สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 407

หลินหยางรับเข็มมา รีบเหยียบลงบนแขนของเหลียงชิวเยี้ยนทันที

ทักษะการใช้เข็มเงินของเขารวดเร็วมาก ทันทีที่เข็มเงินถูกส่งถึงมือก็เสียบลงบนแขนของเหลียงชิวเหยียนทันที

พยาบาลที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว เริ่มเกิดความสงสัยภายในใจ

"คนคนนี้ทำไมถึงทำแบบนี้? ทำอะไรส่งเดชแบบนี้ เขาเจอจุดชีพจรแล้วเหรอ?"

"ยิ่งไปกว่านั้นทุกจุดที่เขาฝังเข็มลงไปมันคืออะไร? มันใช่ตำแหน่งของชีพจรเหรอ?"

"หมอหลี่ คุณจะปล่อยให้เขาทำส่งเดชแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา โรงพยาบาลของเราต้องรับผิดชอบนะ"

แต่ทว่า หมอหลี่กลับไม่ได้สนใจ เขาทำเพียงจ้องมองหลินหยางฝังเข็มอย่างตั้งใจ ดวงตาที่อยู่เหนือผ้าปิดปากจ้องทุกการกระทำของหลินหยาง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง

"หมอหลี่ หมอหลี่?"

คนที่อยู่ด้านข้างรีบเรียกเขา แต่ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่สามารถเรียกหมอหลี่ให้ตื่นจากการจดจ่อ…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดหลินหยางก็หยุด เขาถอนหายใจ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง

ในขณะเดียวกันเหลียงชิวเยี้ยนในตอนนี้ บนแขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเข็มเงินที่เป็นประกายกำลังสั่นไหวไปมา แค่เห็นก็รู้สึกหนังศีรษะชาแล้ว

หมอหลี่ที่เห็นสถานการณ์ ราวกับเพิ่งดึงสติของตัวเองกลับมาได้ เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งส่งให้หลินหยาง

"ขอบคุณ"

หลินหยางเช็ดหน้าแล้วพูด

และการกระทำของเขาทำให้ทีมแพทย์และพยาบาลที่อยู่โดยรอบถึงกับมองตาค้าง

หมอหลี่คนนี้เป็นถึงแพทย์อัจฉริยะของโรงพยาบาล โดยเฉพาะท่านผู้นั้นเป็นถึงอาจารย์ของเขา แพทย์อัจฉริยะที่มีความเย่อหยิ่งมาโดยตลอด แต่ทำไมวันนี้กลับเต็มใจที่จะเป็นเพียงตัวประกอบ?

ทีมแพทย์ที่อยู่ด้านข้างถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"คุณครับ คุณเป็นหมอที่ไหน ทักษะการฝังเข็มแบบนี้ทำให้ผมได้เปิดหูเปิดตาครั้งใหญ่ ผมถือว่าเป็นคนโชคดีมาก" หมอหลี่รู้สึกดีใจมาก เขารีบถอดถุงมือคิดจะจับมือกับหลินหยาง

"ผมไม่ใช่หมอที่ไหน แค่พอมีความรู้ทักษะการแพทย์นิดหน่อยก็เท่านั้น คุณหมอหลี่ อาการของคนไข้รายนี้ยังไม่คงที่ พวกเราจะผ่อนคลายไม่ได้เด็ดขาด จำเป็นต้องรีบปรุงซุปสมุนไพรให้เธอดื่ม" หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาหนึ่งเล่ม เสียบลงบนช่วงท้องของเหลียงชิวเยี้ยน หลังจากนั้นจ้องมองเข็มเงินเล่มนั้นแล้วพูด

"เออ…ได้" หมอหลี่รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ก็ยังทำตามที่หลินหยางพูด

ทีมแพทย์ทั้งหลายถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

แต่หลินหยางไม่สนใจใครทั้งนั้น เขาเอาแต่จ้องมองเข็มเงินเล่มนั้น

อวัยวะภายในของเหลียงชิวเยี้ยนมีการหดตัว ตามหลักแล้ว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันแบบนี้ มีเพียงพิษเท่านั้นถึงจะทำให้เกิดอาการแบบนี้ แต่เขาลองใช้เข็มเงินทดสอบดู กลับพบว่าเหลียงชิวเยี้ยนไม่ได้ถูกผิด…

ถ้าไม่ได้ถูกผิด หรือเป็นเพราะเป็นโรคอะไรสักอย่าง?

เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเหลียงหรือเปล่า?

หลินหยางรู้สึกสับสนไปหมด

แต่ในเมื่อเหลียงหงอิงไม่ยอมพูด ถ้าไปถามตระกูลเหลียงก็คงจะไม่ได้คำตอบอะไร ผมต้องส่งคนไปตรวจสอบเองแล้ว

คิดถึงตรงนี้ หลินหยางวางเข็มเงินลง เตรียมตัวหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหม่าไห่

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มีคนเคาะประตูของห้องฉุกเฉิน

"ฮืม?"

คนที่อยู่ด้านในรู้สึกอึ้ง

พยาบาลเดินไปที่ประตู เปิดหน้าต่างบานเล็กแล้วมองออกไปข้างนอก ถึงกับอึ้งรีบเปิดประตูทันที

"ใครเหรอ?" หมอหลี่อดไม่ได้ที่จะถาม

"คณบดีพาน!" พยาบาลพูดเสียงเบา

"อะไรนะ? คณบดีพาน?"

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ

หลังจากที่ประตูถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนสวมแว่นคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคน

"คณบดีพาน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" หมอหลี่รีบเดินเข้าไป

"เสี่ยวหลี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ หลบไป" คณบดีพานพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เห็นท่าทางของคณบดีพาน หมอหลี่รู้สึกถึงความผิดปกติทันที เขารีบถามอีกครั้ง "คณบดีพาน ตอนนี้พวกเรากำลังช่วยผู้ป่วย มีเรื่องอะไร ช่วยรอหลังจากเสร็จสิ้นการช่วยเหลือแล้วค่อยคุยได้หรือเปล่า? ถ้าหากมีผลกระทบอะไรต่อคนไข้ต้องแย่แน่!"

"เสี่ยวหลี่ อาการของคนไข้รายนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิด ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรารู้มา ขั้นตอนการเข้ารักษาของคนไข้รายนี้ไม่ถูกต้องตามกฎระเบียบ เธอต้องย้ายโรงพยาบาลด่วน เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่ง หลบไป" คณบดีพานพูดพร้อมกับโบกมือ