สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 428

เหลียงฉินซงกลับส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา เขาพูดเสียงเบาด้วยความโกรธ "เว่ยกั๋ว! แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของพวกเรายังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ตระกูลเหลียงก้มหัวไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะก้มหัวให้กับบุคคลเล็กๆแบบนั้น! จะไม่เข้าใจคำพูดของฉันเหรอ?"

"แต่ว่า…" เหลียงเว่ยกั๋วยังไม่ทันได้พูดอะไรกลับโดนเหลียงยู้พูดขัดก่อน

"ลุงสาม ไม่ต้องพูดแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อซูเหยียนไปแล้ว ผมได้ยินมาว่าคนที่ชื่อหลินหยางก็ออกจากตระกูลเหลียงแล้วเหมือนกัน แม้แต่พวกเขายังไม่ใส่ใจ ทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วย? เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้เถอะ ตอนนี้ตระกูลเหลียงต้องเตรียมความพร้อมสำหรับงานประชุม อย่าปล่อยให้เรื่องแบบนี้ต้องมาทำให้แคลงใจกันเลย คุณเป็นผู้ดูแลสาขาสาม ควรเห็นเรื่องสำคัญมาก่อน ถ้าหากพี่น้องของสาขาสามรู้ว่าคุณทะเลาะกับพวกเราเพราะเรื่องแค่นี้ พวกเขาต้องรู้สึกไม่สบายใจอย่างแน่นอน" เหลียงยู้ยิ้มแล้วพูด

คำพูดประโยคนี้ มีประโยชน์มากกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเหลียงฉินซง

เหลียงเว่ยกั๋วพูดอะไรไม่ออกทันที

เหลียงฉินซงพยักหน้าให้เหลียงยู้ เขารู้สึกพึงพอใจกับลูกชายคนนี้มาก และมีใจที่จะมอบสาขาสองให้เขาเป็นคนดูแลต่อ

อันที่จริงมีเหรอที่เหลียงเว่ยกั๋วจะไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องนี้จะบอกว่าใหญ่มันก็ไม่ใหญ่แต่จะบอกว่าเล็กก็ไม่เล็ก แต่มันได้แพร่กระจายไปทั่วตระกูลเหลียง คนของสาขาสามส่วนใหญ่เห็นว่าเหลียงเว่ยกั๋วทำเรื่องเล็กให้มันเป็นเรื่องใหญ่ คนสองคนที่เดินทางมาจากเจียงเฉิน หนึ่งในนั้นยังเป็นคนไร้ประโยชน์ที่โดนตระกูลหลินทอดทิ้ง พวกเขาก้มหัวได้จริงเหรอ? แบบนี้ไม่ทำให้พวกเขาเสียหน้าแย่เหรอ?

เริ่มมีคนของสาขาสามแอบนินทาเหลียงเว่ยกั๋วลับหลังแล้ว

แต่เหลียงเว่ยกั๋วก็มีความลำบากใจที่พูดออกมาไม่ได้เหมือนกัน!

เขาใช่คนไร้ประโยชน์ของตระกูลหลินเหรอ?

นั่นเป็นถึงมังกรของตระกูลหลิน!

เหลียงเว่ยกั๋วถอนหายใจ สีหน้าดูช่วยไม่ได้

ในเวลาแบบนี้เขาเองก็ทำได้แต่คาดหวังว่าหมอเทวดาหลินจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ ปล่อยให้เรื่องมันจบเพียงเท่านี้

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง…

ปัง!

มีเสียงระเบิดที่รุนแรงดังก้องไปทั่วทั้งบ้านตระกูลเหลียง

"เกิดอะไรขึ้น?"

คนของตระกูลเหลียงสะดุ้งตกใจ กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกัน

เหลียงฉินซงและคนอื่นขมวดคิ้ว

"เกิดอะไรขึ้น? อาห่าวรีบออกไปดู" เหลียงยู้พูดกับคนของตระกูลเหลียงที่ยืนอยู่ตรงประตูด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

คนที่ชื่ออาห่าวรีบวิ่งออกไปทันที

เหลียงเว่ยกั๋วงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าของเขาที่อยู่ในกระเป๋าสั่นอย่างกะทันหัน

เหลียงเว่ยกั๋วรีบหยิบออกมาดูเบอร์ที่โทรเข้า เป็นเบอร์ของเหลียงเซิงหลานชายตัวเอง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีถาโถมเข้ามาในจิตใจ

เขาลังเลสักพัก หลังจากนั้นกดรับสายด้วยนิ้วมือที่สั่นเทาเล็กน้อย

"คุณปู่ เกิดเรื่องแล้ว! หมอเทวดาหลินบุกเข้าไปแล้ว!" เหลียงเซิงตะโกนด้วยความร้อนรน

เหลียงเว่ยกั๋วรู้สึกอึ้ง รีบลุกขึ้นยืนถามด้วยความตกใจ "แกพูดอะไรนะ?"

"หมอเทวดาหลินบุกเข้าไปแล้ว เขาบุกเข้าไปแล้ว! คุณปู่ คุณต้องรีบหาวิธี…" เหลียงเซิงถึงกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

"เป็นแบบนี้ได้ยังไง?"

เหลียงเว่ยกั๋วอ้าปากค้าง สมองว่างเปล่าไปหมด

ในตอนนั้นเอง…

"นายท่านรอง! นายท่านสาม! คุณชายยู้! แย่แล้ว มี…มีคนบุกเข้ามาในตระกูลเหลียง!" อาห่าวที่วิ่งออกไปก่อนหน้านี้วิ่งกลับมาด้วยความเร่งรีบ เขาพูดด้วยความตื่นตระหนก…

หลังจากที่พูดจบ คนของตระกูลเหลียงลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกัน

บุกเข้ามาในตระกูลเหลียง?

ใคร? บ้าบิ่นมากขนาดนี้?

ที่นี่เป็นถึงตระกูลเหลียงแห่งเยี้ยนจิน!

เป็นถึงยักษ์ใหญ่ตนหนึ่งของเยี้ยนจิน!

แม้แต่ตระกูลที่มีอิทธิพลอย่างตระกูลหลิน ตระกูลซือหม่าก็ยังไม่กล้าทำอะไรผลีผามแบบนี้เลยมั้ง?

แล้วตกลงใครกันแน่ที่มันใจกล้ามากขนาดนี้?

คนของตระกูลเหลียงรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ คิดว่าตัวเองฟังผิด

แต่เหลียงฉินซงยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดื่มชาอย่างสงบนิ่ง ท่าทางหนักแน่นเหมือนเขาไท่ซานที่ไม่มีวันเปลี่ยนสี หลังจากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ไปรวบรวมคนของตระกูลเหลียงมาให้หมด รีบจัดการไอ้คนใจกล้าที่ไม่รู้จักตายพวกนี้ จำเอาไว้ อย่าปล่อยให้พวกเขาโทรแจ้งตำรวจ คนพวกนี้ ต้องลงโทษด้วยกฎของตระกูลเหลียง!"

"ครับ นายท่านรอง!"

อาห่าวรีบวิ่งออกไป