สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 552

เสว่หยานก็รู้สึกว่าคำพูดประโยคนี้หนักเกินไปแล้ว สีหน้าเย็นชาลง ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "หลินหยาง ใจกล้าไม่น้อย! ถึงขั้นกล้าดูหมิ่นอาวุโสเมี่ยวโชแบบนี้เลยเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอะไร?"

"ก็ทักษะการแพทย์ของเธอไม่ได้เรื่อง ผมพูดไม่ได้เหรอ?" หลินหยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

"คุณ…"

เสว่เหยียนรู้สึกโกรธมาก เขาชี้นิ้วไปทางด้านนอกแล้วพูด "ไสหัวออกไป!"

หลินหยางได้ยินแล้วส่ายหัว ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

สิ่งที่หมอรังเกียจมากที่สุดก็คือผู้ป่วยไม่เชื่อหมอ โดยเฉพาะญาติของผู้ป่วย ถ้าหากไม่ยอมเชื่อหมอ แล้วควรจะไปเชื่อใคร? แล้ว…จะตรวจโรคยังไงต่อ?

ไปเถอะ

หลินหยางก็ไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูอย่างกะทันหัน ขวางทางหลินหยางที่กำลังจะเดินออกไปโดยตรง

"หยุดอยู่ตรงนั้น!" เสียงตะคอกที่เย็นชาดังขึ้น

หลินหยางหยุดชะงัก

ทุกคนหันไปมองด้วยความประหลาดใจ

ผู้มาคือ…ผู้เฒ่าเมี่ยวโซ

"ผู้เฒ่าเมี่ยวโซ คุณมาได้ยังไง?" อาวุโสคนหนึ่งถาม

"ได้ยินมาว่าท่านเจ้าเกาะไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่งมารักษานายหญิง พอดีฉันกำลังว่าง ก็เลยแวะมาดู ใครจะไปรู้ยังไม่ทันได้เดินเข้าประตู ก็ได้ยินใครบางคนกำลังเยาะเย้ยหาว่าทักษะการแพทย์ของฉันแย่มาก!" ผู้เฒ่าเมี่ยวโซเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชา

หลังจากสิ้นเสียงประโยคนี้ อุณหภูมิภายในบ้านลดต่ำลงหลายส่วน

อาวุโสทั้งกลุ่มขมวดคิ้วแน่น

"ผู้เฒ่าเมี่ยวโซ ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่รู้ความคนหนึ่ง ทำไมคุณต้องไปถือสาด้วย?" เสว่หยานพูด

"ใช่ เด็กเมื่อวานซืนไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมพูดจาเหลวไหลที่นี่ พวกเราไม่สนใจเขาก็พอ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?" ฉูซู่ตะคอกเสียงดัง

หลินหยางยิ้มแล้วส่ายหัว เขากำลังจะเดินอ้อมเมี่ยวโซเดินออกจากสถานที่แห่งนี้

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งก้าวเท้าออกไป เมี่ยวโซกลับยกแขนที่เหี่ยวแห้งของเธอขึ้นมาขวางทางหลินหยาง

"คุณไปไหนทั้งนั้น!"

ทุกคนรู้สึกอึ้ง

"ผู้เฒ่าเมี่ยวโซ นี่คุณกำลังจะทำอะไร?"

"คนคนนี้ดูหมิ่นฉัน ฉันจะปล่อยให้เขาไปแบบนี้ได้ยังไง? คนทั้งเกาะไม่หัวเราะเยาะหาว่าฉันเป็นคนไร้ประโยชน์เหรอ? กลัวแม้กระทั่งไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่ง?" เมี่ยวโซพูด หลังจากนั้นจ้องหลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "คุณบอกว่าทักษะการแพทย์ของฉันธรรมดา แบบนี้ก็หมายความว่าทักษะการแพทย์ของคุณดีมาก?"

หลินหยางยิ้ม "ทั่วไปมั้ง แต่ว่า…"

"แต่ว่าอะไร?" เมี่ยวโซรีบถาม

"แต่ว่า เหนือกว่าคุณเล็กน้อย" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

หลังจากสิ้นเสียงประโยคนี้ ทุกคนรู้สึกเย็นวูบขึ้นมาทันที

เมี่ยวโซเบิกตากว้าง

ไอ้เด็กคนนี้มันบ้าไปแล้วเหรอ?

ผู้เฒ่าเมี่ยวโซยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน เขายังกล้าพูดจาแบบนี้ออกมาอีก?

ตกลงต้องเป็นคนที่อวดดีมากแค่ไหนถึงจะกล้าคำพูดแบบนี้ออกมา!

"ดี! ดีมาก! ดีมาก! คุณถึงขั้นกล้าพูดว่าทักษะการแพทย์ของฉันสู้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างคุณไม่ได้ ดีมาก!" ผู้เฒ่าเมี่ยวโซโกรธจนหน้าแดง ร่างกายสั่นไม่หยุด

เธออยู่บนเกาะนี้มานานหลายสิบปี ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดว่าทักษะการแพทย์ของเธอไม่ได้เรื่อง

ในที่สุดวันนี้เธอก็ได้เจอแล้ว

"ไอ้หนู ในเมื่อคุณเชื่อมั่นทักษะการแพทย์ของคุณมากขนาดนี้ งั้นก็ให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาหน่อย ถึงไหนชั่วขณะหนึ่งฉันจะไม่สามารถรักษาพิษที่อยู่บนตัวของนายหญิง แต่ขอแค่ให้เวลาฉันสามปี ผิดที่อยู่บนตัวของนายหญิงต้องถูกขจัดหมดไปอย่างแน่นอน คุณถึงขั้นกล้าประเมินฉันต่ำแบบนี้ นั่นหมายความว่าคุณสามารถรักษานายหญิงให้หายใช่หรือเปล่า?" อาวุโสเมี่ยวพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ทุกคนพ่นลมออกจากจมูกฮึ่ม

ทุกคนเคยเห็นทักษะการแพทย์ของผู้เฒ่าเมี่ยวโซมาแล้ว พวกหมอมีชื่อเสียงที่ถูกเจ้าเกาะเชิญมาจากทั่วสารทิศไม่มีใครสามารถรักษานายหญิง แต่ผู้เฒ่าเมี่ยวโซรักษาได้ ถึงแม้ผลการรักษาจะมีความหวังเพียงน้อยนิด แต่มากน้อยยังไงก็ถือว่าให้ความหวังแก่ทุกคน

และนี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าทักษะการแพทย์ของผู้เฒ่าเมี่ยวโซเหนือกว่าหมอที่มีชื่อเสียงพวกนั้น

และผู้เฒ่าเมี่ยวโซก็ยังไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถรักษานายหญิงให้หายขาด คนคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงกล้าพูดแบบนี้?

พูดไม่คิด!

มีผู้คนไม่น้อยกำลังคิดแบบนี้ในใจ

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดออกมาโดยตรง