สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 663

"ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้หรอ? หรือว่าคุณยังไม่เข้าใจคนนี้อีก? เขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่นั่งกินนอนกิน เขาอะไรก็ไม่ทำ จะมาปกป้องผมได้ยังไง? สุดท้ายฉันไปคนมหาลัยด้วยตัวคนเดียวดีกว่า! ถ้าให้คนไร้ประโยชน์นี่ไปกับฉัน ฉันจะทุบเขา!"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตะโกนด้วยเสียงร้องไห้ หันหน้าและวิ่งออกไปทันที

"เสี่ยวเตี๋ย! เสี่ยวเตี๋ย!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนอย่างรีบร้อน

แต่เหลียงเสี่ยวเตี๋ยออกไปจากบ้านตระกูลเหลียงแล้ว...

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เหลียงชิวเยี้ยนในครัวเดินออกมาและถามด้วยความสงสัย

"โอ้ะ...แม่ ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร!" เหลียงซวนเหม่ยฉีกยิ้มและพูด จากนั้นกำลังจะเดินตามไป

แต่หลินหยางข้างๆ จับไหล่ของเธอเอาไว้

"ซวนเหม่ย คุณไม่ต้องไป จะได้ไม่ต้องเจอคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้มาหาเรื่องคุณ เสี่ยวเตี๋ยให้ผมจัดการเอง"

หลินหยางพูด

"เอ่อ...โอเค แต่รีบตามเสี่ยวเตี๋ยไปหน่อยนะ ฉันคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังขึ้นรถไปมหาลัยแล้ว ถ้าไปเจอกับคุณหยุนเข้าต้องแย่แน่ๆ" เหลียงซวนเหม่ยพูดด้วยสีหน้ากังวล

"ไม่เป็นไร ผมจัดการได้"

หลินหยางยิ้ม จากนั้นก็เดินออกไปจากบ้านตระกูลเหลียง

"พี่ ฉันขับรถไปส่งละกัน ฉันไม่ลงรถน่าจะไม่เป็นอะไร คนสมาคมศิลปะการต่อสู้คงไม่จับตามองละเอียดขนาดนั้น" เหลียงซวนเหม่ยพูดตามหลังมา

"ไม่ต้องหรอก ผมมีรถ"

"คุณมีรถหรอ? คุณไปเอารถมาจากไหนหน่ะ? เรียกมาหรอ?" เหลียงซวนเหม่ยไม่เข้าใจ

ทันทีที่ออกไปจากบ้าน ก็เห็นรถไมบัคคันหนึ่งจอดอยู่ด้านหน้าประตู หญิงสวยในชุดดำยืนอยู่ข้างรถ เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นหลินหยาง เธอก็เดินออกมาและโค้งคำนับให้หลินหยางเล็กน้อย: "ประธานหลินสวัสดี!"

"อืม เห็นน้องสาวของผมไหม?" หลินหยางถามอย่างเรียบเฉย

"เธอเพิ่งจะขึ้นรถเมล์หมายเลขสองไปยังมหาวิทยาลัยครูเยี้ยนจิน ตอนนี้น่าจะอยู่บนถนนเจี่ยฟั่ง"

"งั้นก็พาผมไปส่งที่ถนนเจี่ยฟั่งละกัน ตามทันไหม?"

"ไม่มีปัญหาประธานหลิน" ผู้หญิงชื่อเว่ยเยี่ยนพยักหน้าและเปิดประตูรถ

"ซวนเหม่ย คุณเข้ามาสิ"

หลินหยางโบกมือและขึ้นรถ

เว่ยเยี่ยนเหยียบคุนเร่งพุ่งออกไป

เหลียงซวนเหม่ยมองทุกอย่างด้วยความตกใจและโล่งอก

มีหลินหยางอยู่ เธอก็สบายใจ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแอบกังวลใจเล็กน้อย...สมาคมศิลปะการต่อสู้ จะหาเรื่องหลินหยางด้วยไหม?

ขอให้ไม่เป็นแบบนั้นเถอะ

เหลียงซวนเหม่ยขอพรในใจ

ทักษะการขับรถของเว่ยเยี่ยนดีมาก แม้ว่าครั้งที่แล้วจะเกิดเรื่อง แต่หลังจากแผลหายแล้ว ก็ไม่มีผลอะไรกับเธอ มีแพทย์อัจฉริยะมากมายในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีคอยดูแลเธอ ไม่ต้องพูดถึงผลที่ตามมาหลังจากนั้น แม้แต่แผลเป็นก็ไม่มี ทำให้เว่ยเยี่ยนประหลาดใจด้วยเช่นกัน

ไม่นาน รถก็มาจอดอยู่ที่สี่แยกจ่างม่าย

หลินหยางลงจากรถ ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นได้ พูดกับเว่ยเยี่ยนที่อยู่ในหน้าต่าง: "มีเหรียญเงินไหม?"

