สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 698

หลินหยางกังวลมาก เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดตลอดทาง

ลี่หวู่จี๋ดูประหม่า

เขามองหลินหยางบางครั้งบางคราว จากนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

อาจเป็นเพราะเขาคิดว่าบรรยากาศมันอึดอัดอย่างมาก หลินหยางเลยทำลายบรรยากาศ

"คุณชอบเจิ้งจื่อหยามากหรอ?"

เมื่อคำพูดนี้ออกมา สีหน้าของลี่หวู่จี๋ก็เปลี่ยนไป กลับมาเป็นปกติ

"เดิมทีก็ชอบมาก แต่เมื่อคิดดูดีๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าความชอบที่ว่า มันไม่คู่ควรกับเธอ"

"ความรักของคุณอยู่บนพื้นฐานของความคุ้มค่าและความไร้ค่าหรือเปล่า?"

"คุณไม่รู้ เมื่อผมลงมาจากเขา ผมก็รู้จักกับเจิ้งจื่อหยา" ลี่หวู่จี๋มองไปด้านนอกหน้าต่าง พูดเสียงแหบ: "ตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจอะไรเลย อย่างรู้อยากเห็นกับทุกอย่างที่อยู่บนโลก เจิ้งจื่อหยานี่แหละพาผมเข้ามาในโลกแห่งนี้ ดังนั้นผมจึงรู้สึกดีกับเธอในรูปแบบที่แตกต่างออกไป"

หลินหยางได้ยินก็พยักหน้าเงียบๆ

มีผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แบบลี่หวู่จี๋เป็นจำนวนมากในประเทศจีน

คนส่วนใหญ่มาจากสำนักที่ลึกลับ พวกเขาฝึกฝนตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้เข้ามาเผชิญหน้ากับโลกภายนอก เมื่อลงเขามาเป็นครั้งแรกอะไรๆ ก็ไม่เข้าใจ

ถ้าในเวลานี้มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยพวกเขา พาพวกเขาไปดูสีสันของโลกนี้ งั้นพวกเขาก็จะมีความรู้สึกดีๆ ที่พิเศษด้วยกับคนคนนั้น

ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพหรือความเสน่หาเหนือมิตรภาพ

เห็นได้ชัดว่าลี่หวู่จี๋กำลังรู้สึกแบบนี้กับเจิ้งจื่อหยา

บางทีอาจจะมีความรักก็ได้

และเจิ้งจื่อหยาก็ใช้ประโยชน์ลี่หวู่จี๋เท่านั้น

"หลังจากลงเขามาแล้ว ผมก็ไปหลายที่มากและพบกับเจิ้งจื่อหยา ผมทำตามที่เธอบอก ท้าประลองทุกหนทุกแห่งเพื่อให้ได้ชื่อเสียง แม้กะทั่งแข่งกับผู้ปราดเปรื่องเพื่อให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งในรายชื่อเทียนเจียว และเธอก็พาผมเข้าสมาคมศิลปะการต่อสู้ ทั้งยังตกลงเป็นแฟนสาวของผม เธอบอกว่า ถ้าผมสามารถเอาชนะคุณได้ เธอก็จะแต่งงานกับผม..." เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลี่หวู่จี๋ก็หยุดพูด

"เหมือนว่าผมไปทำลายงานแต่งของคุณ" หลินหยางพูด

"จะพูดอย่างงั้นไม่ได้ อันที่จริง ผมต้องขอบคุณคุณ อย่างน้อยก็ทำให้ผมได้เข้าใจเจิ้งจื่อหยาที่ต้องการใช้ประโยชน์ผมเท่านั้น ถ้าเธอรักผมจริงจะทิ้งผมไปได้ยังไง? ถ้าไปแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ เกรงว่าในอนาคตคงจะแย่กว่านี้เสียอีก!" ลี่หวู่จี๋ยิ้มและพูดอย่างขมขื่น

หลินหยางไม่พูดอะไร

หลินหยางคิดว่าบางทีเขาอาจจะผิดหวังในตัวเจิ้งจื่อหยาจริงๆ

แต่ในใจก็ยังคงรักเจิ้งจื่อหยาอยู่...

แค่เขาต้องปล่อยวางเท่านั้น

"แล้วทำไมคุณถึงยอมบอกว่าหญ้าเทียนซวนอยู่ที่ไหนกับผม? และยังยอมพาผมมาด้วย?" หลินหยางถาม

"ผมแค่เข้าใจอะไรต่างๆ เท่านั้น"

ลี่หวู่จี๋มองไปยังไกลๆ และพูด: "ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้ ผมอยากที่จะชดใช้บาปของตัวเอง!"

"ชดใช้บาปหรอ?"

หลินหยางตกใจ

"อันท่จริงผมทำผิดตั้งแต่ออกมาจากสำนักฉี๋หลินแล้ว แม้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของผม อาจารย์อยากให้ผมออกมาจากสำนักชั่วคราวเพื่อเปิดโลก ดังนั้นผมจึงออกมา และทิ้งอาจารย์ไว้รับโทษคนเดียว พอตอนนี้มาคิดดู ผมไม่กตัญญูจริงๆ" ลี่หวู่จี๋ถอนหายใจและพูด

หลินหยางไม่ส่งเสียงอะไร

เรื่องของสำนักอื่น เขาไม่อยากเข้าไปยุ่ง เขาแค่ต้องการได้หญ้าเทียนซวนมาและกลับไปช่วยเหลียงซวนเหม่ย

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเขาเทียนคุนในไม่ช้า

หม่าไห่จัดรถไว้ล่วงหน้าเพื่อให้ทั้งสองขึ้นเขาแล้ว

หลินหยางไม่ได้พาคนอื่นไปด้วย สำนักอย่างสำนักฉี๋หลินเป็นสำนักที่ลึกลับ เป็นเรื่องที่ห้ามที่ผู้คนจากภายนอกจะมารบกวนพวกเขา