สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 772

"คุณตั้งใจรวบรวมหลักฐานการกระทำความผิดของตระกูลหวังยังไง?"

"ประธานหลิน นั่นเป็นงานของตำรวจ"

"เป็นงานของพวกเราด้วย ยังไงศึกนี้ก็เกี่ยวพันถึงความอยู่รอดของหยางหัว"

"เรื่อง…เรื่องนี้ผมไม่ได้คิดเอาไว้ ประธานหลิน ผมขอบอกตามตรง ตอนนี้งานผมก็ยุ่งจนแทบจะหัวปักหัวปำอยู่แล้ว" หม่าไห่ถอนหายใจ พูดด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า

ช่วงนี้เขาทำงานจนแทบจะไม่ได้พักผ่อน

เดิมทีเลิ้นกุยและจูจือเฉียงก็ทำให้หยางหัววุ่นวายไปหมด ตอนนี้มีเรื่องของตระกูลหวังเพิ่มเข้ามา เขาหม่าไห่คนเดียวจะจัดการได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลหวังค่อนข้างมีอิทธิพล มีรากฐานที่มั่นคงภายในหยางหัว อันที่จริงเพียงแค่ทำความสะอาดคนของตระกูลหวังให้หมดไปจากหยางหัวมันยังไม่พอ มีโอกาสสูงมากที่สุดเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหยางหัวมีส่วนรู้เห็นกับพวกเขาด้วย

ถ้าหากหลินหยางตัดสินใจลงดาบถอนรากถอนโคนคนของตระกูลหวัง งั้นก็เท่ากับต้องทำความสะอาดภายในของหยางหัวครั้งใหญ่

เมื่อเป็นแบบนี้อาจจะส่งผลให้ภายในของหยางหัวไม่มั่นคง จนถึงขั้นเกิดความวุ่นวาย

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หยางหัวต้องเผชิญหน้ากับศึกภายในและนอกพร้อมกัน

ยาที่สามารถรักษาโรคเบาหวานอย่างเดียว…สามารถช่วยหยางหัวได้จริงเหรอ?

แม้กระทั่งหม่าไห่ก็เริ่มเกิดความสงสัย

ยิ่งไปกว่านั้น…ยาพิเศษตัวนี้สามารถผลิตได้ตามกำหนดหรือไม่ นี่ก็เป็นปัญหาเรื่องหนึ่ง

แต่…ดูเหมือนหลินหยางไม่ใส่ใจเลยสักนิด

"ไปเถอะ ไล่คนของตระกูลหวังและคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหวังออกจากบริษัทให้หมด!" หลินหยางพูดอีกครั้ง

"ประธานหลิน!" หม่าไห่เริ่มร้อนใจแล้ว เขาต้องการพูดเกลี้ยกล่อม

แต่หลินหยางตัดสินใจไปแล้ว

"ไปทำตามที่ผมสั่ง!"

น้ำเสียงหนักแน่น

หม่าไห่จึงทำได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้า

ภายในห้องวีไอพีที่หรูหราแห่งหนึ่ง เลิ้นกุย จูจือเฉียงและคนอื่นกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างใน

สีหน้าของจูจือเฉียงดูหนักใจมาก เขาสูบบุหรี่หมดไปหนึ่งม้วนแล้วหยิบขึ้นมาจุดใหม่อีกหนึ่งม้วน

ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยควันบุหรี่ พัดลมดูดอากาศแทบจะทำงานไม่ทัน

บรรยากาศภายในดูกดดันอย่างเห็นได้ชัด

มีเพียงเลิ้นกุยที่ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขานั่งไขว่ห้าง ท่าทางดูเป็นธรรมชาติมาก

"โอ๊ยประธานเลิ้น ทำไมคุณดูไม่กังวลใจเลย? คุณรู้หรือเปล่า เพราะยาตัวใหม่ของประธานหลิน หุ้นบริษัทของหยางหัวที่เคยร่วงพุ่งสูงขึ้นอีกแล้ว!" ในตอนนั้นเอง มีเถ้าแก่คนหนึ่งทนไม่ไหวกระโดดลุกขึ้น พูดกับเลิ้นกุยด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

"ใจเย็นก่อน ใจเย็นก่อน สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้แย่อย่างที่พวกคุณคิด!" เลิ้นกุยหัวเราะฮ่าฮ่า หลังจากนั้นมองไปทางจูจือเฉียง "จูเฉียง เริ่มลงมือหรือยัง?"

"ยัง ตามกำหนดคือคืนนี้?"

"ฮ่าฮ่า ไม่ต้องลงมือแล้ว เรียกคนกลับมาให้หมด" เลิ้นกุยพิมพ์เร็วพูด

จูจือเฉียงรู้สึกอึ้ง มองเขาด้วยความตกตะลึง "ลุงเลิ้น ความหมายของคุณคือ?"

"ส่งคนไปเล่นงานโรงงานผลิตยาของหยางหัว เป็นวิธีที่ค่อนข้างต่ำช้า ถ้าหากไม่จำเป็นผมก็ไม่อยากใช้วิธีแบบนี้เล่นงานหยางหัว ตอนนี้มีวิธีที่ดีกว่านี้เล่นงานหยางหัวแล้ว ดังนั้นยกเลิกแผนการของเราไปชั่วคราวก่อน!" เลิ้นกุยพูดอย่างยิ้มแย้ม

"ฮืม?"

ทุกคนได้ยินแล้วรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที แต่ละคนรีบโน้มหน้าเข้ามาแล้วถาม "ประธานเลิ้น ตกลงเป็นวิธีอะไรกันแน่?"

"คุณรีบพูดมาเถอะ!"

"พวกเรารู้สึกร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว!"

ทุกคนทยอยกันพูดด้วยท่าทางที่รอไม่ไหวแล้ว

มุมปากของเลิ้นกุยกระตุกขึ้น ยิ้มเล็กน้อย "ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ แต่อีกเดี๋ยวพวกคุณจะรู้เอง!"

ทุกคนได้ยินแล้วหันไปสบตากัน ยิ่งไม่เข้าใจความหมายของเลิ้นกุย

จูจือเฉียงก็แอบขมวดคิ้วเช่นกัน

นี่มันเวลาไหนแล้วยังจะทำตัวลึกลับอีก!

ทว่าในตอนนั้นเอง ประตูห้องถูกเปิดออก หลังจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา