สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 771

ปัจจุบัน โรงงานผลิตยาหลายแห่งของหยางหัวล้วนแต่ให้บริการโดยตระกูลหวัง

ถ้าหากประธานหลินต้องการฉีกหน้าตระกูลหวัง ตระกูลหวังสามารถเรียกโรงงานผลิตยาพวกนี้กลับทันที

หยางหัวในปัจจุบันจำเป็นต้องเร่งผลิตยารักษาโรคเบาหวานเพื่อรับมือกับสถานการณ์ปัจจุบัน ถ้าหากตระกูลหวังแทงข้างหลังหยางหัวในเวลาแบบนี้ สถานการณ์ของหยางหัวก็จะวิกฤติรุนแรงขึ้น

ขอเพียงเป็นมนุษย์ที่สมอง ทุกคนล้วนแต่ต้องเลือกที่จะอดทนในเวลาแบบนี้

ผู้เฒ่าหวังก็เชื่อว่าประธานหลินหยางไม่ใช่คนโง่เช่นกัน

เป็นอย่างที่คิด

หลินหยางเงียบขรึมลง

ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาจุดบุหรี่ขึ้นใหม่อีกหนึ่งม้วน

"ประธานหลิน ผมให้เวลาคุณพิจารณา แน่นอนว่าเวลาไม่เคยคอยใคร สถานการณ์ของลูกชายและหลานชายของผมไม่สู้ดี หวังว่าคุณจะไม่เสียเวลามากเกินไป!" ผู้เฒ่าหวังยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นโบกมือแล้วพูด "เสิร์ฟชาให้ประธานหลิน"

"ได้ค่ะนายท่าน"

คนใช้รีบเดินเข้ามา

"ไม่จำเป็น!"

ในตอนนั้นเอง หลินหยางดีดขี้บุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "อันที่จริงไม่ต้องให้เวลาผมก็ได้ เพราะตั้งแต่วินาทีที่ผมเดินเข้าประตู ผมได้คิดมาอย่างรอบคอบแล้ว"

"ฮืม? งั้นความหมายของประธานหลินคือ?"

"ผมไม่ช่วย"

หลินหยางพูดออกไปโดยไม่มีลังเลแม้แต่นิดเดียว

เพียงแค่พริบตาเดียว บรรยากาศโดยรอบลดต่ำลงหลายองศา

คนของตระกูลหวังจ้องหลินหยางด้วยความโกรธ

ผู้เฒ่าหวังมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ผ่านไปสักพักจึงส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "ประธานหลิน การตัดสินใจของคุณ…ผมรู้สึกว่ามันโง่มาก! เป็นการตัดสินใจที่โง่มาก! คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่? คุณกำลังเอาอนาคตของหยางหัวมาล้อเล่น คุณกำลังเอาทุกอย่างของคุณมาเดิมพัน!"

"ผมมีปัญญาลงเดิมพันครั้งนี้" หลินหยางพูด

"เหอะ ประธานหลิน ผมยอมรับว่าคุณเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก อายุแค่นี้แต่กลับมีทักษะการแพทย์ที่ไม่เป็นรองใคร และยังสร้างรากฐานของหยางหัวขึ้นมาได้อย่างมั่นคง นี่เป็นเรื่องที่คนรุ่นเดียวกับคุณไม่สามารถทำได้ แต่คุณยังมีจุดบกพร่องเรื่องหนึ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยง นั่นก็คือคุณเด็กเกินไป คุณก็เหมือนกับเด็กวัยรุ่นพวกนั้น ล้วนแต่เป็นคนจิตใจทะเยอทะยาน…การตัดสินใจที่สิ้นคิดแบบนี้! ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรทำเลยสักนิด"

"งั้นเหรอ…แล้ว นี่ก็คือท่าทีของคุณใช่หรือเปล่า?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"คุณไม่ช่วยลูกชายและหลานชายของผม ผมจะเอาหยางหัวมาชดใช้!" ผู้เฒ่าหวังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เห็นได้ชัด เขาเองก็ตัดสินใจแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงหลินหยางยอมประนีประนอม เขาก็จะออกจากหยางหัว

อย่างไรก็ตามความแค้นของตระกูลหวังและประธานหลินถูกผูกเป็นเงื่อนตายแล้ว

ผู้เฒ่าหวังแทบพุ่งเข้าไปตบหน้าของหวังห่าวและหวังจื่อเซี๋ยงเดี๋ยวนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำเรื่องแบบนี้ สิ่งสำคัญในตอนนี้คือควรรับมือประทานหลินยังไง ทำยังไงประธานหลินถึงยอมช่วยพวกเขา

แต่ว่า…ท้ายที่สุดผู้เฒ่าหวังก็ไร้เดียงสาเกินไป

"ผมพูดไปแล้ว ผมไม่ช่วยหวังห่าวและหวังจื่อเซี๋ยง ยิ่งไปกว่านั้น จุดประสงค์ของผมไม่ได้มาเพื่อเจรจากับพวกคุณ"

หลินหยางลุกขึ้นยืน

"แล้วคุณมาทำอะไร?" หวังคังที่อยู่ไม่ได้ทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากถาม

"ผมแค่อยากรู้ท่าทีของพวกคุณ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ท่าที?"

คนของตระกูลหวังรู้สึกอึ้ง

ผู้เฒ่าหวังก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

มาถึงที่นี่ด้วยตัวเองเพื่อเรื่องนี้?

ประธานหลินมีเวลาว่างมากเลยเหรอ?

เดี๋ยวก่อน!

ผู้เฒ่าหวังนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

"ประธานหลิน คุณ…"

ทว่าก่อนที่เขาจะพูดจบ มีเสียงนกหวีดดังขึ้นจากด้านนอก

หลังจากนั้นมีตำรวจในเครื่องแบบกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา!

"ทุกคนอย่าขยับ!"

เสียงตะโกนดังก้อง

คนของตระกูลหวังตกตะลึง