สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 422

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่รู้สึกกระวนกระวายและกลัวอย่างกะทันหันทำให้หลินหยางประหลาดใจ

เพียงเพียงเหลียงเสี่ยเตี๋ยหันหลัง พูดด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ "หลินหยาง พวกเรากลับกันเถอะ พวกเรากลับกันตอนนี้เลย…กลับกันเถอะ!"

พูดจบ เธอหันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจหลินหยาง

หลินหยางรีบหันเรียกเธอ

"เสี่ยวเตี๋ย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เธอมาถึงหน้ามหาลัย แล้วจะกลับบ้านอีกทำไม?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"ฉัน…รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบาย ฉันขอกลับไปพักผ่อนสองสามวันก่อน อีกไม่กี่วัน…ฉันกลับมาเอง…" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดอ้ำอึ้ง

"ไม่สบาย? เธอไม่สบายตรงไหน?" หลินหยางถามต่อ

"ฉัน…ฉันรู้สึกไม่สบายท้อง"

"อาหารเป็นพิษเหรอ?"

"ไม่…ไม่ใช่ แค่รู้สึกไม่สบาย อาจจะเป็นเพราะ…เป็นเพราะกระเพาะมีปัญหา…ต้องกลับไปพัก…" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยลังเลสักพักแล้วพูด

หลินหยางที่ได้ยินรีบจับข้อมือของเธอ

"ว้าย คุณ…คุณทำอะไร? รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่ร้อนรนรีบสะบัดมือ แต่มือของหลินหยางจับมือของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนกับคีมหนีบ

ถูกผู้ชายคนหนึ่งจับมือต่อหน้าผู้คน ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงทันที รีบมองไปโดยรอบกลัวคนอื่นจะเห็นเข้า

แต่หลินหยางไม่สนใจ ยกแขนของเธอขึ้นแล้วตรวจดูชีพจร

ผ่านไปสักพัก หลินหยางพูด "เสี่ยวเตี๋ย กระเพาะของเธอไม่มีปัญหา ด้านสุขภาพก็ไม่มีโรคอะไรเลย เธอไม่สบายได้ยังไง?"

"คุณ…คุณพูดเหลวไหลอะไร? คุณบอกว่าสุขภาพแข็งแรงฉันก็ต้องแข็งแรงเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นหมอหรือยังไง?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยชักมือของตัวเองกลับ พูดตำหนิด้วยความโกรธ

"ฉัน…" เดิมทีหลินหยางกำลังจะบอกเหลียงเสี่ยวเตี๋ยว่าใช่เขาเป็นหมอ แต่หลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีใบรับรองการเป็นแพทย์ พูดออกไปเหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็คงไม่เชื่อ ส่วนตำแหน่งประธานสมาคมการแพทย์เจียงหนาน ก็เป็นแค่ตำแหน่งที่มีแต่ชื่อ ไม่มีการออกใบรับรองอย่างเป็นทางการ

"คุณไม่ใช่หมอแล้วคุณมาพูดอะไรเหลวไหลตรงนี้ ไม่ดูสาระรูปของตัวเองบ้างเลย หัดตักน้ำชะโงกดูเงาของตัวเองบ้าง!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

หลินหยางถึงกับพูดอะไรไม่ออก

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขาแล้ว เธอโบกมือแล้วพูด "เอาเป็นว่าฉันต้องกลับก่อน คุณอยากกลับไปก็ไปพร้อมกับฉัน แต่คุณฟังเอาไว้ หลังจากที่กลับถึงค่ำพูดอะไรส่งเดช คุณก็บอกแม่ว่าระหว่างทางฉันไม่สบายอย่างกะทันหัน เข้าใจหรือเปล่า? ถ้าคุณกล้าพูดเหลวไหลแม้แต่คำเดียว ฉันตัดลิ้นคุณแน่!"

พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าเล็กๆของเธอแสดงท่าทางที่ดุร้ายออกมา แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าของดูบอบบางมาก ถึงจะทำยังไงก็ไม่น่ากลัว ยิ่งไปกว่านั้นยังให้ความรู้สึกที่เหมือนกับแมวน้อยขี้โมโหมากกว่า

หลินหยางไม่เล่นด้วย เขาส่ายหัวแล้วพูด "เสี่ยวเตี๋ย แม่ทูนหัวบอกแล้วให้ฉันส่งเธอให้ถึงมหาลัย ฉันก็ต้องทำให้ได้ เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น รีบเข้าไปเถอะ กลับไปพักผ่อนที่หอพัก ตอนบ่ายเธอยังมีเรียนไม่ใช่เหรอ"

"คุณ…คุณเห็นคำพูดของฉันเป็นลมทวนหูเหรอ? หลินหยาง! ฉันจะบอกอะไรคุณ คุณโดนตระกูลหลินไล่ออกจากบ้าน แต่คุณอย่าคิดอาศัยแม่ของฉันเข้ามาอยู่ในตระกูลเหลียง! คุณมันเป็นแค่สุนัขไร้เจ้าของ ยังคิดจะมีหน้ามีตาอีกเหรอ?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกโมโหมาก เธอชี้หน้าหลินหยางตะโกนด้วยเสียงที่สั่นเทา

"เข้าตระกูลเหลียง?" สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง

"คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? ทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณต้องการพึ่งพาบารมีของตระกูลเหลียง คุณก็เลยเอาอกเอาใจแม่ฉันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ฮึ่ม เลิกฝันได้แล้ว! ฉันไม่มีวันปล่อยให้คุณทำเสร็จหรอก!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตะโกนด้วยความโมโห

มันช่างเป็นคำพูดที่ใจดำมาก

หลินหยางแอบกำหมัดแน่น แต่ผ่านไปสักพักเขาก็คลายหมัด