สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 414

"นายไม่ต้องถามอะไรมาก รีบคิดหาวิธีหยุดหมอเทวดาหลินเดี๋ยวนี้ ถ้าเกิดปล่อยให้เขาเข้าไปตระกูลเหลียงของเรา ทุกอย่างก็จบ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ยังไม่ต้องพูดถึงคุณปู่จะโกรธหรือเปล่า สาขาสามของเราต้องโดนสาขาสองหาเรื่องแน่นอน ถึงเวลานั้นปัญหาใหญ่ก็จะตามมา!" เหลียงหงอิงตะโกนพูดด้วยความร้อนรน

เหลียงเซิงที่ได้ยินเข้าใจถึงความรุนแรงของสถานการณ์ทันที เขารีบลุกขึ้นวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่กล้าลังเลอีก

ผ่านไปสักพัก ตรงหน้าประตูของตระกูลเหลียงมีคนมารวมตัวกันสิบกว่าคน

เหลียงเซิงรออยู่ตรงนั้นด้วยความกระวนกระวาย

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ในที่สุดรถของหลินหยางก็ขับมาถึงตรงหน้าประตูตระกูลเหลียง…

แคว่ก!

ประตูรถถูกเปิดออก

หลินหยางก้าวลงมาจากรถ ตรงเข้าไปที่ประตูใหญ่บ้านตระกูลเหลียง

สีหน้าของเหลียงเซิงเคร่งขรึมลง รีบก้าวเท้าออกไป

"คุณหลิน! ผมคิดว่าพวกเราควรจะคุยกันสักหน่อย!" เหลียงเซิงเค้นรอยยิ้มออกมา รีบเดินเข้าไปขวางหลินหยาง

"หลบไป!" หลินหยางมองเหลียงเซิงด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"คุณหลิน…ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว คุณอย่าโกรธเลย คุณอาจจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลเหลียงเท่าไหร่ ปู่ของผมกำลังเดินทางมา เขาหวังว่าจะสามารถพูดคุยกับคุณ แก้ไขความเข้าใจผิดของเรื่องนี้!" เหลียงเซิงยิ้มแล้วพูด

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางยื่นมือออกไปอย่างกะทันหัน กระชากคอเสื้อของเหลียงเซิงแล้วยกเขาขึ้น

"หา?"

เหลียงเซิงสะดุ้งตกใจ

"คุณชาย!"

คนของตระกูลเหลียงที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มร้อนรนแล้ว ทุกคนก้าวออกมาแต่ไม่กล้าทำอะไรวู่วาม ทำได้แต่จ้องหลินหยางไม่กระพริบตา

แต่ว่าหลินหยางก็ไม่ได้ทำอะไรเหลียงเซิง เพียงแค่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จ้องมองเหลียงเซิงด้วยสายตาที่เย็นชา "ฟังให้ดี! เห็นแก่ที่พวกเรารู้จักกันผมจะไม่ทำอะไรคุณ ทางที่ดีที่สุดคือคุณหลบไป ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไร้น้ำใจ"

พูดจบ หลินหยางปล่อยมือ

กึก

เหลียงเซิงล้มก้นทิ่มลงพื้นโดยตรง กระดูกตรงสะโพกแตกหัก

"ไอ้เวร!"

คนของตระกูลเหลียงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที แต่ละคนที่จะพุ่งเข้าไปลงมือกับหลินหยาง

"หยุดเดี๋ยวนี้!" เหลียงเซิงรีบตะโกน

"คุณชาย…"

"หลบไปให้หมด!"

เหลียงเซิงจับบั้นท้ายของตัวเองที่กำลังปวด ลุกขึ้นพูดด้วยความยากลำบาก "ใครกล้าแตะต้องคุณหลิน ไสหัวออกจากตระกูลเหลียงของผมได้เลย"

เห็นท่าทางที่ดูโกรธและจริงจังของเหลียงเซิง มีเหรอที่ทุกคนจะทำอะไรส่งเดช? ทุกคนรีบก้าวถอยหลังทันที

เหลียงเซิงหอบหายใจเล็กน้อย มองไปทางหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง หลังจากนั้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยาง พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ "คุณหลิน ผมหวังว่า…หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมสักครั้ง โอกาสที่จะได้อธิบาย คุณวางใจ เรื่องนี้ตระกูลเหลียงต้องมีคำอธิบายให้คุณอย่างแน่นอน ผมหวังว่าคุณจะสงบสติอารมณ์ก่อน ยังไง…ที่นี่คือตระกูลเหลียง ถ้าหากคุณก่อเรื่องที่นี่ เกรงว่าแม้แต่คุณปู่ก็ช่วยคุณไม่ได้ ที่พวกเราทำแบบนี้ก็เพราะหวังดีต่อคุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจ…จริงนะ…"

สิ่งที่ควรพูดเหลียงเซิงก็พูดไปแล้ว

เขาไม่รู้ว่าหลินหยางมีความสามารถมากแค่ไหน แต่ดูจากเมื่อกี้ หลินหยางมีต้นทุนพอที่จะสร้างปัญหาใหญ่ ดังนั้นเหลียงเซิงจึงทำได้แต่ใช้เหตุผลและความสัมพันธ์!

แต่ทว่า…เขาประเมินความเด็ดขาดของหลินหยางต่ำเกินไป!

และเขาเองก็ไม่สามารถรับรู้ถึงความโกรธที่อยู่ภายในใจของหลินหยางว่ามันมีมากแค่ไหน

เห็นเพียงหลินหยางยกมือขึ้นตบลงบนไหล่ของเขา

เหลียงเซิงรู้สึกอึ้ง คิดว่าหลินหยางจะพูดอะไร แต่กลับเห็นหลินหยางออกแรงเล็กน้อย ผลักเหลียงเซิงออกไปด้านข้างโดยตรง…

ลมหายใจของเหลียงเซิงหยุดชะงัก เขาที่ไม่ทันระวังตัวล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

หลินหยางเดินตรงเข้าไปที่ประตูใหญ่โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ประตูใหญ่ของตระกูลเหลียงปิดสนิท ตรงประตูมีชายชราสวมเสื้อกั๊กสีขาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือถ้วยชา กำลังหลับตาพักผ่อน

เหลียงเซิงรู้จักชายชราคนนี้ ถ้าหากเป็นแขกของตระกูลเหลียงเขาจะไม่สนใจ ถ้าหากเป็นคนที่ตระกูลเหลียงไม่ต้อนรับ สิ่งที่เขาทำมันจะไม่ง่ายแค่นั่งอยู่ตรงนั้น

เหลียงเซิงรู้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ เขารีบวิ่งเข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับชายชรา

แต่ท้ายที่สุดชายชรายังคงหลับตาอยู่แบบนั้นไม่ขยับตัว ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของหลินหยาง

หลินหยางยื่นมือออกไปจับประตูใหญ่ของตระกูลเหลียง กำลังจะออกแรงผลัก

"คุณมาทำอะไรที่นี่?" ในที่สุดชายชราที่อยู่ตรงประตูก็พูดขึ้นแล้ว

แต่…หลินหยางไม่ได้สนใจเขา ผลักประตูใหญ่โดยตรง

โครม…

ประตูใหญ่เริ่มขยับ ส่งเสียงที่น่าอึดอัดใจออกมา