"มี ประธานหลิน"

เว่ยเยี่ยนรีบลงจากรถ หยิบเหรียญเงินสองเหรียญจากกระเป๋าเงินและส่งให้หลินหยาง

"คุณกลับไปก่อนละกัน" หลินหยางยิ้ม

"รับทราบ ประธานหลิน มีเรื่องอะไรติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ" เว่ยเยี่ยนโค้งคำนับให้หลินหยางเล็กน้อย จากนั้นก็ขับรถออกไป

ผู้คนที่รอรถเมล์มองหลินหยางด้วยสายตาแปลกๆ

"คนนี้คือเจ้านายรึเปล่า? นี่มันเรื่องอะไร? มีไมบัคไม่ยอมนั่ง กลับมานั่งรถสาธารณะกับพวกเรา?"

"เหอะ คุณไม่เข้าใจ นี่คือคนมีเงินที่อยากมาหาประสบการณ์ชีวิตไง"

ชายหนุ่มสองสามคนกระซิบ

หลินหยางไม่สนใจมัน

ตู้ด ตู้ด

หลินหยางส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น มองอยู่ไกลๆ

ถนนเล็กๆ ที่ว่าก็แค่เป็นเพียงการเดินอ้อมประตูหลัง

เพียงแต่ว่าทางนี้ค่อนข้างเงียบและผ่านเขตที่อยู่อาศัย

ทั้งสองห่างกันแค่ทางม้าลาย

เดินไปเรื่อยๆ

จู่ๆ หลินหยางกูรู้สึกแปลกๆ เขากำลังยุ่งอยู่กับการสแกนบริเวณโดยรอบ

แน่นอนว่าเหลียงเสี่ยวเตี๋ยซึ่งอยู่ข้างหน้าก็ชะลอตัวลงอย่างกะทันหัน

และจู่ๆ ก็มีร่างหลายร่างมาขวางเธอเอาไว้

"เสี่ยวเตี๋ย ผมรู้ว่าคุณจะเดินมาทางนี้! ตอนนี้ พวกเรามาคุยกันดีๆ ได้ไหม?" เสียงที่เต็มไปด้วยการดึงดูดดังขึ้นมา

คุณหยุน ปรากฏตัวจริงๆ

ครั้งนี้คุณหยุนเตรียมไว้พร้อมแล้ว หลินหยางกวาดสายตามองเขา จากนั้นก็มองไปที่สี่แยก และเห็นว่ามีคนคอยคุ้มกันแต่ละทางแยก

เกรงว่าด้านหน้ามหาลัยก็คงมีคนของคุณหยุนจับตามองอยู่แน่ๆ?

ที่นี่เต็มไปด้วยทางตัน ไม่ว่าเหลียงเสี่ยวเตี๋ยจะฉลาดเดินไปทางไหน ก็คงถูกล้อมไว้อยู่ดี

"คุณหยุน? คุณ...คุณทำไมมาอยู่ที่นี่?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตื่นตระหนก สีหน้าลำบาก เธอตัวสั่น ไม่รู้จะทำยังไง

"เสี่ยวเตี๋ยว นี่ไม่ได้พิสูจน์หรอว่าผมเข้าใจคุณ?" คุณหยุนยิ้ม: "คุณดูสิ ผมเดาทางที่คุณจะเดินได้ด้วย ผมรอที่นี่ ไม่คิดว่าคุณจะมาจริงๆ แปลว่าผมเข้าใจความคิดของคุณใช่ไหม?"

"คุณ...คุณจะทำอะไรหน่ะ?" เสี่ยวเตี๋ยตื่นตระหนก เธอตัวสั่น

"เสี่ยวเตี๋ย ผมไม่ได้จะทำอะไร ผมก็แค่อยากให้คุณเป็นแฟนของผม ผมชอบความบริสุทธิ์ ซื่อตรง ใจดีของคุณ แค่คุณตกลงกับผม ผมจะพาคุณไปกินข้าว ทุกอย่างก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?"

"คุณหยุน คุณไม่ใช่มีแฟนแล้วหรอ? ฉันได้ยินมา ในครึ่งเทอมคุณเปลี่ยนแฟนไปสาวคน คุณไปหาพวกเธอสิ? อย่ามาตามฉัน...ฉัน...ฉันไม่อยากไม่แฟนของคุณ..." เสี่ยวเตี๋ยแทบจะร้องขอ

"ผมมีอะไรไม่ดีหรอ?" คุณหยุนมองเธอด้วยความแปลกใจ

"คุณดีทุกอย่าง แค่ว่า...แค่ว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฉันบอกคุณไปแล้ว..."

"ประธานหลินคนนั้นหน่ะหรอ? น่าเสียดายจริงๆ คนที่เขาชอบคือภรรยาของคนอื่น แต่ไม่ใช่เด็กอย่างคุณ!" คุณหยุนยิ้ม

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เหลียงเสี่ยวเตี๋ยวก็มีสีหน้าแปลกไป มองไปทางหลินหยาง