สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 427

หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จ ซูเหยียนเก็บข้าวของสักพัก หลังจากนั้นนั่งรถไปสถานีรถไฟฟ้าพร้อมกับหลินหยาง

"คุณไม่กลับไปเหรอ?" ซูเหยียนเห็นหลินหยางไม่มีท่าทีจะผ่านจุดตรวจความปลอดภัย จึงถามด้วยความสงสัย

"ผมซื้อตั๋วให้คุณคนเดียว เสี่ยวเหยียน คุณกลับไปก่อนเถอะ"

"แล้วคุณล่ะ?"

"ผมตั้งใจว่าจะกลับช้าหน่อย ผมจะอยู่ดูแลแม่ทูนหัวอีกสักพัก คุณรีบกลับไปจัดการงานที่บริษัทเถอะ" หลินหยางยิ้มแล้วถาม

ซูเหยียนลังเล สุดท้ายก็พยักหน้า "ก็ได้ ฉันกลับก่อนแล้ว หลังจากคุณกลับถึงเจียงเฉินโทรศัพท์หาฉันด้วย"

"ได้" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

ซูเหยียนผ่านจุดตรวจความปลอดภัย ไปรอที่ห้องรอรถไฟฟ้า

หลินหยางมองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของเธอแล้วพูดเสียงเบา "เว่ยเยี่ยน!"

"คุณหลิน!" มีผู้หญิงน่าตาดีคนหนึ่งเดินออกจากฝูงชน

"ไปดูแลความปลอดภัยของภรรยาผมจนถึงเมืองเจียงเฉิน"

"ค่ะ"

เว่ยเยี่ยนพยักหน้า เดินเข้าจุดตรวจความปลอดภัย

ส่วนหลินหยางกลับบ้านตระกูลเหลียง นั่งรออยู่ที่ลานบ้านต่อ

ประมาณสองทุ่ม ประตูของลานบ้านถูกเปิดออก

เหลียงเซิงเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ดูน่าเกลียดเล็กน้อย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เขามองไปทางหลินหยางแวบหนึ่ง ลังเลอยู่พักใหญ่ในที่สุดก็เดินตรงเข้าไปหาหลินหยาง

"ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว" หลินหยางสีหน้าที่ดูลำบากใจของเขา จึงพูดขึ้น

"คุณหลิน…" เหลียงเซิงยังอยากพูดอะไรบางอย่าง

"ผมส่งภรรยาของผมกลับเจียงเฉินแล้ว เพราะผมรู้แล้วว่าทางพ่อทูนหัวไม่ได้ข้อสรุปอะไรเลย ท่าทีของเหลียงฟางหนานเมื่อช่วงบ่ายมันบ่งบอกทุกอย่างชัดเจนแล้ว" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"คุณหลิน…ให้เวลาพวกเราอีกนิดเถอะ" เหลียงเซิงรีบพูด

หลินหยางมองไปทางเขา ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ให้เวลาพวกคุณอีกนิด? คำพูดประโยคนี้ผู้เฒ่าเหลียงเว่ยกั๋วบอกให้คุณมาพูดกับผมใช่หรือเปล่า?"

"คือ…"

"ผู้เฒ่าเหลียงคงจะต้องคิดแบบนี้แน่นอน เวลาสามารถเยียวยาทุกอย่าง ดังนั้นเขาจึงคิดจะถ่วงเวลา หลังจากที่ผมหายโกรธเรื่องมันก็จะหายไปด้วย ใช่หรือเปล่า?"

"ไม่ไม่ไม่ คุณหลิน ปู่ของผมไม่ได้คิดแบบนั้นแน่นอน!"

"พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว พ่อทูนหัวของผมล่ะ? ผมตั้งใจจะไปพบเขาสักหน่อย หลังจากนั้นกลับเจียงเฉิน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คือว่า…ลุงหยาน…เขา…เขามีธุระ…ออกไปแล้ว…" เหลียงเซิงพูดด้วยความลำบากใจ

"ฮืม…เขาก็มีปัญหาอีกคน?" หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าไม่แสดงความโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว

"เขา…เขาไม่ได้มีปัญหาอะไร คุณหลิน คุณอย่าคิดมาก…" เหลียงเซิงรีบพูด

"เสี่ยวเซิง คุณไม่ต้องกลัว ผมเคยพูดไปแล้ว ผมตั้งใจจะกลับเจียงเฉิน เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้เถอะ ผมพูดถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังจะพูดโกหกผมอีกเหรอ? วางใจเถอะ ผมไม่โกรธเรื่องแน่นอน!" หลินหยางยิ้มแล้วพูด "คุณพูดความจริงมาดีกว่า!"

"คือว่า…."

เหลียงเซิงเริ่มเกิดความลังเล ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เขาถอนหายใจยาวแล้วพูดเสียงเบา "ลุงหยานไปขอความเป็นธรรมกับคุณปู่ แต่แล้วเข่าคุกเข่าอยู่ที่นั่นมาสองวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้พบหน้าคุณปู่ ยิ่งไปกว่านั้นยังโดนปู่รอง…"

"เขาทำไม?"

"โดนคุณปู่รองตบหน้าไปสองทีฟันหลุดไปหลายซี่ คุณปู่รองด่าว่าเขามันโง่เขลา…ตอนนี้หน้าของเขาเสียโฉม ก็เลยพบคุณไม่ได้…" เหลียงเซิงพูดเสียงเบา

"อืม…"

หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้ายังคงเป็นเหมือนเดิม

"คุณหลิน คุณอย่าโกรธเลย…" เหลียงเซิงรีบพูด

แต่ในเวลานี้ หลินหยางไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เขาวางถ้วยชาในมือลง เดินออกจากบ้าน

"แม่ ผมกลับไปก่อนแล้ว"

"กลับเจียงเฉิน?"

"ประมาณนั้น"

"ดีแล้ว ระหว่างทางระวังความปลอดภัยด้วย โทรศัพท์หาแม่ด้วยล่ะ" เหลียงชิวเยี้ยนไม่ได้ห้าม เธอรู้สึกผิดต่อหลินหยางมาก

หลินหยางพยักหน้า เดินออกจากบ้านตระกูลเหลียง

"คุณหลิน ผมไปส่งคุณ!"

เหลียงเซิงรีบก้าวออกมา

หลินหยางไม่ได้ห้าม