สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 694

"ผมไม่เคยคิดจะทำลายวรยุทธของคุณ ได้คำตอบที่คุณให้ผมกลับเป็นทำลายวรยุทธของผม ในเมื่อคุณปฏิบัติต่อผมแบบนี้ งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องปราณี! ลี่หวู่จี๋ นี่เป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ถึงว่าทำไมคุณถึงถามผมแบบนั้น…เข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้ว!" ลี่หวู่จี๋เริ่มไอ เลือดไหลออกจากปากของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้น

"หมอเทวดาหลิน ขอร้อง! ปล่อยหวู่จี๋ไปเถอะ ขอแค่คุณไม่ทำลายวรยุทธของหวู่จี๋! ฉันจะรู้สึกซาบซึ้งคุณมาก! ฉันรู้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง! ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะ!" เจิ้งจื่อหยารีบมองไปทางหลินหยางพร้อมกับพูดทั้งน้ำตา

"เขาไม่ตายหรอก!" หลินหยางมองเจิ้งจื่อหยาแล้วพูด

"แต่วรยุทธของเขา…"

"ทำไม หรือไม่มีวรยุทธ แล้วคุณจะไม่รักเขาเหรอ?" หลินหยางถาม

เจิ้งจื่อหยาสั่นสะท้าน

"เขาทำเพื่อคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ นี่เป็นเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

เจิ้งจื่อหยาพูดไม่ออกทันที

หลินหยางหยุดอยู่ตรงหน้าลี่หวู่จี๋ ยื่นมือออกไป

รูม่านตาของลี่หวู่จี๋หดเล็กลง หลังจากนั้นหยิบป้ายคำสั่งแผ่นหนึ่งออกจากตรงเอว ส่งไปให้มือของหลินหยาง…

สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนไปรวมกันที่มือของหลินหยาง รวมกันที่ไปคำสั่งแผ่นนั้น!

ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

ในมุมมองของพวกเขา นี่เป็นป้ายเทียนเจียวแผ่นที่สองที่อยู่ในมือของหลินหยาง!

มีป้ายเทียนเจียวสองแผ่นไว้ในครอบครอง ทั่วประเทศหาไม่ได้อีกแล้ว

นี่มันเป็นถึงป้ายเทียนเจียวที่คนในวงการศิลปะการต่อสู้ทั้งประเทศต้องการ!

แต่ถ้าหากพวกเขารู้ว่าอันที่จริงในมือของหลินหยางมีป้ายเทียนเจียวสามแผ่น เกรงว่าคงจะช็อคตายแน่

ป้ายเทียนเจียวสามแผ่น!

ผู้ปราดเปรื่องสามคน!

นั่นมันปีศาจร้ายชัดๆ!

มันอยู่เหนือขอบเขตที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถทำได้!

ตกลงหมอเทวดาหลินคนนี้ น่ากลัวแค่ไหนกันแน่?

หลังจากลี่หวู่จี๋พ่ายแพ้ ในที่สุดศึกผู้ปราดเปรื่องครั้งนี้ก็มีบทสรุป

แต่ทุกคนยังไม่ยอมไปไหน แต่ละคนยังคงรู้สึกตื่นเต้นไม่หาย

เจื้งจื่อหยายืนอยู่ข้างกายลี่หวู่จี๋ ปล่อยโฮร้องไห้ไม่หยุด

เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ได้อย่างน่าเวทนาแบบนี้

นึกถึงที่พึ่งพิงที่แข็งแกร่งแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว เจิ้งจื่อหยารู้สึกเสียใจมาก เธอเอาแต่บ่นและโวยวายกับชีวิตที่น่าเวทนาในอนาคตของเธอ

"เลขาเจิ้ง คุณยังไม่รีบส่งหวู่จี๋ไปโรงพยาบาลอีก?"

ทางด้านของประธานหวู่พูดเสียงเบาด้วยสีหน้าที่น่าเกลียด

"ส่งไปโรงพยาบาล? เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว ส่งไปโรงพยาบาลจะมีประโยชน์อะไร? ปล่อยให้เขาตายอยู่ที่นี่แหละ!" เจิ้งจื่อหยาพูดเสียงดังทั้งน้ำตา

"เลขาเจิ้ง คุณแล้งน้ำใจเกินไปหรือเปล่า? ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ คุณส่งเขาไปโรงพยาบาลมันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว!" มีคนทนดูไม่ไหวจึงพูด

"มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณมาพูดไร้สาระอะไรตรงนี้? หรือไม่คุณมาดูแลคนไร้ประโยชน์คนนี้?" เจิ้งจื่อหยาตะโกนเสียงแหลมใส่คนคนนั้น

"ผู้หญิงอย่างคุณนี่มันจิตใจอำมหิต!" คนคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

"ไอ้เลว!"

เจิ้งจื่อหยารู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอพุ่งตรงเข้าไปตบหน้าคนคนนั้นสองครั้งโดยตรง

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

คนคนนั้นโดนตบจนกลิ้งไปนอนกับพื้น ลุกขึ้นมากุมใบหน้าพูดเสียงดัง "คุณตบผมทำไม?"

"ไอ้ลูกสุนัขอย่างคุณมันก็สมควรโดนแล้ว! ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่คุณก็ยังมาพูดจากล่าวหาฉันไม่เลิก? เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะฆ่าคุณให้ตายเดี๋ยวนี้" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยความโกรธ

คนคนนั้นเงียบทันที

อย่างไรก็ตามถึงเจิ้งจื่อหยาจะไม่มีที่พึ่งพิงอย่างลี่หวู่จี๋ แต่เธอก็มีทักษะการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

การที่ได้ขึ้นเป็นเลขาของสมาคมศิลปะการต่อสู้ ความสามารถของเธอย่อมไม่ธรรมดา…

แต่ภาพนี้มันอยู่ในสายตาของลี่หวู่จี๋ทั้งหมด

ลี่หวู่จี๋มองเจิ้งจื่อหยาด้วยความตกตะลึง สายตาเริ่มว่างเปล่า หัวใจพังทลาย

"พวกคุณทุกคนใครอยากดูแลคนไร้ประโยชน์คนนี้ก็ไปดูแล เอาเป็นว่าฉันไม่ยุ่งด้วย!" เจิ้งจื่อหยาเช็ดน้ำตา หันหลังแล้วเตรียมตัวเดินจากไป

"จื่อหยา! คุณ…คุณจะไปไหน?" ลี่หวู่จี๋รีบถาม

"ก็กลับบ้านสิ! หรือคุณจะให้ฉันหารถส่งคุณไปโรงพยาบาลเหรอ? คนไร้ประโยชน์อย่างคุณรีบตายไปเสียดีกว่า อย่าคิดมาเป็นภาระฉัน!" เจิ้งจือหยาพูดด้วยความโมโหพร้อมกับก้าวเท้าออกไป

ลี่หวู่จี๋สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลับตาทั้งคู่ลง