สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 760

ส่วนเลิ้นกุย จูจือเฉียงและคนอื่นที่อยู่ตรงหน้าโทรทัศน์ แต่ละคนกัดฟันแน่น สีหน้าเคร่งขรึม

"ประธานเลิ้น ไอ้ลูกสุนัขตัวนี้กำลังพูดถากถางพวกเราอย่างเห็นได้ชัด!" จูจือเฉียงสบถ

"ผมฟังออกอยู่แล้ว! แต่นี่ก็เป็นเพียงคำพูดลมปากเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาจะปากดีได้ถึงเมื่อไหร่!" เลิ้นกุยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา!

ทุกคนพากันพยักหน้าเห็นด้วย

ในงานแถลงข่าว

"ประธานหลิน แบบนี้ก็เท่ากับว่าเพราะคุณรายงานพฤติกรรมเข้าข่ายผิดกฎหมายของผู้ประกอบการรายอื่น จึงส่งผลให้ต้องเผชิญหน้ากับการแก้แค้นแบบนี้ ใช่หรือเปล่า? ในเมื่อเป็นแบบนั้น คุณตั้งใจจะรับมือพวกเขายังไง?"

มีนักข่าวอีกคนถาม

"ผมชื่อว่าสังคมปัจจุบันมีความยุติธรรม กฎหมายเท่าเทียม ไม่ว่าใครก็ตามเมื่ออยู่ต่อหน้ากฎหมายก็เท่าเทียมกันทั้งนั้น การแก้แค้นของพวกเขา ก็ปล่อยให้กฎหมายจัดการ ผมไม่จำเป็นต้องไปทำอะไรทั้งนั้น ผมเพียงแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ" หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ทุกคนพากันพยักหน้า

"ประธานหลิน ได้ยินมาว่ามีโรงงานและบริษัทวัตถุดิบหลายเจ้ายกเลิกสัญญากับพวกคุณ จนส่งผลให้ไม่มีวัตถุดิบต้องหยุดทำการผลิตชั่วคราว ไม่ทราบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?" มีนักข่าวอีกคนถาม

ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ หลินหยางเงียบขรึมทันที

ส่วนนักข่าวทั้งกลุ่มก็ดูอยากรู้อยากเห็นมาก

คำถามนี้ไม่ใช่ประเด็นหลักอะไรทั้งนั้น ทำไมประธานหลินต้องครุ่นคิดด้วย?

ทางด้านของหม่าไห่เริ่มร้อนใจแล้ว เขารีบเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด "ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริง พวกเรากำลังพยายามเจรจากับทางซัพพลายเออร์อย่างเต็มที่ หวังว่าพวกเขาจะกลับมาร่วมงานกับพวกเราอีกครั้ง"

"ประธานหม่า แล้วถ้าหากการเจรจาล้มเหลว หยางหัวกรุ๊ปควรรับมือเรื่องนี้ยังไง?" มีนักข่าวอีกคนถาม

"เรื่องนี้…"

"ถ้าเกิดจะปิดโรงงาน จะมีการประกาศล่วงหน้าหรือเปล่า?"

"หยางหัวปิดโรงงาน ไม่สามารถผลิตผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ แบบนี้จะส่งผลกระทบต่อโครงสร้างโดยรวมของหยางหัวหรือเปล่า?"

"บริษัทหยางหัวจะได้รับความเสียหายเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?"

"ประธานหลิน คุณสามารถตอบคำถามพวกนี้ได้หรือเปล่า?"

นักข่าวคนนี้ราวกับมีการเตรียมความพร้อมมา เขาตั้งคำถามออกมาเป็นชุดโดยตรง

ทันทีที่ได้ยินคำถามพวกนี้ ทำให้สถานที่เกิดเหตุวุ่นวายเล็กน้อย

ส่วนทางคนของหยางหัว สีหน้าของแต่ละคนดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

เลิ้นกุยที่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์เห็นสถานการณ์ เขาหัวเราะทันที

"เขาเป็นคนที่พวกเราส่งไปเหรอ?" จูจือเฉียงถาม

"แน่นอน ถ้าไม่ส่งคนพวกนี้ไป จะทำให้คนแซ่หลินน้ำตาแทบเล็ดเหรอ?" เลิ้นกุยยิ้มแล้วพูด

จูจือเฉียงได้ยินแล้วยกนิ้วโป้งทันที

"ประธานเลิ้นมองการณ์ไกลจริงๆ!"

"ใช่ คิดว่าก็คงมีแต่ประธานเลิ้นที่สามารถรับมือคนแซ่หลิน ถ้าเป็นพวกเรา จะเอาอะไรไปสู้!"

"คุณคิดว่าประธานเลิ้นเป็นใคร? ในวงการธุรกิจภายในประเทศ แค่ประธานเลิ้นกระทืบเท้าก็สะเทือนคนมากมายแล้ว! มันใช่คนที่เด็กเมื่อวานซืนแบบนั้นจะเทียบได้เหรอ?"

"ใช่!"

ทุกคนพากันพูดชื่นชม

เลิ้นกุยยิ้มเล็กน้อย โบกมือ "พวกคุณพูดชมเกินไปแล้ว ผมก็แค่พอมีประสบการณ์ทางด้านนี้บ้างเท่านั้น"

"ฮ่าฮ่า ประธานเลิ้นถ่อมตนแล้ว!"

ทุกคนพากันหัวเราะ หลังจากนั้นหันไปจ้องโทรทัศน์ต่อ รอดูว่าหลินหยางจะรับมือกับสถานการณ์ต่อยังไง

หม่าไห่เริ่มรู้สึกกะวนกะวาย

นักข่าวที่อยู่ในเหตุการณ์ก็นั่งไม่ติด รู้สึกว่าเหมือนหลินหยางกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

"ประธานหลิน พวกเราควรตอบยังไง? หรือไม่…ให้คนสร้างข่าวปลอม" หม่าไห่เช็ดเหงื่อบนใบหน้า โน้มตัวเข้าไปใกล้หลินหยาง พูดด้วยความระมัดระวัง

ทว่าหลินหยางที่เงียบอยู่แบบนั้นพักใหญ่ เอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน

"ยกเลิกสัญญาให้หมด ดึงเข้ารายชื่อบัญชีดำมั้ง!"

คำพูดประโยคนี้ ทำให้สถานที่เกิดเหตุเงียบลงไม่น้อย

"เงียบ! ทุกคนเงียบก่อน! โปรดรักษาความสงบด้วย!"

ผู้ดูแลความสงบภายในงานรีบตะโกนขึ้นทันที