สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 57

หลินหยางวางส้อมและมีดที่อยู่ในมือลงแล้วพูด "ไหนคุณบอกว่าจะไปคุยธุรกิจไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?"

"เรื่องนี้ควรเป็นฉันต่างหากที่ต้องถามคุณ! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" ซูเหยียนเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าที่น่าเกลียดเล็กน้อย เธอถามเสียงเบา "คุณรู้หรือเปล่าว่าที่นี่มันที่ไหน? คุณเข้ามาได้ยังไง? คุณแอบตามฉันมาใช่หรือเปล่า?"

ดูเหมือนซูเหยียนจะคิดว่าหลินหยางแอบตามเธอมา….

"เสี่ยวเหยียน คนคนนี้เป็นใครเหรอ?" พี่เหมยที่อยู่ด้านข้างกวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอทนไม่ไหวจึงถามขึ้น

ถึงแม้หลินหยางจะสวมชุดสูทราคาถูก แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือออร่าก็ดูโดดเด่นมาก เป็นเพราะซูเหยียนเห็นเขาจนชินตาแล้วก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไร อันที่จริงหลินหยางถือว่าเป็นหนุ่มหล่อที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

"พี่เหมย คนคนนี้…เป็นแฟนของฉัน…" ซูเหยียนลังเลสักพักแล้วพูดด้วยความระมัดระวัง

"แฟนของเธอ?" พี่เหมยรู้สึกอึ้ง เธอขมวดคิ้วแล้วพูด "ฉันนึกขึ้นได้แล้ว ลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่งอมืองอตีนคนนั้นใช่หรือเปล่า?"

ซูเหยียนรู้สึกอับอายมาก

"เธอพาเขามาได้ยังไง?"

"พี่เหมย ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมาที่นี่…" ซูเหยียนร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

"ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย รีบไล่เขากลับไปเถอะ! ถ้าเกิดคุณชายฉู่มาเห็นเข้าต้องไม่ดีแน่" พี่เหมยพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

"เอ๋อ…ก็ได้…" ซูเหยียนเดินตรงเข้ามาด้วยความลำบากใจ เธอพูดเสียงเบา "หลินหยาง คุณรีบกลับไปเถอะ"

"ไหนคุณบอกว่าจะมาคุยธุรกิจไม่ใช่เหรอ? คุณชายฉู่คนนั้นเป็นใคร?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"ไว้กลับไปแล้วฉันจะอธิบายให้คุณฟัง" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกร้อนรน

"กลับไป? พูดที่นี่ไม่ได้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นผมไม่ได้ตามคุณมา มีคนเชิญผมมาร่วมงานเลี้ยงต่างหาก" หลินหยางพูด

เขารู้สึกว่าซูเหยียนเหมือนกำลังปิดบังอะไร ยิ่งไปกว่านั้น…ต้องเกี่ยวข้องกับคุณชายฉู่คนนั้นแน่นอน

ถึงแม้ความสัมพันธ์ของหลินหยางและซูเหยียนจะไม่ลึกซึ้งถึงขั้นหวงหึงกัน แต่ท้ายที่สุดเธอก็เป็นภรรยาของเขา

สิ่งที่หลินหยางเกลียดมากที่สุดก็คือการโดนสวมเขา ถ้าเรื่องนี้ไม่กระจ่างชัดเขาจะไปได้ยังไง?

"มีคนเชิญมาร่วมงานเลี้ยง? ฮึ่ม หลินหยาง เลิกมาขี้โม้ที่นี่ได้แล้ว คุณเป็นใคร คนทั้งเมืองเจียงเฉินมีเหรอที่จะไม่รู้? งานแบบนี้มันใช่ที่ที่คุณควรจะมาเหรอ? รีบไปได้แล้วอย่าทำให้เสี่ยวเหยียนต้องเสียงาน!" พี่เหมยที่อยู่ด้านข้างทนดูไม่ไหวแล้ว เธอเดินออกมาพูดประชดประชันโดยตรง

หลินหยางขมวดคิ้ว หยิบส้อมและมีดขึ้นมากินอาหารต่อ

เขาทะเลาะกับผู้หญิงไม่เก่ง และไม่อยากทะเลาะด้วย

"คุณ…" เห็นหลินหยางมองข้ามตัวเอง พี่เหมยโกรธจนหน้าแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว

"พี่เหมย หรือไม่ช่างเถอะ ให้เขากินอาหารอีกหน่อยเถอะ พอสายแล้วเขาก็น่าจะกลับไปเองแหละ" ซูเหยียนไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมหลินหยาง จึงทำได้แต่เลือกที่จะประนีประนอม รีบดึงพี่เหมยไปที่ด้านข้างแล้วพูดกับเธอ

"ไอ้สุนัขที่พูดดีๆไม่ชอบ!" พี่เหมยกัดฟันแน่นเบิกตากว้างใส่หลินหยาง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ในเมื่อคุณอยากอยู่ที่นี่งั้นฉันก็จะให้คุณอยู่ หวังว่าถึงเวลาคุณจะไม่เสียใจทีหลัง!"

"ได้ ผมจะรอคุณ"

หลินหยางหยิบไวน์แดงขึ้นมาหนึ่งแก้วอย่างสุภาพ หลังจากนั้นจิบเล็กน้อย

พี่เหมยโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ

"พี่เหมย! พี่เหมย!"

ซูเหยียนรีบเดินตามเธอออกไปแต่ก็ไม่มีประโยชน์

เธอหันกลับมาจ้องหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างกะทันหัน

"ตกลงคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?"

"ถ้าหากคุณต้องการหานักลงทุนมาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจ เรื่องนี้ไม่จำเป็นเลย ผมมีเงิน" หลินหยางหยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกจากกระเป๋าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ในนี้มีเงินอยู่ยี่สิบล้าน เพียงพอที่จะใช้เป็นเงินเริ่มต้นธุรกิจของคุณแล้ว"

"นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณเลิกแกล้งบ้าสักทีได้หรือเปล่า!"

ซูเหยียนหยิบบัตรธนาคารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาขว้างใส่หลินหยาง

เธอไม่มีทางเชื่ออยู่แล้วว่าหลินหยางจะมีเงินหลายสิบล้าน

ดวงตาของเธอแดงก่ำ รู้สึกโกรธมาก

ทำไมเธอต้องมาเข้าร่วมงานเลี้ยงของที่นี่? ทำไมเธอต้องแต่งตัวแบบนี้? ทั้งหมดก็เพื่อสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อชีวิตที่ดี เพื่อประคับประคองคนในครอบครัวไม่ใช่เหรอ?

ภายในใจของซูเหยียนรู้สึกเจ็บปวดมาก

มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะมีโอกาสนี้ เธอยอมข่มอารมณ์และความเจ็บปวดเพื่อทำทุกอย่าง แต่ว่าสามีของตัวเองกลับมาทำตัวเหลวไหลและไร้สาระ…

ซูเหยียนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะพังทลายลงแล้ว

"คุณคือ…เสี่ยวเหยียน?"