สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 438

จนกระทั่งถึงบริษัทหยางหัว หลังจากเข้าไปในออฟฟิศแล้วหลินหยางถึงเอ่ยปาก

"รีบส่งคนไปที่มณฑลกวงหลิวเดี๋ยวนี้"

หม่าไห่รู้สึกอึ้งเล็กน้อย "ประธานหลิน ไปทำอะไรที่มณฑลกวงหลิว?"

"รวบรวมคน"

หลินหยางหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาจากบนโต๊ะ หลังจากนั้นเริ่มเขียนชื่อและเบอร์โทรศัพท์ยาวเหยียดส่งให้หม่าไห่

หม่าไห่เห็นแล้วถึงกับหน้าถอดสี

"ประธานหลิน นี่…ถ้าเป็นแบบนี้ ผมว่าผมไปด้วยตัวเองดีกว่า" หม่าไห่ถึงกับลมหายใจสั่น เขารีบลุกขึ้นแล้วพูด

"ไม่จำเป็น ส่งใครไปก็ได้ บอกพวกเขาว่าการเคลื่อนไหวครั้งนี้ ผมไม่ได้ต้องการให้พวกเขาไปถึงบ้านโอสถฉีด้วยตัวเอง แต่ผมต้องการให้พวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีแบบไหน ใช้เส้นสายอะไร สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือ ขอให้พวกเขาช่วยบั่นทอนอิทธิพลส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านโอสถฉีให้ลดลง เข้าใจหรือยัง?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"อิทธิพลส่วนใดส่วนหนึ่ง? จะให้ละเอียดถึงขั้นไหน?"

"บ้านโอสถเปิดคลินิกหนึ่งแห่ง ผมก็จะปิดคลีนิกของพวกเขาหนึ่งแห่ง พวกเขารับนักเรียนคนหนึ่ง ผมก็จะเอานักเรียนของพวกเขาไปคนหนึ่ง!"

"นี่…ผมเข้าใจแล้ว แต่ว่าประธานหลิน…อาศัยอิทธิพลทางมณฑลกวงหลิว คิดจะเล่นงานบ้านโอสถฉียังถือว่าค่อนข้างลำบาก เพราะยังไงพวกเขาก็อยู่ในมณฑลกวงหลิว"

"สั่งให้หัวกรุ๊ปและพรรคซวนอีใช้ทุกอย่างที่มีเล่นงานบ้านโอสถฉี ไม่ว่าจะต้องสูญเสียเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร"

"ครับ ประธานหลิน" หม่าไห่พยักหน้า

"นอกจากนี้ คุณส่งคนไปสถานที่อื่นด้วย" หลินหยางหยิบกระดาษขึ้นมาอีกหนึ่งแผ่น เขียนอะไรบางอย่างลงบนนั้นแล้วส่งให้หม่าไห่

หม่าไห่มองแวบหนึ่ง บนใบหน้าปรากฏให้เห็นความตกใจอย่างชัดเจน

เขารู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองแทบจะหยุดชะงัก

ผ่านไปสักพัก เขารีบเก็บกระดาษแผ่นนั้นให้ดีด้วยร่างกายที่สั่นเทา แล้วแอบกลืนน้ำลาย

"รีบไปจัดการเถอะ"

"ครับ…ประธานหลิน แต่ว่าประธานหลิน คุณสั่งให้คนอื่นไปแจ้งสถานการณ์ให้กับคนกลุ่มนี้ แล้ว…แล้วพูดล่ะ?" หม่าไห่ถามด้วยความระมัดระวัง

"คุณเป็นตัวแทนของผมไปที่เยี้ยนจิน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"เยี้ยนจิน?" หัวใจของหม่าไห่แทบจะหลุดออกมาจากปาก

.......

.......

ภายในศาลาแห่งหนึ่ง

กลุ่มก้อนเมฆสีดำลอยมาปกคลุมอย่างเชื่องช้า

เจ้าบ้านแห่งบ้านโอสถฉีในชุดถังจวงกำลังนั่งดื่มชาอยู่ด้านใน ฝั่งตรงข้ามของเขาคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าหล่อเหลา

เจ้าบ้านโอสถกำลังชงชาอย่างคุ้นเคย หลังจากนั้นรินชาให้ชายหนุ่ม

ส่วนชายหนุ่มคนนั้นก็หยิบขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางที่ชำนาญมาก หลังจากนั้นถอนหายใจยาว ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ชาของลุงเหยายังคงเป็นหนึ่งในใต้หล้าเหมือนเคย!"

"พูดชมเกินไปแล้ว" เจ้าบ้านโอสถฉียิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นรินชาให้ชายหนุ่ม "แต่ว่าพูดไปพูดมา ผมรู้สึกประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงว่าตระกูลของพวกคุณจะส่งคุณมา ซั่วฟาง คุณเป็นสมบัติของตระกูลคุณ เรื่องแบบนี้ต้องให้คุณมาเองด้วยเหรอ? งานประชุมใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว คุณควรจะทำการเตรียมตัวให้พร้อมไม่ใช่เหรอ?"

"ลุงเหยาผิดแล้ว ผมมาที่นี่ไม่ใช่เพราะตระกูล แต่ผมมาของผมเองต่างหาก" ใช่หนุ่มยิ้มแล้วพูด

"คุณมาของคุณ?" เจ้าบ้านโอสถมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"ใช่ ผมจะขอไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน ผมมาหาคุณเพราะอยากจะมาขอยาจากบ้านโอสถฉี"

"ฮืม? ยาอะไร?" เจ้าบ้านโอสถแอบรู้สึกสงสัยในใจ

"ดอกเหอหลิง" ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูด

เจ้าบ้านโอสถรู้สึกอึ้งเล็กน้อย หลังจากนั้นส่ายหัว ยิ้มแล้วพูด "คุณเลิกมานอนเล่นกับผมได้แล้ว ซั่วฟาง มีใครไม่รู้บ้างว่าดอกเหอหลิงของเราโดนหมอเทวดาหลินแย่งไปแล้ว ผมจะไปหาดอกเหอหลิงที่ไหนมาให้คุณอีก?"

"ถ้าผมเดาไม่ผิด บ้านโอสถของคุณน่าจะยังมีอีกหนึ่งดอก"

"เดาเหรอ?"

"สำหรับผม ก็แค่ไว้หน้าคุณเท่านั้น ลุงเหยาคุณเข้าใจหรือเปล่า?" ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูด

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ มือของเจ้าบ้านโอสถกระตุกเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึมลงทันที เขาจ้องชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา "ซั่วฟาง ตระกูลของพวกคุณส่งคนเข้ามาอยู่ในบ้านโอสถฉี?"