สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 413

"พอแล้ว คุณเลิกพูดได้แล้ว ผมทำแผลให้คุณก่อน!"

"ก็ได้" ซูเหยียนถอนหายใจ

หลังจากที่ทำแผลเรียบร้อยแล้ว หลินหยางนวดใบหน้าของเธอ ผ่านไปสักพัก ใบหน้าที่บวมเล็กน้อยของเธอหายบวมไปในทันที สีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้นไม่น้อย

"สบายจัง…" ซูเหยียนอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ ลืมตาขึ้นแล้วพูด "หลินหยาง อันที่จริงทักษะการแพทย์ของคุณก็ไม่เลว ถ้าหากคุณไปสอบใบรับรองแพทย์และเปิดคลินิกเล็กๆสักแห่ง ไม่ต้องพูดถึงความมั่งคั่ง อย่างน้อยก็ไม่ต้องห่วงเรื่องปากท้อง แบบนี้ก็ดีไม่ใช่เหรอ?"

"ห่วงเรื่องปากท้อง?"

หลินหยางพูดพึมพำ ถามขึ้นอย่างกะทันหัน "สิ่งที่คุณคาดหวังกับผม มีแค่นี้เองเหรอ?"

ซูเหยียนไม่เข้าใจว่าทำไมหลินหยางถึงถามคำถามแบบนี้อย่างกะทันหัน

อันที่จริงมีเหรอที่ซูเหยียนจะไม่เคยคิดถึงความมั่งคั่งและอยู่เหนือผู้คน แต่ท้ายที่สุดนี่ก็เป็นเพียงสิ่งที่ทุกคนฝัน

และสำหรับคนแบบหลินหยาง ฝันแบบนี้มันไกลเกินเอื้อม

ดังนั้นเธอจึงไม่คิด และยิ่งไม่เคยไปคาดหวังอะไรมากมายกับหลินหยาง

อย่างไรก็ตาม สามีของเธอคนนี้นอกจากเคยเรียนการแพทย์ด้วยตัวเองมาบ้าง อย่างอื่นก็ทำอะไรไม่เป็นเลย…

หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้า "ผมเข้าใจแล้ว เสี่ยวเหยียน คุณรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะออกไปซื้อของที่ข้างนอกนิดหน่อย"

"คุณจะไปซื้ออะไร?" ซูเหยียนรีบถาม

หลินหยางเงียบไม่ได้ตอบคำถาม เดินออกจากประตูห้องโดยตรง

หลังออกจากห้อง บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูพยักหน้าให้หลินหยางทันที

"คุณหลิน"

"อืม"

หลินหยางพยักหน้า "ฟังให้ดี ไม่ว่าใครก็ตามห้ามเข้าใกล้ห้องนี้เด็ดขาด ถ้าหากมีคนคิดจะเข้าไป ไม่ว่าเป็นใคร ฆ่าทิ้งไม่ต้องละเว้น"

"ฆ่าทิ้งไม่ต้องละเว้น? คุณหลิน…แค่หยุดพวกเขาก็พอแล้วมั้ง?" บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามด้วยความระมัดระวัง

"คุณไม่เข้าใจคำพูดของผมเหรอ?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ผมต้องการให้ผู้บุกรุกตายสถานเดียว! มันไม่ใช่แค่ไล่พวกเขาไปก็พอ!"

หลังจากที่พูดจบ บอดี้การ์ดทั้งสองคนขมวดคิ้วทันที

ในตอนนั้นเอง มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินมาจากด้านข้าง

ผู้ชายคนนี้สวมเสื้อกล้ามสีขาวไว้ด้านใน เสื้อสูทที่อยู่ด้านนอกแทบจะโดนกล้ามเนื้อของเขาบีบจนฉีกขาด ท่าทางน่าเกรงขามและน่ากลัว ยิ่งไปกว่านั้นบนใบหน้ายังมีรอยแผลเป็นที่เหมือนกับตะขาบ แค่เห็นก็รู้สึกหนังศีรษะชาแล้ว

"คุณหลิน!"

ชายฉกรรจ์พูด "ผมไม่รู้ว่าทำไมเถ้าแก่ถึงต้องสั่งให้พวกเราคุ้มกันผู้หญิงสองคนโดยใช้คนมากขนาดนี้ แต่ผมอยากบอกอะไรคุณ คุณต้องรับผิดชอบกับคำพูดของคุณทุกคำ คุณรู้หรือเปล่าคำว่าฆ่าไม่ละเว้นหมายถึงอะไร? นี่มัน…เกี่ยวพันถึงเรื่องของชีวิตคน!"

สีหน้าของชายฉกรรจ์ดูเคร่งขรึมมาก ราวกับกำลังพูดเรื่องที่สำคัญมาก

พวกเขาเป็นราชาทหาร ล้วนแต่เคยผ่านประสบการณ์ความเป็นความตาย ขัดเกลาตัวเองจนแข็งแกร่งทีละก้าว มือของทุกคนเคยเปื้อนเลือด และเข้าใจคำพูดประโยคนี้เป็นอย่างดี

แต่ในมุมมองของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าคุณหลินคนนี้ไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร

เขาคาดเดา คงเป็นเพราะคุณหลินคนนี้รู้สึกโกรธมากจึงพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ชั่ววูบ ถ้าหากฆ่าคนจริง เอาศพมาโยนทิ้งต่อหน้าเขา เขาน่าจะกลัวจนเยี่ยวราดมั้ง?

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ชายฉกรรจ์คนนี้ที่คิดแบบนี้ คนอื่นก็กำลังคิดแบบนี้เหมือนกัน

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางยื่นมือออกไปคว้าคอของชายฉกรรจ์คนนั้นอย่างกะทันหัน

พละกำลังจำนวนมหาศาลถาโถมออกมา

"อ้า!" ลมหายใจของชายฉกรรจ์หยุดชะงัก เขาชกหมัดจู่โจมใส่หลินหยางโดยไม่รู้ตัว แต่หมัดของเขาไม่ได้เข้าใกล้หลินหยางเลยด้วยซ้ำ หลินหยางใช้นิ้วมือเพียงนิ้วเดียวรับหมัดของเขา อานุภาพของการโจมตีสลายไปทันที

อะไรกัน?

ชายฉกรรจ์รู้สึกตกตะลึงถึงขีดสุด

เห็นเพียงหลินหยางออกแรงเล็กน้อย ชายฉกรรจ์ที่มีร่างสูงถึงสองเมตรและหนักสองร้อยกว่าปอนด์ โดนหลินหยางยกสูงขึ้นจากพื้นด้วยมือเดียวราวกับลูกไก่ในกำมือ

"หา?"

"หัวหน้า!"

ราชาทหารที่อยู่โดยรอบรีบกรูกันเข้ามา

เห็นภาพที่น่าตกใจนี้ บนใบหน้าของทุกคนแสดงถึงอารมณ์ของความตกใจและเหลือเชื่อ

หนึ่งนิ้วรับหมัด

หนึ่งมือสยบ?