สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 663

"ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้หรอ? หรือว่าคุณยังไม่เข้าใจคนนี้อีก? เขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่นั่งกินนอนกิน เขาอะไรก็ไม่ทำ จะมาปกป้องผมได้ยังไง? สุดท้ายฉันไปคนมหาลัยด้วยตัวคนเดียวดีกว่า! ถ้าให้คนไร้ประโยชน์นี่ไปกับฉัน ฉันจะทุบเขา!"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตะโกนด้วยเสียงร้องไห้ หันหน้าและวิ่งออกไปทันที

"เสี่ยวเตี๋ย! เสี่ยวเตี๋ย!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนอย่างรีบร้อน

แต่เหลียงเสี่ยวเตี๋ยออกไปจากบ้านตระกูลเหลียงแล้ว...

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เหลียงชิวเยี้ยนในครัวเดินออกมาและถามด้วยความสงสัย

"โอ้ะ...แม่ ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร!" เหลียงซวนเหม่ยฉีกยิ้มและพูด จากนั้นกำลังจะเดินตามไป

แต่หลินหยางข้างๆ จับไหล่ของเธอเอาไว้

"ซวนเหม่ย คุณไม่ต้องไป จะได้ไม่ต้องเจอคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้มาหาเรื่องคุณ เสี่ยวเตี๋ยให้ผมจัดการเอง"

หลินหยางพูด

"เอ่อ...โอเค แต่รีบตามเสี่ยวเตี๋ยไปหน่อยนะ ฉันคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังขึ้นรถไปมหาลัยแล้ว ถ้าไปเจอกับคุณหยุนเข้าต้องแย่แน่ๆ" เหลียงซวนเหม่ยพูดด้วยสีหน้ากังวล

"ไม่เป็นไร ผมจัดการได้"

หลินหยางยิ้ม จากนั้นก็เดินออกไปจากบ้านตระกูลเหลียง

"พี่ ฉันขับรถไปส่งละกัน ฉันไม่ลงรถน่าจะไม่เป็นอะไร คนสมาคมศิลปะการต่อสู้คงไม่จับตามองละเอียดขนาดนั้น" เหลียงซวนเหม่ยพูดตามหลังมา

"ไม่ต้องหรอก ผมมีรถ"

"คุณมีรถหรอ? คุณไปเอารถมาจากไหนหน่ะ? เรียกมาหรอ?" เหลียงซวนเหม่ยไม่เข้าใจ

ทันทีที่ออกไปจากบ้าน ก็เห็นรถไมบัคคันหนึ่งจอดอยู่ด้านหน้าประตู หญิงสวยในชุดดำยืนอยู่ข้างรถ เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นหลินหยาง เธอก็เดินออกมาและโค้งคำนับให้หลินหยางเล็กน้อย: "ประธานหลินสวัสดี!"

"อืม เห็นน้องสาวของผมไหม?" หลินหยางถามอย่างเรียบเฉย

"เธอเพิ่งจะขึ้นรถเมล์หมายเลขสองไปยังมหาวิทยาลัยครูเยี้ยนจิน ตอนนี้น่าจะอยู่บนถนนเจี่ยฟั่ง"

"งั้นก็พาผมไปส่งที่ถนนเจี่ยฟั่งละกัน ตามทันไหม?"

"ไม่มีปัญหาประธานหลิน" ผู้หญิงชื่อเว่ยเยี่ยนพยักหน้าและเปิดประตูรถ

"ซวนเหม่ย คุณเข้ามาสิ"

หลินหยางโบกมือและขึ้นรถ

เว่ยเยี่ยนเหยียบคุนเร่งพุ่งออกไป

เหลียงซวนเหม่ยมองทุกอย่างด้วยความตกใจและโล่งอก

มีหลินหยางอยู่ เธอก็สบายใจ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแอบกังวลใจเล็กน้อย...สมาคมศิลปะการต่อสู้ จะหาเรื่องหลินหยางด้วยไหม?

ขอให้ไม่เป็นแบบนั้นเถอะ

เหลียงซวนเหม่ยขอพรในใจ

ทักษะการขับรถของเว่ยเยี่ยนดีมาก แม้ว่าครั้งที่แล้วจะเกิดเรื่อง แต่หลังจากแผลหายแล้ว ก็ไม่มีผลอะไรกับเธอ มีแพทย์อัจฉริยะมากมายในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีคอยดูแลเธอ ไม่ต้องพูดถึงผลที่ตามมาหลังจากนั้น แม้แต่แผลเป็นก็ไม่มี ทำให้เว่ยเยี่ยนประหลาดใจด้วยเช่นกัน

ไม่นาน รถก็มาจอดอยู่ที่สี่แยกจ่างม่าย

หลินหยางลงจากรถ ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นได้ พูดกับเว่ยเยี่ยนที่อยู่ในหน้าต่าง: "มีเหรียญเงินไหม?"

"มี ประธานหลิน"

เว่ยเยี่ยนรีบลงจากรถ หยิบเหรียญเงินสองเหรียญจากกระเป๋าเงินและส่งให้หลินหยาง

"คุณกลับไปก่อนละกัน" หลินหยางยิ้ม

"รับทราบ ประธานหลิน มีเรื่องอะไรติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ" เว่ยเยี่ยนโค้งคำนับให้หลินหยางเล็กน้อย จากนั้นก็ขับรถออกไป

ผู้คนที่รอรถเมล์มองหลินหยางด้วยสายตาแปลกๆ

"คนนี้คือเจ้านายรึเปล่า? นี่มันเรื่องอะไร? มีไมบัคไม่ยอมนั่ง กลับมานั่งรถสาธารณะกับพวกเรา?"

"เหอะ คุณไม่เข้าใจ นี่คือคนมีเงินที่อยากมาหาประสบการณ์ชีวิตไง"

ชายหนุ่มสองสามคนกระซิบ

หลินหยางไม่สนใจมัน

ตู้ด ตู้ด