สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 693

หมัดนี้ดุดันจนถึงขีดสุด หมัดพุ่งเข้าไปพร้อมกับฉีกกระชากกระแสลม ราวกับดาวตกที่ไม่สามารถต้านทาน

การโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้ เกรงว่าคงสามารถทะลวงรถถังได้ทั้งคัน

ทุกคนโดนหมัดนี้ดึงดูดสายตาทันที แต่ละคนรู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด

หลินหยางก็รู้สึกถึงความอันตรายเช่นกัน เขารีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นใช้ฝ่ามือตั้งรับหมัด

ปัง!

หมัดกระแทกลงบนฝ่ามือของหลินหยางอย่างแรง พละกำลังจำนวนมหาศาลทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปไกลสิบกว่าเมตร

เขาเซถอยหลังจนเกือบล้มลงบนพื้น

แต่ตอนที่เขาสามารถยืนได้อย่างมั่นคง แขนทั้งสองข้างกลับห้อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ราวกับ…กระดูกแขนทั้งสองข้างโดนหมัดนี้สะเทือนจนแตกหักหมดแล้ว

ซู่!

ผู้คนที่อยู่โดยรอบสูดอากาศที่เย็นวูบเข้าปอดอีกครั้ง

หมัดนี้น่าสะพรึงกลัวเพียงใด!

คราวนี้หลินหยางสูญเสียทักษะการต่อสู้แล้วมั้ง?

ใช้การไม่ได้แม้กระทั่งมือทั้งสองข้าง เขาจะสู้กับลี่หวู่จี๋ยังไง?

หลินหยางทิ้งก้นนั่งลงบนก้อนหินที่อยู่ด้านข้าง แขนทั้งสองข้างห้อยลง หอบหายใจอย่างแรง

ดูเหมือนร่างกายของเขาเริ่มตามไม่ทันแล้ว

ทุกคนเงียบขรึม

ไม่มีประโยชน์!

ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด!

ถึงหมอเทวดาหลินจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลี่หวู่จี๋!

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่คนทั้งสองกำลังประมือ หลินหยางเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบอยู่ตลอด!

"คุณแพ้แล้ว!"

ลี่หวู่จี๋สองมือไขว้หลัง ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและเฉยเมย

"คุณคิดจะเอายังไง?" หลินหยางมองเขา

"ผมไม่เคยใจอ่อนต่อศัตรูของผม เพราะในมุมมองของผม การใจอ่อนต่อศัตรูถือเป็นภัยต่อตัวเอง! ในเมื่อคุณแพ้แล้ว ผมจะทำลายวรยุทธของคุณ คุณคงจะไม่มีความเห็นอะไรหรอกมั้ง?" ลี่หวู่จี๋พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ทำลายวรยุทธ? พวกเราก็แค่ประลองฝีมือกันปกติ ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้?" หลินหยางขมวดคิ้วพูด

"ประลองฝีมือปกติ? ฮ่าฮ่าฮ่า หมอเทวดาหลิน จนถึงตอนนี้คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? นี่คือศึกผู้ปราดเปรื่อง เป็นศึกที่เกี่ยวพันถึงชีวิตของคุณและผม เมื่อชนะ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว เมื่อแพ้ ทุกอย่างพังพินาศ! คุณคิดว่าผมกำลังแลกเปลี่ยนความรู้ทางด้านศิลปะการต่อสู้กับคุณอยู่เหรอ? คุณคิดผิดแล้ว ผมมาที่นี่เพื่อต้องการเอาชนะคุณ เพื่อทำลายคุณ! จนถึงตอนนี้คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!"

"ดังนั้นคุณจะทำลายวรยุทธของผมให้ได้? ทำไมไม่ฆ่าผมเลย?"

"ฆ่าคนมันผิดกฎหมาย" ลี่หวู่จี๋ส่ายหัวแล้วพูด

ในขณะที่กำลังพูด เขาได้เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลินหยาง คิดจะลงมือทันที

"ผมจะให้ทางเลือกสำหรับคุณก็แล้วกัน"

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเอ่ยปากพูด

สิ่งที่ทำให้ลี่หวู่จี๋รู้สึกประหลาดใจคือ หลินหยางในตอนนี้ไม่ได้แสดงท่าทีของความหวาดกลัวแม้แต่นิดเดียว

ในทางกลับกัน สีหน้าของเขาดูนิ่งสงบ

มันทำให้ลี่หวู่จี๋เกิดความสงสัยและกังวล

"ทางเลือกอะไร?" ลี่หวู่จี๋ถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"อย่าทำลายวรยุทธของผม!" หลินหยางพูด "เพราะถ้าคุณทำแบบนั้น คุณจะไม่เสียใจทีหลังแน่นอน!"

"คุณกำลังขอร้องผม?" ลี่หวู่จี๋หรี่ตาลงถาม

"ผมแค่กำลังเตือนคุณ"

"น่าเสียดาย ผมไม่สามารถยอมรับการแจ้งเตือนจากคุณ ยิ่งไปกว่านั้นคุณไม่มีสิทธิ์เตือนผม สิ่งเดียวที่ผู้แพ้ทำได้คือยอมรับชะตากรรม! ไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น คุณมายุ่งกับผู้หญิงของผม ดังนั้นไม่ว่ายังไงผมก็ปล่อยคุณไปไม่ได้!"

ลี่หวู่จี๋พูดพร้อมกับยกแขนขึ้นข้างหนึ่งวางลงบนไหล่ของหลินหยาง

หลินหยางถอนหายใจ

ในขณะที่ลี่หวู่จี๋กำลังจะออกแรง

ทันใดนั้น….

"อ๊าก!"

ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน หลังจากนั้นเซถอยหลังอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายมือกุมหน้าอกทรุดนั่งลงบนพื้น…

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"