สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 502

"ถ้าหากเขาทำอย่างสุดความสามารถ ไม่มีทางพังแน่นอน แต่เขากลับตั้งใจทำพัง! เขารู้ว่าผมกำลังหลอกใช้เขา ดังนั้นก็เลยหันกลับมาลากผมจมน้ำไปด้วย! หมอเทวดาหลินรู้แล้วว่าตระกูลซือหม่าเป็นคนลงมือ เขาต้องการโยนไฟแห่งความโกรธของหมอเทวดาหลินมาให้ตระกูลซือหม่า! ยิ่งไปกว่านั้น…หลิวตาวปาก็โลภหวังอยากได้ตราสัญลักษณ์เทียนเจียว!" ซือหม่าซังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวของเขายังปลดปล่อยกลิ่นอายเจตนาแห่งการฆ่าออกมา

"เมื่อไม่มีตราสัญลักษณ์เทียนเจียว ในงานประชุมใหญ่ ตระกูลซือหม่ามีแต่จะเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำ เดิมทีพวกคุณพึ่งพาตราสัญลักษณ์เทียนเจียวของซั่วฟางกอบโกยผลประโยชน์ แต่ตอนนี้สูญเสียของสิ่งนี้ไป ในไม่ช้าไม่เร็วพวกคุณต้องโดนตระกูลใหญ่พวกนั้นฉีกกระชากแบ่งกันกินแน่นอน!" ชายชราดื่มชาแล้วพูด

"คุณคิดว่าตระกูลซือหม่าของเราพึ่งพาแต่ป้ายคำสั่งเล็กๆแผ่นเดียวแย่งชิงกับตระกูลใหญ่พวกนั้นเหรอ?" ซือหม่าซังเงยหน้าขึ้นมองชายชราแวบหนึ่ง

การมองของเขาทำให้ชายชรารู้สึกอึ้งเล็กน้อย

"หรือว่าผมมองอะไรผิดไป?" ชายชราถาม

"ผมจะให้คุณเห็นตระกูลซือหม่าที่แท้จริง" ซือหม่าซังพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

คำพูดประโยคนี้ เต็มไปด้วยการครอบงำและความมั่นใจที่ไร้จำกัด

ชายชรารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในตอนนั้นเอง ลุงจงก้าวเดินเข้ามา ส่งเอกสารให้ซือหม่าซัง แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูเขา

ซือหม่าซังขมวดคิ้วแน่นทันที

"ฮืม? มีข่าวใหม่อะไรเหรอ?" ชายชราหัวเราะเหอะเหอะแล้วถาม

"มันก็ไม่ใช่ข่าวใหม่อะไรหรอก ก็แค่มีคนเชิญผมไปงานเลี้ยง" สีหน้าของซือหม่าซังกลับมาเป็นปกติ

"ใคร?"

"หมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉิน…ทำไม? ผู้เฒ่าเจิ้งสนใจเหรอ? จะไปด้วยกันหรือเปล่า!"

"หมอเทวดาหลิน? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คนคนนี้ร้ายกาจใช้ได้ ในเมื่อมาหาถึงที่เร็วขนาดนี้! ได้! ได้! ผมรู้สึกสนใจเด็กหนุ่มผู้ปราดเปรื่องคนนี้มาก ถ้าไปได้ต้องไปแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

"มีผู้เฒ่าเจิ้งอยู่ เด็กรุ่นหลังคนนี้ทำตัวโอหังไม่ขึ้นแน่นอน!"

......

......

หลินหยางไม่ได้ไปเยี่ยมฉินไป่ซงและกงซีหยุน อาการบาดเจ็บของพวกเขามีฉงฉางไป่คอยดูแลก็เพียงพอแล้ว

เขานอนค้างคืนในบริษัท รุ่งเช้าตรงไปที่เขตใจกลางของหมู่บ้านซื่อจี้ห๋าวชิง หลังจากที่สั่งให้ชวี่เทียนเตรียมพร้อมทุกอย่าง เขานั่งรออยู่ในวิลล่าอย่างเงียบๆ

ไม่มีอาหาร

ไม่มีเหล้า

มีเพียงชวี่เทียนที่อยู่ข้างกาย

จนกระทั่งถึงฟ้ามืด มีรถหรูหลายคันขับมาจอดลงที่หน้าประตูวิลล่า

คนที่ก้าวลงมาจากรถคือซือหม่าซังและเจิ้งอังซาน

นอกเหนือจากนี้ยังมีสมาชิกระดับสูงของตระกูลซือหม่าและยอดฝีมืออีกหลายคน

ชวี่เทียนไปยืนต้อนรับที่หน้าประตู

มองดูพวกคนรุ่นใหญ่ที่เดินทางมาจากเยี้ยนจิน ชวี่เทียนเริ่มรู้สึกรับไม่ไหว

คนอื่นยังพอไปได้ แต่ออร่าของซือหม่าซังและเจิ้งอันซานรุนแรงมากเกินไป แม้แต่เขาที่เป็นเจ้าพ่อวงการใต้ดินก็แทบจะต้านทานไม่ไหว

อย่างไรก็ตามคนที่เดินทางมาจากเยี้ยนจินซึ่งเป็นสถานที่มังกรตั้งถิ่นพยัคฆ์ปักหลัก ล้วนแต่เป็นบุคคลไม่ธรรมดา!

โดยเฉพาะซือหม่าซัง!

ชวี่เทียนคิดว่าคนเก่าคนแก่อย่างตัวเองที่ใช้ชีวิตอยู่บนคมมีดมานานหลายปีจะไม่กลัวอะไรแล้ว แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะคิดผิดอย่างมหันต์

ชวี่เทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดเสียงเบา "คุณซือหม่า ทุกท่าน เชิญ ประธานหลินของเรารอตอนรับพวกคุณมาสักพักแล้ว"

"คุณคือชวี่เทียนใช่หรือเปล่า?" ซือหม่าซังมองเขาแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ใช่ คุณซือหม่ารู้จักผม?" ชวี่เทียนถาม

"เดิมทีก็ไม่รู้จักหรอก แต่เป็นเพราะหมอเทวดาหลินเลยรู้จัก ตามหลักแล้ว ผมไม่ควรรู้จักคุณ" ซือหม่าซังพูด หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไป

สีหน้าของชวี่เทียนเคร่งขรึมลง กำหมัดแน่นแต่ไม่ได้พูดอะไร

คำพูดประโยคนี้ของซือหม่าซังมันชัดเจนมาก เขาชวี่เทียน…ไม่คู่ควรให้ซือหม่าซังจดจำ…

ทุกคนเดินเข้าไปในวิลล่า

หลินหยางนั่งเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ มองคนทั้งกลุ่มด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ซือหม่าซัง เติ้งอังซานกวาดสายตามองเด็กหนุ่มที่มีอายุยี่สิบต้นๆคนนี้