สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 423

ที่นี่คือเยี้ยนจิน ไม่ใช่เจียงเฉิน

ก่อนที่แผนการของหลินหยางจะเริ่มต้นขึ้น เขาไม่อยากเปิดเผยสถานะของตัวเอง

ถ้าหากปล่อยให้ทุกคนรู้ว่าหมอเทวดาหลินก็คือหลินหยาง มีแต่จะทำลายแผนการของเขา และมันจะส่งผลเสียต่อขั้นตอนต่อไป

ทางด้านของเหลียงเว่ยกั๋วก็มีเรื่องมากมายต้องจัดการ หลินหยางขี้เกียจไปรบกวนเขา ส่วนให้หม่าไห่ทำงาน อย่างน้อยก็ยังสามารถใช้ชื่อของหมอเทวดาหลิน จะใช้ชื่อของหลินหยางไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินหยางก้าวเท้าเดินตามไป

ส่วนเหลียงเสี่ยวเตี๋ยร่างกายกำลังสั่นเทา ก้มหน้าเดินตามพี่เพียวไปด้วยท่าทางที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

คนทั้งกลุ่มเดินเข้าไปในตรอกที่อยู่ข้างประตูใหญ่

ที่นี่มีผู้คนสัญจรไปมาน้อย ค่อนข้างเงียบสงบ

แต่อีกด้านหนึ่งของตรอก มีวัยรุ่นชายหญิงเจ็ดแปดคนยืนอยู่ตรงนั้น แต่ละคนแต่งตัวทันสมัยเหมือนกับพวกนักเลง

พวกเขากำลังยืนเกาะกลุ่มสูบบุหรี่กันอย่างสบายใจ เหมือนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง มีเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นครั้งคราว คนที่เดินเข้ามาในตรอก ถ้าหากมองพวกเขานานเกินไป ก็จะโดนชายหญิงกลุ่มนี้หันมาด่าทอ

เป็นพฤติกรรมที่อวดดีมาก!

มีบางคนกล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร ส่วนบางคนก็ขี้เกียจถือสาเด็กกลุ่มนี้

ในตอนนั้นเอง คนกลุ่มนั้นดูเหมือนจะสังเกตเห็นพี่เพียวและเหลียงเสี่ยวเตี๋ย แต่ละคนผิวปากแล้วเริ่มพูด

"แหม คุณหนูสุดสวยของเรามาแล้ว!"

"อิอิ สุดสวย คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?"

"ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่าฉันชวี่หม่าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหนุ่มหน้าตาดีพวกนั้น ทำไมเธอถึงไม่เลือกฉัน!"

"เหอะเหอะ นางแพศยา ในที่สุดก็ยอมเผยโฉมหน้าที่แท้จริงแล้วเหรอ?"

บางคนพูดด่าทอบางคนพูดเยาะเย้ย หลังจากได้ยินคำพูดของคนกลุ่มนี้ เหลียงเสี่ยวเตี๋ยไม่กล้าก้าวเท้าอีกแล้ว

สีหน้าของเธอดูซีดขาว มองคนกลุ่มนี้ด้วยความหวาดกลัว ภายในใจเกิดความคิดที่จะวิ่งหนี

"นี่ ยังจะยืนบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม? ทำไม? คิดจะหนี? ฉันจะบอกอะไรเธอ ถึงเธอจะหนีไปถึงบ้านตระกูลเหลียงมันก็ไม่มีประโยชน์ เจ๊ฮ่าวต้องการลากเธอออกมามันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พ่อแม่ที่ไร้ประโยชน์ของเธอช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก อ๋อ ตอนนี้แม่ของเธอยังเอาตัวไม่รอดเลย ไม่แน่วันใดวันหนึ่งเธอจะต้องไปร่วมงานศพแม่ของเธอแล้ว!" พี่เพียวพูดจาถากถางด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด คำพูดที่พูดออกมาล้วนแต่น่าขยะแขยง

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยที่ได้ยินทั้งโกรธทั้งกลัว มองพี่เพียวด้วยร่างกายที่สั่นเทา "เธอ…เธอพูดเกินไปแล้วนะ! จะด่าจะว่าฉันก็ได้ แต่ห้ามดูหมิ่นแม่ของฉัน!"

"เกินไป? เหอะ เป็นลูกกตัญญูด้วย แต่แค่นี้มันนับประสาอะไรไม่ได้หรอก รีบเข้ามาเถอะ ไม่อย่างนั้นเจ๊ฮ่าวจะโกรธเอา สิ่งที่เกินไปมากกว่านี้จะตามมา!" พี่เพียวยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกแน่นหน้าอกทันที

"เสี่ยวเตี๋ยไปเถอะ ไม่ต้องกลัวมีฉันอยู่นี่" หลินหยางพูดปลอบใจอย่างกะทันหัน

"คุณ?"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองหลินหยางแวบหนึ่ง แต่ในสายตาของเธอไม่ได้มีความหวังและความคาดหวังเท่าไหร่…

เห็นได้ชัด เธอไม่คิดจะฝากความหวังไว้ที่บนตัวของหลินหยาง

ในสายตาของเธอ คนไร้ประโยชน์ที่โดนตระกูลหลินไล่ออกจากบ้าน คนไร้ความสามารถที่เกาะผู้หญิงกิน กล้ามากับเธอก็ถือว่าไม่เลวแล้ว คาดหวังในตัวเขา? เธอยอมที่จะฝากความหวังให้กับตัวเองมากกว่า…

คนทั้งสามเดินเข้าไปในส่วนลึกของตรอก

ทุกคนใช้สายตาที่ติดตลกมองเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

ในตอนนั้นเอง มีเสียงแหลมที่แสบแก้วหูดังออกมา

"มานี่!"

คำพูดประโยคที่เรียบง่ายเป็นเหมือนกับไฟฟ้าช็อตลงบนตัวของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยหยุดชะงักอยู่ตรงที่เดิมสักพัก หลังจากนั้นก้าวเท้าออกไปข้างหน้าสามก้าวแล้วไม่ขยับตัวอีก

ส่วนกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าก็หลบทาง

เห็นเพียงตรงบันไดที่อยู่ไม่ไกลออกไป มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมหมวกแก๊ปนั่งอยู่ตรงนั้น

หญิงสาวคนนี้สวมเสื้อกั๊กสีดำ ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั่น เสื้อแจ็คเก็ตผูกอยู่ตรงเอว ท่าทางดูอ่อนวัยมาก แขนและขาที่ขาวเนียนทำให้ผู้คนจินตนาการได้ไม่จำกัด

เธอไม่ได้สูบบุหรี่ ยิ่งไม่ได้แต่งหน้า ในทางกลับกันกำลังเปิดอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่มีเสน่ห์แบบหนอนหนังสือ