สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 680

หลินหยางมาถึงโรงพยาบาล ไปเยี่ยมเหลียงซวนเหม่ยโดยตรง

มีผู้เชี่ยวชาญของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเดินทางมาเพื่อรักษาเหลียงซวนเหม่ยไม่น้อย

และผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเมืองเยี้ยนจินหลายคนก็เป็นนักเรียนของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี จะเดินทางไปศึกษาหาความรู้ใหม่ที่สถาบันทุกปี หลังจากที่รู้เรื่องนี้ พวกเขารีบมาทำการวินิจฉัยให้กับเหลียงซวนเหม่ยด้วยตัวเองทันที

ภายใต้การดูแลของกลุ่มแพทย์และพยาบาล เหลียงซวนเหม่ยได้สติกลับมาไม่น้อย

หลินหยางนำยาประสานหยกดำไปส่งให้แพทย์ประจำตัวของเธอ หลังจากที่ใช้ยาประสานหยกดำ กระดูกและเส้นเอ็นแขนขาทั้งสี่ของเหลียงซวนเหม่ยเริ่มสมานกันด้วยความเร็วที่สามารถเห็นด้วยตาเปล่า

เรื่องนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกทึ่งมาก

ภายในห้องผู้ป่วย

หลินหยางเดินเข้าไปยกมือของเธอขึ้น หลังจากนั้นนวดอย่างเบามือ

มีความอบอุ่นสายหนึ่งถูกส่งผ่านมาจากมือของหลินหยาง

เหลียงซวนเหม่ยหลับตาลงรู้สึกดีมาก

"ซวนเหม่ย ขอโทษด้วย เป็นเพราะผมไม่ดีเอง ไม่สามารถปกป้องคุณได้ทันเวลา" หลินหยางพูดเสียงเบา

เหลียงซวนเหม่ยส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง "พี่…คุณอย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด อันที่จริงฉันรนหาที่เอง ฉันคิดไม่ถึงว่าคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้จะโลภมากขนาดนี้…ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา…พี่ ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วง…"

"ต่อไปอย่าทำเรื่องโง่อะไรแบบนี้อีก เรื่องแบบนี้ควรปล่อยให้ผมไปจัดการ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เหลียงซวนเหม่ยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หลับตาลงเพลิดเพลินกับการนวดของหลินหยาง

แต่ในตอนนั้นเอง เธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ลืมตาขึ้นมองไปทางมือของหลินหยางแวบหนึ่ง

เพียงแค่แวบเดียว เหลียงซวนเหม่ยสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

บนมือของหลินหยางยังมีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อย

ถึงแม้จะน้อยมาก แต่เธอก็สังเกตเห็นมันแล้ว

ไม่น่าจะใช่เลือดของหลินหยาง แต่แค่นี้ก็เพียงพอที่จะยืนยันอะไรบางอย่างแล้ว

"ไป…คุณไปที่สมาคมศิลปะการต่อสู้มาเหรอ?" เหลียงซวนเหม่ยถามด้วยเสียงที่อ่อนแรง

"ก็แค่แวะไปถามสถานการณ์ เรื่องมันจบแล้ว" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

แวะไป?

เหลียงซวนเหม่ยอ้าปาก หลังจากนั้นถอนหายใจ "ก็หวังว่าเรื่องมันจะจบ คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้…จะยอมง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ประธานหวู่คนนั้นดูแล้วก็ไม่เลว การที่สามารถขึ้นเป็นประธานของสมาคม เขาน่าจะรู้จักยับยั้งชั่งใจและมีวิสัยทัศน์ที่กว้างขวาง ซวนเหม่ย เลิกคิดมากได้แล้ว รักษาตัวให้ดี อย่าทำให้แม่ทูนหัวต้องเป็นห่วง"

"อืม…" เหลียงซวนเหม่ยพยักหน้า

ปัง!

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออกอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้นมีคนหลายคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

คนที่เป็นผู้นำคือเหลียงชิวเยี้ยน

หลินหยางเห็นสถานการณ์ ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เป็นเพียงเหลียงชิวเยี้ยนน้ำตาไหลอาบแก้ม วิ่งเข้ามาพูดทั้งน้ำตา "ลูกแม่ เป็นยังไงบ้าง? ลูกจะเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด เธอคิดจะทำให้แม่อกแตกตายหรือยังไง…"

พูดจบ ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที

เหลียงซวนเหม่ยและหลินหยางทำได้แต่ต้องรีบอธิบาย

หลังจากที่รู้ว่าเหลียงซวนเหม่ยไม่ได้อันตรายถึงขั้นชีวิต เหลียงชิวเยี้ยนถึงยอมเช็ดน้ำตาไม่ร้องไห้อีก

"ไม่รู้ครอบครัวของเรามันมีเวรมีกรรมอะไรนักหนา ตอนแรกก็พ่อของเธอ ตอนนี้ก็มาเกิดเรื่องกับเธอ ครอบครัวของเราจะได้อยู่อย่างมีความสุขบ้างไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมถึงมีแต่ปัญหาไม่หยุด บรรพชนของตระกูลเหลียงไม่คิดจะคุ้มครองพวกเราบ้างเลยเหรอ?" เหลียงชิวเยี้ยนเช็ดน้ำตาแล้วพูดพึมพำ

เหลียงซวนเหม่ยทำได้แต่ปลอบใจแม่ของตนเอง

"แม่ ที่ครอบครัวของเราดวงซวยแบบนี้ ตามความคิดของผม เป็นเพราะไอ้ดาวหายนะคนนี้สร้างปัญหา!" ในตอนนั้นเอง เหลียงผิงเฉาที่อยู่ด้านข้างชี้ไปทางหลินหยางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผิงเฉา คุณพูดอะไรของคุณ?" เหลียงซวนเหม่ยขมวดคิ้วแน่น ตะคอกเสียงดังทันที

"ทำไมถึงเอาเรื่องนี้วนกลับไปหาเสี่ยวหยาง?" เหลียงชิวเยี้ยนขมวดคิ้ว

"แม่ ที่ผมพูดมามันผิดตรงไหน? วันแรกที่เขามาก็เกิดเรื่องกับพ่อ วันที่สองเกิดเรื่องกับซวนเหม่ย ถ้าเกิดวันที่สาม ไม่แน่อาจจะเป็นผมก็ได้!" เหลียงผิงเฉาพูดด้วยน้ำเสียงที่กังวล

"หุบปาก!" เหลียงชิวเยี้ยนตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเสี่ยวหยางเลย!"

"แต่ที่ผมพูดมันคือความจริง" เหลียงผิงเฉากัดฟันแน่น

"แก…" เหลียงชิวเยี้ยนรู้สึกโกรธมาก