สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 431

คำพูดนี้สร้างความขุ่นเคืองให้กับบอดี้การ์ดหวางพ่าย

พวกเขาโกรธเคือง

กัปตันทีมก็แอบรำคาญ

เขาทำดีกับหลินหยาง แต่หลินหยางหล่ะ? ดูจากน้ำเสียงแล้ว คิดว่าเขาขี้ขลาดรึเปล่า?

ไม่ว่าใครได้ยินคำพูดแบบนี้ก็ไม่พอใจ อีกทั้งยังเป็นบอดี้การ์ดหวางพ่ายเหล่านี้อีก

พวกเขามาทำงานที่บริษัทหม่านหลงเพื่อเงิน บางคนเพียงต้องการตอบแทนบริษัทหม่านหลงเท่านั้น ในระดับของพวกเขาเงินไม่สามารถตรึงพวกเขาไว้ได้

"คุณหลิน พวกเราไม่ได้กลัว แค่เพื่อความปลอดภัยส่วนตัวของคุณ แม้ว่าวันนี้คุณมีความสุข แล้วพรุ่งนี้ล่ะ คุณจะทำลายตระกูลเหลียงได้หรือไม่? ไม่ใช่ทุกครั้งที่คุณสามารถขอให้เจ้านายระดมพวกเราทุกคนเพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณ หากวันหนึ่งเราล้มเหลวในการปกป้องคุณและตระกูลเหลียงเล่นงานคุณ จะทำยังไง? คุณไม่เคยคิดหรอ?" กัปตันทีมพูด

"ถอยออกไป" หลินหยางพูด

"คุณหลิน!"

"หรือว่าต้องการให้ผมโทรหาเจ้านายคุณให้เชิญคุณออกไป?" หลินหยางเหลือบมองเขา

กัปตันทีมอ้าปาก สุดท้ายก็ไม่พูดเพื่อแนะนำแล้วและพูดอย่างเคร่งขรีม: "คุณหลิน พวกเราจะทำหน้าที่ของเราและปกป้องความปลอดภัยของคุณ หากสถานการณ์ไม่สามารถควบคุมได้ พวกเราจะพาคุณออกไป หวังว่าคุณจะเห็นความตั้งใจของพวกเรา"

หลินหยางไม่พูดอะไร

"สหายคุณเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันน้อยมา หมอเทวดาหลิน คุณหล่ะ?" เหลียงฉินซงกระแทกเสียงถาม

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วมองไปที่เหลียงยู้: "ห้านาทีแล้ว"

เหลียงยู้ขมวดคิ้วและพ่นลม ขี้เกียจจะสนใจหลินหยาง

"งั้นก็ดี ในเมื่อคุณเหลียงยู้ไม่คิดจะทำตามที่ผมพูด งั้นผมจะลงมือเอง"

หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย ยืนขึ้นและเดินไปทางเหลียงหนานฟาง

ทุกคนตื่นตระหนกขึ้นมา

"คุณ...คณคิดจะทำอะไรหน่ะ?" เหลียงหนานฟางสีหน้าเปลี่ยนไป รีบถอยออกไปหลบด้านหลังของหยานม่าย พูดด้วยเสียงสั่น: "ปู่หยาน ช่วยผมด้วย!"

"หยุด! ที่ตระกูลเหลียงไม่ใช่ที่ที่จะมาอาละวาดง่ายๆ!" หยานม่ายเอามือไขว้หลังและพูดอย่างเคร่งขรึม

"คุณหยาน ไม่ต้องไปพูดอะไรกับเขาแล้ว จัดการเจ้านี่เสร็จค่อยว่ากัน" เหลียงฉินซงไม่เกรงใจ ตะโกนออกไปทันที

หยานม่ายสีหน้าเคร่งขรึม เขาลงมือทันที ฝ่ามือของเขาเหมือนต้นไม้โบราณที่พุงเข้าใส่ไหล่ของหลินหยาง

มือเหมือนเหยี่ยวนกเขา ควบแน่นเหมือนฟ้าแลบ

ท้ายที่สุดแล้วการลงมือของปรมาจารย์หยานนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ

บอดี้การ์ดรอบๆ หายใจติดขัด กัปตันทีมไม่กล้ามองดู รีบออกไปช่วยหลินหยางจากการโจมตีนั้น

แต่

ในขณะที่มือที่เหมือนต้นไม้ที่ตายแล้วเอื้อมมือออกไป มือของ

แปะ!

เสียงดังอย่างชัดเจน

"หืม?"

หยานม่ายตกใจ ก่อนที่เขาจะก้าวออก เขาไม่คิดว่าพลังที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจะปะทุขึ้นจากมือที่กำไว้บนข้อมือของเขา

ไม่ดีแล้ว!

หยานม่ายรีบยืนอย่างมั่นคงและรีบจอขา

แต่พลังนั้นมหาศาลเกินไป และทั้งคนเสียการทรงตัวในทันที จากนั้นด้วยแรงของฝ่ามือ เขาก็กระเด็นไปกระทบกับหินอ่อนหนาในห้องโถง

ปัง!

พื้นผิวทั้งหมดของหินอ่อนแตกเป็นเสี่ยงๆ ในทันที

หยานม่ายหล่นลงบนพื้นอย่างรุนแรง เขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืนขึ้นมา

"อ๊า?"

ทุกคนตกใจ

เหลียงยู้ เหลียงหนานฟางทั้งสองอ้าปากกว้าง

เหลียงฉินซงเบิกตากว้าง

คนที่แปลกใจที่สุดคือเหล่าบอดี้การ์ดหวางพ่าย

พวกเขารู้ว่าหลินหยางเองก็มีฝีมือ แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลินหยางจะมีความสามารถที่น่ากลัวเช่นนี้

"นี่...ชายคนนี้มันเรื่องอะไรกัน?" กัปตันทีมถอยไปหลายก้าว

"คุณหลิน!" เหลียงเว่ยกั๊วลุกขึ้น ตะโกนออกไปเสียงสั่น

แต่ในตอนนี้หลินหยางไม่ฟังเสียงใครใดๆ แล้ว

"เหลียงเว่ยกั๊ว บางเรื่องคุณควรจะเข้าใจ ในเมื่อผมพูดแล้ว ก็ต้องทำให้ได้ คุณรู้นิสัยของผม! อย่าคิดว่าพวกคุณตระกูลเหลียงแห่งเยี้ยนจิงจะทำให้ผมก้มหัวได้!"

หลินหยางพูดอย่างเยือกเย็น ดวงตาทั้งสองของเขาจ้องมอง หันหน้าทันใดและเดินไปทางเหลียงหนานฟาง