สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 642

"อีกอย่าง ผมไม่ใช่ไม่สนใจอาการเจ็บป่วยในสหรัฐอเมริกา ผมแค่อยากให้พวกเขาได้รับการรักษาที่ดีกว่า! ทักษะทางการแพทย์ของคุณเรย์ม่อนดีกว่าผม ผมคิดว่าสถาบันวิจัยของพวกเขาต้องมียาที่ดีกว่าของผมอย่างแน่นอน ดังนั้นหวังว่าผู้ป่วยในสหรัฐอเมริกาจะทุกข์ทรมานเพียงใดก็สามารถมาที่สมาคมการแพทย์ ผมคิดว่าประธานเรย์ม่อนสามารถรักษาอาการเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย! ครั้งนี้ผมคิดเผื่อผู้ป่วยทุกคน"

"สุดท้าย จรรยาบรรณของการเป็นหมอที่พวกคุณพูดถึง ผมอยากถามพวกคุณ ในเวลาที่คุณพูดถึงปัญหานี้ พวกคุณคิดว่าผมเป็นหมอผีอะไรแบบนั้น? หรือเห็นว่าผมเป็นหมอคนหนึ่งกันแน่? ถ้าเห็นว่าผมเป็นหมอ ผมก็คิดว่าเรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น ถ้าพวกคุณเห็นผมเป็นแค่หมอผีมีเวทย์มนตร์ งั้นคุณมาพูดถึงพวกจรรยาบรรณเหล่านี้ มันไม่ตลกไปหรอ?"

หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม ตอบคำถามของนักข่าวทีละคน

หลังจากคำพูดเหล่านั้น นักข่าวในที่แห่งนั้นก็เงียบลง

นี่ไม่ใช่การแก้แค้นเหรอ?

นี่คือการแก้แค้นโดยตรง

"โอเค ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว โปรดทุกคนหลีกทางหน่อย ผมจะกลับประเทศจีน!"

หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยและเดินออกไป

แต่นักข่าวเหล่านี้จะปล่อยเขาไปได้ยังไง? พวกเขารุมเข้ามาและถามคำถามหลินหยาง

สำหรับเรย์ม่อน เขายืนด้วยความงุนงง มองหลินหยางอย่างโง่เขลาราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณของเขาไป

เขาไม่เคยคิดว่าชายจีนคนนี้จะชั่วร้ายได้ขนาดนี้...

เพื่อทำให้เขากลายเป็นศัตรูตัวฉกาจในสายตาของผู้ป่วยโรคจมูกอักเสบและผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง...ทุกคนประเทศสหรัฐอเมริกา

เรย์ม่อนกัดฟันเงียบๆ หันหน้าและเดินออกไป

นักข่าวที่มีสายตาแหลมคมมองเรย์ม่อนทันที และทุกคนก็ล้อมเขาไว้ โดยถามคำถามยากๆ ทีละคำถาม

"ผมไม่รู้"

"ผมไม่มีความเห็น"

"จะมีคนอธิบายให้คุณในภายหลัง"

เรย์ม่อนโบกมือปัดไม่หยุด ไม่ตอบสักคำถาม เขาเดินก้มหน้าไปที่สถาบันวิจัย

เขารู้สึกแย่มากในขณะนี้

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองจะดึงเกมกลับมาได้ แต่ไม่คิดว่าหลินหยางจะสู้กลับ!

วึง วึง วึงวึงวึง...

ในเวลานี้ มือถือในกระเป๋าของเรย์ม่อนดังขึ้นมา

เรย์ม่อนผงะ หยิบออกมาดู กดปุ่มรับในทันที

"เรย์ม่อน! ไอโง่ ดูว่าคุณทำอะไร!" เสียงตะโกนดังลั่นทางโทรศัพท์

"ท่าน ผมก็แค่ทำตามที่ท่านสั่ง ผมไม่ได้ทำผิดอะไร ผมไม่ได้ทำให้สมาคมการแพทย์อับอายนะ" เรย์ม่อนพูดอย่างหมดหนทาง

"แต่คุณทำให้สมาคมการแพทย์ของพวกเรากลายเป็นเป้าหมายของสาธารณะ! คุณเข้าใจไหม? ?"

"เอ่อ..."

"หลังจากที่หยางหัวหยุดการส่งยาจะมีผู้ป่วยจำนวนมากที่ไม่ได้รับยาอย่างแน่นอน ผมไม่สนใจว่าสมาคมการแพทย์ของพวกคุณจะจัดการยังไง คุณต้องจัดการกับผู้ป่วยเหล่านี้ให้ได้ เข้าใจไหม? ?"

"ท่าน พวกเรา...ตอนนี้พวกเราไม่มีแผนการรักษาโรคสองโรคนั้น..." เรย์ม่อนรีบพูด

"พวกคุณกินฉี่เป็นอาหารหรอ? เลียนแบบมาไม่ได้หรอ?"

"พระเจ้า ท่าน คุณไม่รู้หรอว่ายาพิเศษทั้งสองที่พัฒนาโดยหยางหัวนั้นซับซ้อนเกินไป มีส่วนผสมมากมายในนั้นที่ผมยังไม่รู้ ยังไงมันก็เป็นยาจีน...ถ้าจะเลียนแบบก็ต้องใช้เวลา..."

"ไม่ต้องมาพูดเรื่องไร้สาระเหล่านั้นให้ผมฟัง ถ้าคุณทำไม่ได้ สิ่งที่คุณต้องเสียไม่ใช่แค่สมาคมการแพทย์เสียหน้า ทั้งประเทศต้องเสียหน้าด้วย ถึงเวลานั้นคุณก็คงไม่ได้ดำรงตำแหน่งประธานสมาคมการแพทย์แล้ว!"

เมื่อสิ้นเสียง เขาก็ตัดสายไป

เรย์ม่อนยืนอึ้งอยู่กับที่ สักพักเขาก็ได้สติกลับมา

ตอนนี้เรื่องใหญ่เกินไปแล้ว

แอนนาเดินไปทางบ้านพ่อแม่ของเธอด้วยความกังวลใจ

หลินหยางขอให้คังเจียห่าว ฟางซื่อหมินและคนอื่นๆ ติดต่อกับทนายสหรัฐอเมริกาที่เป็นเพื่อนของพวกเขา ให้พวกเขาช่วยแอนนาแก้ไขข้อพิพาทเรื่องหนี้สินหลายประการ

ตอนนี้แอนนาได้รับการปลดออกจากบัญชีดำของธนาคารแล้ว หลินหยางเองก็ช่วยชำระหนี้ด้วย

แน่นอน แอนนาไม่ชอบเอาของของคนอื่นไปเปล่าๆ และเธอเรียกร้องให้หักเงินที่ใช้ชำระหนี้จากเงินเดือนในอนาคตของเธอ

หลินหยางรู้สึกขบขัน แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาแค่ขึ้นเงินเดือนของแอนนาให้สูงขึ้นเท่านั้นเอง

กลางดึก

แอนนายืนอยู่หน้าประตู มือวางลงบนกริ่ง อยากจะกดกริ่งแต่ไม่กล้า