"ฝูงปลาเหม็นกุ้งเน่า? คราวนี้ดูซิว่าประธานหลินจะทำตัวอวดดียังไงอีก เขาจะรับมือฝูงปลาเหม็นกุ้งเน่ายังพวกเรายังไง?" จูจือเฉียงสูบบุหรี่ซิก้าเสร็จ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด
"ท้ายที่สุดประธานหลินคนนี้ยังเด็กเกินไป ผมไม่ปฏิเสธที่เขาเป็นคนมีความสามารถ แต่พรสวรรค์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง! ตอนนี้ ถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้ในความยโสโอหังของเขา!" เลิ้นกุยยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด
"ลุงเลิ้น ตามสถานการณ์ในตอนนี้ ตลาดของหยางหัวน่าจะโดนพวกเราป่วนจนพังในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่ยารักษาโรคเส้นเลือดในสมองตีบและโรคโพรงจมูกของพวกเขายังถือว่าค่อนข้างมีอิทธิพล ถ้าหากพวกเราไม่สามารถเอาลงทั้งหมด หยางหัวก็เหมือนกับตะขาบร้อยขาที่ตายแล้วแต่ตัวไม่แข็ง พวกเราคิดจะทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก ก็ยังถือว่าลำบากไม่น้อย" จูจือเฉียงอดไม่ได้ที่จะพูด
"ถูกต้อง พวกเราควรคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้า" เจ้าพ่อคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างพูด
เลิ้นกุยครุ่นคิดสักพักแล้วส่ายหัว "เรื่องนี้อย่าเพิ่งลงมือดีกว่า เพราะเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผลได้ผลเสียของผู้คนมากมาย มันไม่ใช่สิ่งที่หยางหัวสามารถตัดสินใจคนเดียวอีกแล้ว ถ้าหากพวกเราลงมือ พวกเราจะต้านทานกลุ่มอิทธิพลที่เข้ามาแทรกแซงไม่ไหว!"
คำพูดประโยคนี้ทำให้สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเข้าใจความหมายของเลิ้นกุย
"แล้วลุงเลิ้น พวกเราจะหยุดแค่นี้เหรอ? แบบนี้มันดูไม่ถึงที่สุดไปหน่อยหรือเปล่า?" จูจือเฉียงยังรู้สึกไม่พอใจ อดไม่ได้ที่จะถาม
"ฮ่าฮ่า สบายใจได้ ผมเตรียมตัวเอาไว้แล้ว"
เลิ้นกุยหัวเราะฮ่าฮ่า
ทุกคนรีบมองไปทางเขา
"ลุงกุย คุณมีวิธีอะไร?" จูจื่อเฉียงรีบถาม
"ผมกำลังวางโครงการเปิดโรงงานผลิตยาแล้ว และกำลังติดต่อดึงตัวผู้บริหารระดับสูงของหยางหัวกรุ๊ป" เลิ้นกุยหรี่ตาลงพูด
"ลุงเลิ้น ความหมายของคุณคือ…"
"มีหลายประเทศที่กำลังวิจัยเกี่ยวกับตัวยาทั้งสองชนิดของประธานหลิน และรวมไปถึงโรงงานผลิตยาภายในประเทศด้วย ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมพวกเราไม่ทำแบบนั้นบ้าง? พวกเราไม่จำเป็นต้องวิจัยยาของเราให้มีประสิทธิภาพเทียบเท่ากับยาของหยางหัว ขอเพียงสามารถแย่งตลาดของพวกเขาส่วนเดียว ประธานหลินก็ต้องได้รับความเสียหายไม่น้อย! ไม่ใช่เหรอ?" เลิ้นกุยยิ้มแล้วพูด
"แต่ว่า…ต้องใช้เงินลงทุนเริ่มต้นจำนวนมหาศาลเลยนะ!" เจ้าพ่อคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูด
ที่ผ่านมาการวิจัยเกี่ยวกับยาก็ต้องใช้เงินที่มีจำนวนตัวเลขสูงเสียดฟ้าอยู่แล้ว เมื่อไหร่ที่การวิจัยล้มเหลวก็เท่ากับเงินลงทุนทั้งหมดสูญเปล่า
"ใช้เงินเยอะแล้วยังไง? ถ้าหากสำเร็จล่ะ พวกเราก็สามารถดึงหยางหัวกรุ๊ปที่เป็นบริษัทระดับแนวหน้าของประเทศลงมาจากอันดับโดยตรง ถึงเวลาตลาดที่เขาเคยขยาย เพียงพอที่จะสามารถทำให้พวกเราทำกำไรจากเงินลงทุนได้ถึงสองเท่า ทุกท่าน พวกคุณล้วนแต่เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จในวงการธุรกิจ หรือวิสัยทัศน์แค่นี้ก็ไม่มีเหรอ?"
เลิ้นกุยยกไวน์ขึ้นมาดื่ม
คำพูดประโยคนี้ของเขาเตือนสติของผู้คนไม่น้อย
"มีเหตุผล!"
"ประธานเลิ้นมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลจริงๆ"
"ใช่"
ทุกคนพูดชื่นชม แต่ละคนรู้สึกมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"งานแถลงข่าวเริ่มแล้ว"
จูจือเฉียงตะโกนพร้อมกับเสียงหัวเราะ
ทุกคนหันไปจ้องทางโทรทัศน์พร้อมกันทันที
ตอนนี้ ภายในห้องรับรองขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีนักข่าวจากหลายสำนักข่าวมารวมตัวกันที่นี่หลายร้อยคน
หลินหยางเดินนำหม่าไห่และผู้บริหารระดับสูงอีกหลายคนของหยางหัวกรุ๊ปเดินเข้าไปข้างใน
เลนส์กล้องนับไม่ถ้วนมารวมกันบนใบหน้าของเขา
"หมอเทวดาหลิน ครั้งนี้…คุณคงจะรู้สึกเสียใจแล้วมั้ง?" เลิ้นกุยหรี่ตาลง จ้องใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรบนโทรทัศน์
ส่วนหลินหยางในตอนนี้ได้นั่งลงบนโต๊ะแถลงข่าวเรียบร้อย
ภายในงานแถลงข่าวเงียบสงบลงทันที…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...
หายย...
เกิดอะไรขึ้นกับเว็บหรือป่าวครับ ข้อความไม่ครบหลายเรื่องเลย...
ตระกูลซูน่ารังเกียจมาก ส่วนซูเหยียน คนทั้งตระกูลรังแกเอาเปรียบกลายเป็นของเล่น ก็ทนอยู่นะ พ่อกับแม่ก็ไม่สนใจลูกเลยเอาใจแต่คุณย่าคุณย่า แยกบ้านไม่เป็นหรอ...