สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 67

"ตัดความรู้สึกหรอ? เฮอะ ซูเหยียน ครอบครัวของพวกคุณยังมีหน้ามาบอกว่าพวกเราตัดความรู้สึกหรอ?" ซูเหม่ยซินพูดอย่างเย็นชา: "คุณยังจำท่าทางสามีของเธอตอนนั้นได้ไหม? คุณย่าพยายามขอให้เขาเซ็นชื่อ แล้วเขาหล่ะ? ไม่ยอมเซ็น ในเมื่อครอบครัวของคุณจะไร้ความรู้สึกแบบนี้ งั้นตอนนี้มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าคุณย่าไร้ความรู้สึก?"

"แต่...พ่อของฉันคือลูกของคุณนะ พวกคุณเป็นญาติกันนะ!" ซูเหยียนมองและตะโกน: "พวกคุณยังเป็นคนอยู่ไหม?"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา คุณนายซูเดินลงมาจากเก้าอี้ด้วยความโกรธ เดินเข้ามาพร้อมไม้ค้ำยัน จากนั้นก็ยกมือตบออกไป

แปะ!

มีเสียงที่คมชัด

มีรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าที่ละเอียดอ่อน

"นังตัวดี! เธอเป็นใคร? กล้ามาสั่งสอนฉัน? ไสหัวไป!" คุณนายซูตะโกนด้วยความโกรธ

ดวงตาของซูเหยียนเป็นสีแดง เธอกัดฟันจ้องไปที่คุณนายซู จากนั้นลุกขึ้นและเดินจากไป

แต่เมื่อกำลังเดินออกไป จู่ๆ ซูเหม่ยซินก็ยื่นเท้าออกมา

ปึก!

ซูเหยียนไม่ทันหลบ สะดุดล้มลงกับพื้น

"เอ้อ? ทำไมไม่ระมัดระวัง? เดินไม่ดูหรอ?" มุมปากของซูเหม่ยซินยกขึ้น ยิ้มเบา

ใบหน้าเล็กๆ ของซูเหยียนเย็นชาและดวงตาของเธอเป็นสีเทาราวกับความตาย เธอมองไปที่เข่าและแขนของเธอยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ และเดินโซเซไปจากบ้านตระกูลซูออกไป

"บ๊ะ! อะไรกันเนี่ย!" ซูเจินพ่นคำพูดออกมา

"ท่าทางสูงส่งตอนเซ็นชื่อก่อนหน้านี้ ตอนนี้เกิดเรื่องยังมีหน้ามาขอให้คุณย่าช่วย? เฮอะ!"

"ครอบครัวนี้ควรตายเสียจริง!"

"ตระกูลซูของพวกเราทำไมถึงมีอะไรแปลกๆ ขนาดนี้?"

คนตระกูลซูด่าออกมา

คุณนายซูสูดหายใจและพูด: "พอแล้ว!"

ตอนนี้ทุกคนหยุดพูด

"อาเป่ย"

"แม่"

"จะว่ายังไงอากวงก็คือลูกชายของฉัน จะให้เขาทนอย่างนี้ก็ได้ แต่อย่าทำจนไม่มีอนาคต"

"วางใจได้แม่ ผมมีขีดจำกัดของตนเอง" ซูเป่ยยิ้ม

"คุณย่า คุณอย่ารู้สึกผิดไปเลย เดิมทีครอบครัวของพวกเราก็ทำให้เราเป็นแบบนี้ ตอนนี้พวกเขาควรจะรับผิดชอบ" ซูเหม่ยซินพูด

"อืม"

คุณนายซูพยักหน้า นัยน์ตาเก่าที่เป็นโคลนของเธอฉายแสงเป็นประกาย

"ตราบใดที่สิ่งนี้เสร็จสิ้น ความยากลำบากของตระกูลซูของฉันก็จะผ่านไป เมื่อถึงเวลานั้นด้วยเงินและความสัมพันธ์ในมือของเรา ตระกูลซูของเราจะฟื้นคืนมาได้ไม่ยาก ถึงเวลานั้นอากวงก็จะรู้แล้วว่าแม่ของเขาและการตัดสินใจของฉัน ไม่มีอะไรผิด และพฤติกรรมโง่เขลาของเขาช่างน่าหัวเราะเสียนี่กระไร!"

....

....

คลิก

หลินหยางผลักประตูเข้ามา

เขามองไปที่รองเท้าที่วุ่นวายตรงทางเข้าประตู ขมวดคิ้ว

จางชิงหยูไม่อยู่ ซูเหยียนอยู่บ้านคนเดียว

แต่ถึงแม้จะอยู่ตรงโถงทางเดิน แต่หลินหยางก็ได้ยินเสียงร้องไห้เล็กน้อยของซูเหยียน

เขาลังเลเล็กน้อย ผลักประตูเดินเข้าไป

"คุณเป็นอะไร?"

"ไม่เป็นอะไร?"

ซูเหยียนเช็ดน้ำตาอย่างเร่งรีบ หันหน้าและพูด

ห้องค่อนข้างสลัว

แต่หลินหยางก็ยังคงเห็นรอยฝ่ามือแดงๆ บนใบหน้าของเธอ

เขาไม่พูดอะไร ยื่นมือออกไปจับตรงคางของซูเหยียบ จากนั้นใช้มือใหญ่กดแก้มของเธอและลูบเบาๆ

ซูเหยียนสูดลมหายใจเข้าอย่างแน่น คิดอยากจะต่อต้าน แต่หลังจากนั้นไม่นาน คลื่นความอบอุ่นก็มาจากฝ่ามือของหลินหยาง และใบหน้าที่บวมเล็กน้อยแต่เดิมก็หายไปในทันที ทำให้รู้สึกสบายตัวมาก

เธอหลับตาลงเงียบๆ เพลิดเพลินกับความรู้สึกแปลกๆ

"ใครเป็นคนทำ?" หลินหยางถาม

ซูเหยียนไม่พูดอะไร

"คุณไปบ้านตระกูลซูมาใช่ไหม?" หลินหยางถามอีกครั้ง

ซูเหยียนเม้มริมฝีปาก ริมฝีปากของเธอซัด สั่นเล็กน้อย

ในที่สุดเธอก็ฟุบเข้าไปในอ้อมกอดของหลินหยาง ร้องไห้ตัวสั่น

หลินหยางอึ้ง กอดซูเหยียนเอาไว้ ตบหลังของเธอเบาๆ

หลายปีมานี้ เธอโดนอะไรมามากมาย