สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 770

บ้านตระกูลหวัง

ผู้เฒ่าตระกูลหวังที่มีเคราแพะกำลังจ้องมองคนสองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเย็นชา

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่ได้รับเชิญมาที่บ้านและกำลังตรวจสอบทั้งสองคนอยู่

"คุณหวัง!"

ในเวลานี้ แพทย์คนหนึ่งเดินเข้ามา ดึงแมสลงและเอ่ย: "อาการของผู้ป่วยได้รับการตรวจสอบอย่างคร่าว ๆ แล้ว"

"ตายแล้วหรือยัง?" ผู้เฒ่าถามด้วยสีหน้ามืดหม่น

"ยังไม่ตาย แต่อาการของพวกเขาแย่มา การตัดสินเบื้องต้นแสดงให้เห็นว่าเส้นประสาทสมองของพวกเขาได้รับความเสียหายในระดับที่แตกต่างกัน! และอาการบาดเจ็บแบบนี้ก็แปลกมาก มันส่งผลกระทบโดยตรงต่อสมองของผู้ป่วยและส่งผลต่อการทำงานของส่วนกลางและสมองของผู้ป่วย สร้างผลกระทบอย่างมาก ด้วยระดับการรักษาในตอนนี้ เกรงว่าคงจะรักษาได้ยาก!"

"ตกลงหมายความว่ายังไง? พูดให้เข้าใจหน่อย!"

"คือว่า...ผู้ป่วยทั้งสองคนกลายเป็นผักแล้ว" หมอคนนั้นพูด

เมื่อพูดจบ คนตระกูลหวังก็อึ้ง

"ไม่เพียงแค่นั้น กระดูกแขนขาของคุณชายหวังยังแหลกละเอียด สามารถบอกได้ว่ากระดูกแขนขาของเขาได้รับการกระแทกอย่างแรง! ทำให้คนเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ภายใต้การกระแทกแบบนี้ แปลกมาก" หมอพูดและถอนหายใจ

"ผลกระทบที่รุนแรง รุนแรงแค่ไหน?" หวังคังน้องชายของหวังห่าวถามอย่างเย็นชา

"น่าจะโดนรถบรรทุกพุ่งชน" หมอพูด

เมื่อคนรอบๆ ได้ยินก็ผงะ...

ถ้าโดนรถบรรทุกพุ่งชนจริงๆ หวังจื่อเซี๋ยงน่าจะแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ แล้ว แต่ตอนนี้เหมือนว่ากระดูกแขนขาของเขาหักเท่านั้น แต่ร่างกายของเขาไม่เป็นอะไร

นั่นจะเป็นไปได้ยังไง?

ผู้เฒ่าหวังหลับตาลง พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "รู้ไหมว่าใครเป็นคนทำ?"

"พวกเขาทั้งสองถูกส่งมาจากร้านอาหารตรงปิงไห่" คนข้างๆ ถาม

"ใครอยู่ที่ร้านอาหารก่อนที่จะมาส่ง?" ผู้เฒ่าหวังถามอย่างเย็นชา

คนนั้นลังสักพักและพูดเสียงเบาๆ: "ประธานหม่า...และประธานหลิน...อยู่ที่นั่น..."

เมื่อสิ้นเสียง ทั้งห้องก็เงียบสนิทในทันที

ดวงตาของทุกคนโตพอๆ กับระฆังทองแดง ทุกคนต่างจ้องมองไปที่ชายผู้นั้นอย่างไม่เชื่อ

พวกเขาแต่ละคนคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

"อันที่จริงคนที่ส่งลุงห่าวและคุณชาย...ก็คือคนของหยางหัวของพวกเรา!" คนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง

คำพูดเหล่านี้เหมือนค้อนขนาดใหญ่ กระแทกหัวใจของคนเหล่านี้อย่างแรง

"ไม่...เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้...ประธานหลินเขา...ทำไมเขาถึงทำเรื่องแบบนี้กับพี่ห่าวและห่าวจื่อเซี๋ยงแบบนี้? เป็นไปไม่ได้!" ดวงตาของหวังคังเบิกกว้าง ตะโกนเสียงสั่น

"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้! เกรงว่าจื่อเซี๋ยงหรือไม่ก็อาห่าวคงไปหาเรื่องประธานหลิน!" ผู้เฒ่าหวังตะโกน

"นี่คงเป็นไปไม่ได้มั้ง? ผู้เฒ่า จื่อเซี๋ยงเป็นคนยังไงพวกเราก็รู้ แต่พี่ใหญ่เขา...เขาคงไม่ทำยังงั้นหรอ? ประธานหลินต้องโมโหขนาดไหนถึงได้ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ได้?" หวังห่าวพูดเสียงสั่น สีหน้าของเขาไม่อยากจะเชื่อ

"ผมไม่รู้! แต่ประธานหลินลงมือโหดร้ายเกินไป! ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร อย่างน้อยก็ไม่ควรทำให้จื่อเซี๋ยงและอาห่าวให้เป็นแบบนี้! เขาจะฆ่ากันให้ตายหรอ?" ผู้เฒ่าหวังโมโหอย่างมาก เขาตบโต๊ะและตะโกนเสียงดัง

ทุกคนไม่พูดอะไร

"ผู้เฒ๋า ผมจะโทรหาหม่าไห่! และถามให้รู้เรื่อง!"

หวังคังพูดอย่างจริงจัง

"โอเค! ทางที่ดีเรียกหม่าห่าวมาให้คำอธิบายกับพวกเรา! ไม่งั้น ตระกูลหวังจะไม่หยุด! !" ผู้เฒ่าหวังตะโกนด้วยความโกรธ

คนรอบๆ ใจสั่น

ถ้าผู้เฒ่าโกรธแล้ว ผลที่ตามมาก็คงจะหายนะ

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นหม่าไห่! หรือว่าประธานหลิน!

แต่เมื่อหวังคังหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาหม่าไห่...

กริ้ง!

เสียงกริ่งของประตูบ้านดังขึ้น

คนตระกูลหวังตกใจ

หวังคังมองไปทางผู้เฒ่าหวัง

"ไปเปิดประตู" ผู้เฒ่าครุ่นคิดและพูด

หวังคังพยักหน้าและวิ่งไป

แต่เมื่อเปิดประตู กลับเห็นหลินหยางกำลังยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ประธาน...ประธานหลิน?"

หวังคังอุทานเสียงหลง

คนตระกูลหวังตัวสั่น

ประธานหลิน...มาหาตัวเองถึงที่เลยหรอ?