สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 61

"ผมบอกไปแล้วว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?" ฉู่เหย้าหางตะคอกเสียงดัง

ทุกคนสะดุ้งตกใจ

"ยกเลิกงานเลี้ยงของคืนนี้ ฟังให้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ห้ามเอาไปพูดเด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า?" ฉู่เหย้าหางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ครับ คุณชายฉู่!"

"คุณสบายใจได้"

ทุกคนรีบพยักหน้าตอบรับทันที

ฉู่เหย้าหางสะบัดแขนเสื้อแล้วกำลังจะเดินจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาสั่นขึ้นอย่างกะทันหัน

ฉู่เหย้าหางก้มหน้ามองโทรศัพท์แวบหนึ่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบกดรับโทรศัพท์

"พ่อ"

"แกอยู่ไหน?"

"อยู่ที่โรงแรม…"

"รออยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"

หลังสิ้นเสียง โทรศัพท์ถูกตัดสายทันที

"พ่อกำลังคุยธุรกิจอยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่เหรอ? มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

ฉู่เหย้าหางไม่เข้าใจ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน มีคนสวมชุดสูทกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในงานเลี้ยง

คนที่เป็นผู้นำเป็นชายวัยกลางคนที่มีท่าทางสุขุม บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ก้าวเท้าอย่างเร่งรีบตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉู่เหย้าหาง หลังจากนั้นเหวี่ยงฝ่ามือออกไปอย่างแรง

เพี๊ยะ!

ฉู่เหย้าหางโดนตบจนถอยหลังไปหลายก้าวสุดท้ายล้มลงไปที่พื้น ที่มุมปากมีเลือดปรากฏให้เห็น

"ไอ้ลูกเดรัจฉาน! แกรู้หรือเปล่าว่าแกทำอะไรลงไป?" ชายวัยกลางคนด่าทอเสียงดัง

ฉู่เหย้าหางได้ยินแบบนี้ถึงกับมองตาค้าง

"พ่อ หรือว่า…พ่อก็ตบหน้าผมเพราะหลินหยาง?"

ฉู่เหย้าหางรู้สึกสิ้นหวังแล้ว…

"บัดซบ! !"

หลังจากได้ยินชื่อของหลินหยาง ชายวัยกลางคนตะคอกด้วยความโกรธทันที

"หลินหยาง คุณก็อย่าคิดได้คืบจะเอาศอก!"

"คุณรู้จักผมเหรอ?" หลินหยางที่กำลังลากซูเหยียนออกจากโรงแรมหยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

"ผมต้องรู้จักคุณอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นผมจะรีบมาห้ามเหย้าหางเหรอ?" ผู้มาคือฉู่หงพ่อของฉู่เหย้าหาง เขาพูดด้วยความโกรธ "สิ่งที่ฉู่เหย้าทำในวันนี้ผมยอมรับว่ามันเกินไป แต่นี่ก็ไม่ใช่โทษหนักหนาสาหัสอะไร! หลินหยาง ผมรู้ว่าคุณเพิ่งทำคุณความดีเพื่อประเทศชาติ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะทำอะไรตามใจชอบได้ทุกอย่าง!"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกตกตะลึง

ทำคุณความดีเพื่อประเทศชาติ? ความดีอะไร?

ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยางไอ้คนไร้ค่าคนนี้ร้ายกาจขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ถึงขั้นสามารถถีบฉู่เหย้าหางจนลอยกระเด็นออกไป? ต้องบอกก่อนว่าฉู่เหย้าหางเพิ่งออกมาจากกองทัพ!

ทุกคนลืมตาอ้าปากค้าง

"ที่ผมทำเรียกว่าทำตามอำเภอใจชอบเหรอ?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ลูกชายของคุณขอภรรยาของผมแต่งงานต่อหน้าผม ตกลงใครกันแน่ที่ทำตามอำเภอใจชอบ?"

ฉู่เหย้าหางล้ำเส้นของหลินหยาง มันเป็นหยามศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย มีเหรอที่หลินหยางจะยอมหยุดแค่นี้?

"คุณ…" ฉู่หงโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

"ในเมื่อคุณไม่มีปัญญาสั่งสอนเขา งั้นให้ผมเป็นคนสั่งสอนให้เอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"หยุดเขาเอาไว้!" ฉู่หงตะโกนขึ้นอย่างเร่งรีบ

บอดี้การ์ดพวกนั้นรีบพุ่งเข้าไปหาหลินหยางทันที

แต่ว่า

ทันทีที่บอดี้การ์ดพรุ่งนี้เข้าใกล้หลินหยาง เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้น

เห็นเพียงทันทีที่บอดี้การ์ดพวกนั้นกำลังจะเข้าประชิดตัวหลินหยาง ร่างกายของพวกเขาหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

พวกเขาเหมือนโดนคนกดปุ่มหยุดชั่วคราว ยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามารถขยับตัว

"อะไรกัน?"

ฉู่หงตกตะลึง

หลินหยางเดินตรงเข้าไปนั่งลงตรงหน้าฉู่เหย้าหางที่ล้มอยู่บนพื้น หลังจากนั้นหยิบเข็มเงินที่ยาวและบางเล่มหนึ่งออกมาแทงลงบนคอของฉู่เหย้าหางอย่างเบามือ

ทันใดนั้น ร่างกายของฉู่เหย้าหางชักกระตุกอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับโรคลมบ้าหมู

"คุณทำอะไรลูกชายของผม? เหย้าหาง! เหย้าหาง!" ดวงตาทั้งคู่ของฉู่เหย้าหางแดงก่ำ เขาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ไม่ได้ทำอะไร ถือว่าเป็นบทลงโทษเล็กๆสำหรับเขามั้ง"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "รีบทำการรักษาเขาภายในเวลาสิบชั่วโมง ไม่อย่างนั้น ขาทั้งคู่ของเขาจะใช้การไม่ได้อีก! เกรงว่าชีวิตที่เหลือคงจะต้องนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างเดียวแล้ว!"

"อะไรนะ?"

ฉู่หงถึงกับหน้าถอดสีทันที

หลินหยางลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางข้างนอก