากที่สิ้นเสียง ผู้คนที่อยู่โดยรอบกรูกันเข้าไปทันที

ซูเหยียนหน้าถอดสี หลับตาลงอย่างกะทันกัน

หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆเตรียมลงมือ

แต่ในช่วงเวลาที่คับขัน มีเสียงตะโกนสายหนึ่งดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลังจากสิ้นเสียง ทุกคนหยุเชะงัก

เห็นเพียงผู้หญิงในชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอพาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยาง

ทุกคนรู้สึกอึ้ง

"คุณหนูหงอิง" ชายแว่นดำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"พวกคุณทำอะไร? แยกย้ายเดียวนี้!" เหลียงหงอิงตะโกนเสียงดังด้วยความหนักแน่น

ชายชุดดำที่อยู่โดยรอบพากันถอยหลัง

เห็นได้ชัด พวกเขารู้จักเหลียงหงอิงคนนี้

"คุณหนูหงอิง คนคนนี้เบื้องบนเป็นคนขอมา ถ้าหากคุณยื่นมือเข้ามายุ่ง ผมกังวลว่าคุณจะไม่มีคำอธิบายให้เบื้องบน" ชายแว่นดำพูดเสียงเบา

"ฉันจะให้คำอธิบายกับตระกูลเอง คุณไม่ต้องสนใจ สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนี้คือคุณรีบส่ายหัวไป ไปเดียวนี้!" เหลียงหงอิงตะคอก

"นี่…" ชายแว่นดำลังเล

"ทำไม? พวกคุณไม่ฟังแม้แต่คำสั่งของฉันแล้วเหรอ? ได้ ฉันจะบอกคุณปู่เดี๋ยวนี้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะซวยกว่ากว่า!" เหลียงหงอิงพูดด้วยความโมโห

ชายแว่นดำที่ได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ลังเลสักพัก กัดฟันแน่นพูด "ก็ได้ ในเมื่อคุณหนูหงอิงก็พูดถึงขนาดนี้แล้ว พวกเราไป!"

พูดจบ กลุ่มชายชุดดำทยอยกันคนรถ ออกจากสถานที่แห่งนี้โดยตรง

ซูเหยียนที่เห็นสถานการณ์ถอนหายใจอย่างโล่งออก

คุณเหลียงคนนี้มีหน้ามีตาใช้ได้…

"ขอบคุณ คุณเหลียง" ซูเหยียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ไม่ต้องเกรงใจ" เหลียงหงอิงส่ายหัว

"คุณเหลียง คุณรู้จักคนพวกนี้เหรอ? ฉันฟังจากบทสนทนา ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นคนของตระกูลคุณ?" ซูเหยียนถามด้วยความสงสัย

"พวกเขาเป็นแค่บอดี้การ์ดของตระกูลเรา" เหลียงหงอิงยิ้มแล้วพูด