สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 766

"สวัสดี!"

เมื่อโทรติด หลินหยางก็เอ่ยปากพูดโดยตรง

"คุณรีบมาที่ร้านอาหารชิงเซียข้างถนนปินเจียงเดี๋ยวนี้ ผมกำลังรอคุณอยู่!"

เมื่อพูดเสร็จก็ตัดสายไป

ซูเหยียนตะลึงในทันที และเธอก็วิตกกังวลในทันที

"คุณโทรหาใครหน่ะ?" เธอรีบถาม

"หม่าไห่ไง"

"หม่าไห่หรอ? คุณ...คุณบ้าไปแล้วหรอ! จู่ๆ ก็ใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับหม่าไห่รหอ?" ซูเหยียนแทบจะน้ำตาไหลออกมา!

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักตัวตนของตัวเองหรอ?

เธอรีบกดเบอร์อีกครั้งและแนบไปที่หูของเธอ

ตู้ดๆ

สายติด

"สวัสดี ประธานหลิน? ผมกำลังรีบไป!" เสียงที่เร่งรีบของหม่าไห่ดังขึ้น

แต่ซูเหยียนเหมือนจะไม่ได้ยินและรีบอธิบาย: "ประธานหม่า ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้สามีของฉันโทรหาคุณ เขาใช้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี หวังว่าคุณจะให้อภัย..."

'โอ้ะ คุณผู้หญิงซูเหยียนหรอ ไม่เป็นอะไร คุณรอสักครู่ ผมกำลังไป!"

เมื่อหม่าไห่พูดเสร็จก็ตัดสายทันที

ซูเหยียนสับสน

นี่มันอะไรกัน?

หม่าไห่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้หรอ?

อีกทั้ง...เขายังเรียกว่าประธานหลินอีกหรอ?

เรียกหลินหยางหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง? แม้ว่าตะแซ่หลินเหมือนกัน แต่หลินหยางจะเป็นประธานหลินได้ยังไง?

ซูเหยียนมองหลินหยางด้วยความแปลกใจ พร้อมกับความสงสัยในสายตา

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด....

"ซื่อบื้อ!"

เมื่อเห็นซูเหยียนวางสาย หวังจื่อเซี๋ยงก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย

"เหมือนว่าประธานหม่าจะมาในเร็วๆ นี้" ชายวัยกลางคนคือหวังห่าวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "เพียง 20 นาทีจากจากบริษัทหยางหัว ยังพอมีเวลา เจ้าหนู ถ้ายอมก้มหัวขอโทษให้กับลูกชายของผม บางทีผมอาจจะพิจารณาจัดการเรื่องนี้เบาลง ผมไม่อยากให้เกิดปัญหากับประธานหม่า! คุณว่ายังไง?"

"ไม่ยังไง" หลินหยางส่ายหัว

"โง่ คุณมันซื่อบื้อไม่รู้เรื่องหรอ? ถ้าลุงหม่ามา เกรงว่าจะคงได้หายตัวไปจากเจียงเฉินแน่ๆ!" หวังจื่อเซี๋ยงพูดด่า

"หายตัวไปหรอ? คงไม่หรอก ด้วยเพราะคุณซูเหยียน ประธานหม่าก็คงไม่ฆ่าเขาหรอก แต่ต้องทุกข์ทรมานไม่น้อย ประธานหลินของพวกเราทำไมจะไม่ลงมือกับคุณ ตอนนี้คุณมาหาเรืองพวกเราถึงที่ งั้นก็โทษพวกเราไม่ได้หล่ะ" ชายวัยกลางคนกระแทกเสียง

"หรอ? งั้นก็รอหม่าไห่มาละกัน" เหมือนว่าหลินหยางจะไม่ได้อยากพูดอะไรมากกับคนเหล่านี้

"เอาเถอะ ยังเหลืออีก 19 นาที คุณใช้เวลาคิดเถอะ" ชายวัยกลางคนกระแทกเสียง

"ไม่ ความจริงแค่เก้านาทีหม่าไห่ก็จะถึงแล้ว" หลินหยางมองเวลาและพูดอย่างนิ่งสงบ

"เก้านาทีหรอ? คุณจะให้ประธานหม่าบินมาหรอ?" ชายวัยกลางคนเหลือบมองเขา

"เขาไม่บิน แต่ผมว่าเขาต้องเร็วอย่างมาก"

"เร็วมากงั้นหรอ?"

ทุกคนไม่เข้าใจความหมายของหลินหยาง

ซูเหยียนสับสนยิ่งกว่า

ไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกว่าวันนี้หลินหยางแปลกๆ...

เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

ไม่เงียบขรึมเหมือนที่เขาเคยเป็น

ไม่กลัวเรื่องต่างๆ เหมือนแต่ก่อนแล้ว

สิ่งสำคัญคือ... เขามีความมั่นใจในตัวเขาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!

ใช่มันคือความมั่นใจ!

ราวกับว่าถ้าฟ้ากำลังถล่มลงมาและเขาก็ไม่กลัว

เขาแทบไม่สนใจพ่อลูกของตระกูลหวางตรงหน้าเลย!

ทำไมเป็นแบบนี้...

หรือว่าหลังจากหลินหยางได้รับรางวัลก็เลยทำให้เขามีความมั่นใจอย่างมาก?

เหมือนกับคำโบาณที่ว่า

ยิ่งมีเงินก็ยิ่งเพิ่มความมั่นใจ!

แต่...แม้ว่าจะรวยมีเงิน ก็ไม่ควรอวดดีแบบนี้!

อีกฝ่ายไม่มีเงินหรอ?

อีกฝ่ายไม่เพียงแต่มีเงิน แต่ยังมีคอนเน็กชั่น และเป็นระดับสูงของหยางหัว! หลินหยางเขาคิดยังไงไปต่อต้านเขา?

ซูเหยียนโมโห แต่เรื่องนี้มันถึงขั้นนี้แล้ว แม้ว่าเธอจะพูดอะไรก็ช่วยไม่ได้...

เอาเถอะ

รอและดูเอา

ซูเหยียนถอนหายใจ ใบหน้าหมดหนทาง

เวลาผ่านไปเป็นนาทีต่อนาที

ร้านเงียบมาก

ประตูร้านถูกปิดโดยเจ้าของ

ในเมื่อหวังห่าวออกหน้าแล้ว ก็ไม่อยากสร้างปัญหาจนถึงตำรวจ เรื่องแบบนี้จัดการเอาเองน่าจะดีกว่า

ซูเหยียนรู้สึกว่าเวลาหนึ่งนาทียาวนานเป็นปี

ในที่สุด