สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 679

หลินหยางรับยาประสานหยกดำมายัดใส่กระเป๋า

"นี่ คุณ…คุณยังไม่รีบปล่อยฉันอีก?" เลขาเจิ้งพยายามดิ้นรนพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

"ไม่ต้องรีบ!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ทันใดนั้นยกฝ่ามือขึ้นตบลงบนใบหน้าของเลขาเจิ้งสองครั้ง

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

ใบหน้าของเลขาเจิ้งบวมขึ้นมาทันที

"คุณ…คุณตบฉัน? คุณกล้าตบฉัน?" เลขาเจิ้งชี้หน้าหลินหยางด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา

"คุณมีอะไรไม่พอใจหรือเปล่า?" หลินหยางมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ร่างกายของเลขาเจิ้งสั่นสะท้านพูดอะไรไม่ออก

"คุณตบหน้าน้องสาวของผมต่อหน้าคนอื่นสองครั้ง ตอนนี้ผมตบหน้าคุณต่อหน้าคนอื่นสองครั้ง พวกเราก็ถือว่าหายกันแล้วไม่ใช่เหรอ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นออกแรงผลักเลขาเจิ้งออกไป

เลขาเจิ้งเซไปข้างหน้าหลายก้าวแล้วล้มลงบนพื้น คนที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาประคองเลยขาเจิ้งลุกขึ้น

"กระทืบมัน! กระทืบมันให้ตาย!" เลขาเจิ้งกุมใบหน้าของตนเองแล้วพูด

ทุกคนเตรียมตัวพุ่งเข้าไปทันที!

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ประธานหวู่ตะคอกเสียงดัง!

ผู้คนที่อยู่โดยรอบหยุดชะงัก หันไปมองเขา

"ประธานหวู่ คนคนนี้ทำให้สมาคมศิลปะการต่อสู้ของเราเสียหน้า จะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!" เลขาเจิ้งกัดฟันพูด

ใบหน้าที่ถูกปกคลุมด้วยความกลัวก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว

มีประธานหวู่หนุนหลัง ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว

"เลขาเจิ้ง! คุณทำให้ผมรู้สึกผิดหวังมาก! เสียหน้า? ศักดิ์ศรีของคุณได้มาจากการทำแบบนี้เหรอ? คุณธรรมของคุณไปไหนหมด? จรรยาบรรณของคุณไปไหนหมด? มันหายไปหมดแล้วเหรอ?" ประธานหวู่มองเลขาเจิ้งด้วยความผิดหวัง

"ประธาน…" เลขาเจิ้งอ้าปาก

ได้ยินเพียงประธานหวู่พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "ฟังให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณเจิ้งจื่อหยาจะไม่ใช่เลขาของสมาคมศิลปะการต่อสู้อีก!"

คำพูดของประธานหวู่ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจมาก

ถึงแม้การกระทำของเลขาเจิ้งจะวู่วามไปบ้าง แต่สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดก็ล้วนทำเพื่อสมาคมศิลปะการต่อสู้

และหลายปีที่ผ่านมา สมาคมศิลปะการต่อสู้มีโครงสร้างที่มั่นคงอย่างปัจจุบัน ก็หนีไม่พ้นการทำงานหนักของเจิ้งจื่อหยาแน่นอน!

ประธานหวู่เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ถึงขั้นไล่เจิ้งจื่อหยาออกโดยตรง…

ทุกคนมองไปทางประธานหวู่ด้วยความเหลือเชื่อ

โดยเฉพาะเจิ้งจื่อหยาร่างกายสั่นสะท้านเหมือนโดนไฟช็อต ยืนตกตะลึงอยู่ที่ตรงที่เดิมไม่สามารถตั้งสติได้

"หมอเทวดาหลิน ต่อไปผมจะดำเนินการแก้ไขสมาคมศิลปะการต่อสู้อย่างเคร่งครัด และจะไม่ปล่อยให้คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้ทำพฤติกรรมชั่วช้าแบบนี้แน่นอน คุณวางใจได้" ประธานหวู่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"ในเมื่อประธานหวู่พูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นผมก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก ขอตัวลา!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นหันหลังเดินออกจากห้องประชุม

อีกฝ่ายแสดงความจริงใจมากพอแล้ว หลินหยางก็ไม่อยากทำให้เรื่องมันยืดเยื้อ

ตอนนี้มีผู้คนมายืนเต็มตรงโถงทางเดิน

เห็นหลินหยางเดินออกมา ทุกคนยืนจ้องเขาด้วยท่าทางที่โกรธเคือง ไม่ยอมหลีกทางให้

"หลบไปให้หมด!" ประธานหวู่ตะคอก

"แต่ว่า…ประธาน!" มีคนไม่พอใจ ตะโกนพูด

"จะให้ผมพูดซ้ำเป็นรอบที่สองเหรอ?" สีหน้าของประธานหวู่เย็นชาลง พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

คนคนนั้นกัดฟันแน่น ทำได้แต่หลบไปด้านข้าง

ไม่นาน ผู้คนที่อยู่บนโถงทางเดินเปิดทางเป็นเส้นตรงสายหนึ่ง

หลินหยางตบฝุ่นบนเสื้อสูท ก้าวเท้าเดินออกจากสมาคมศิลปะการต่อสู้

"ไม่…ยังไม่จบ!" ประธานหวู่จ้องเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "คุณรีบไปเลือกของขวัญแล้วส่งไปที่โรงพยาบาล ไปขอโทษคุณหนูเหลียงซวนเหม่ย ยิ่งไปกว่านั้นต้องได้รับการให้อภัยจากเธอ เข้าใจหรือเปล่า?"

"ประธานหวู่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณกำลังจะทำลายฉันเหรอ?" เจิ้งจื่อหยาพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ผมไม่ได้บ้า!"

ประธานหวู่จ้องเจิ้งจื่อหยา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "คุณจำเป็นต้องไป ไม่อย่างนั้น คุณก็ออกจากสมาคมศิลปะการต่อสู้!"

"อะไรนะ?"

ร่างกายของเจิ้งจื่อหยาสั่นสะท้านเหมือนโดนไฟช็อตอีกครั้ง เธอตกตะลึงมองตาค้างอยู่ตรงที่เดิม…

"เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก เดิมทีคุณก็เป็นคนก่อปัญหาเรื่องนี้อยู่แล้ว! บ่ายของวันนี้ ผมหวังว่าคุณจะไปปรากฏตัวที่โรงพยาบาล คุณตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน!" ประธานหวู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หันหลังแล้วเดินออกไป

ผู้คนที่อยู่โดยรอบใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองมาทางเจิ้งจื่อหยา

เจิ้งจื่อหยายืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นสิบนาทีเต็มถึงจะสามารถตั้งสติได้

ขอโทษ?

เธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งผยองเพียงใด!

จะให้เธอไปขอโทษเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง?

แบบนั้น เธอไม่กลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเยี้ยนจินเหรอ เธอจะไม่สูญเสียความน่าเชื่อถือเหรอ!

เธอรับไม่ได้

และไม่สามารถยอมรับ!

"ไปเตรียมรถให้ฉัน…" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ได้ครับเลขาเจิ้ง คุณจะไปโรงพยาบาลเหรอ?"

"โรงพยาบาล…ไม่ ฉันอยากกลับบ้านก่อน!"

เจิ้งจื่อหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาเบอร์โทรของใครบางคน

เธอมองเบอร์โทรศัพท์เบอร์นั้นอยู่สักพัก ในแววตาปรากฏให้เห็นประกายสายหนึ่ง หลังจากนั้นกดปุ่มโทรออก…