สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 773

หลังจากอ่านรายละเอียดของเอกสารเรียบร้อย ทุกคนส่งกลับไปให้หวังคังด้วยความพึงพอใจ

หวังคังรีบกลับบ้านตระกูลหวัง รายงานท่าทีของเลิ้นกุยและคนอื่นให้ผู้เฒ่าหวังรู้ทันที

หลังจากที่หวังคังไปได้ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนเริ่มหายไป

"ประธานเลิ้น คุณเห็นว่ายังไง?" จูจือเฉียงถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ? คนอื่นเขาส่งเอกสารมาถึงมือของเราแบบนี้ พวกเราก็ต้องไขว่คว้าโอกาสนี้ให้ดีสิ!"

"ประธานเลิ้น คุณไม่กลัวว่านี่เป็นแผนของหยางหัวเหรอ?" มีเถ้าแก่คนหนึ่งถาม

"แผน? ทำไม? คุณคิดว่าหวังคังเป็นคนที่ประธานหลินตั้งใจส่งมาตีสนิทกับพวกเราเหรอ?" เลิ้นกุยหรี่ตาลงมองเขา

"มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย! ถ้าหากนี่เป็นกับดักของประธานหลิน สั่งให้หวังคังมาเป็นตัวล่อ ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็จบกันพอดี! พวกเราระวังตัวหน่อยจะดีกว่า!"

"คุณพูดถูก ทำไมตระกูลหวังต้องหักหลังหยางหัวกรุ๊ปโดยไม่มีเหตุผล และหันมาร่วมมือกับพวกเราแทน? ทุกคนน่าจะรู้ดี ตระกูลหวังถือว่าเป็นโครงสร้างสำคัญของหยางหัวเหมือนกัน ถ้าหากเขามาขอร่วมมือกับพวกเราก่อนหน้านี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตอนนั้นหยางหัวกรุ๊ปอยู่ในช่วงกระสับกระส่าย เอาอะไรแน่นอนไม่ได้ แต่ตอนนี้ หลังจากที่ประธานหลินประกาศยารักษาโรคเบาหวานออกมา เขากลับหันมาร่วมมือกับพวกเราแบบนี้ มันดูผิดปกติเกินไป! หยางหัวในปัจจุบันไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์เลย!" ผู้ชายหัวล้านขมวดคิ้วพูด

"วางใจได้ ผมได้รับข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้มาไม่น้อยเหมือนกัน!"

"ประธานเลิ้นหมายถึงที่ร้านอาหารแห่งนั้น? แต่หวังคังก็พูดไปแล้ว ตอนนั้นเขาไม่อยู่ในเหตุการณ์! ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคำพูดฝ่ายเดียวของเขา ถ้าหากนี่เป็นเพียงการแสดงละครของตระกูลหวังและหยางหัว แบบนี้พวกเราไม่ตกหลุมพลางเหรอ?"

"ก็เพราะแบบนี้ผมถึงจัดงานให้เขาไปทำไง ผมบอกให้เขาถอนโรงงานผลิตยาทั้งหมดที่ทำการผลิตให้หยางหัว ขอเพียงตระกูลหวังสามารถทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ ผมก็สามารถเชื่อใจเขาห้าส่วน!" เลิ้นกุยหรี่ตาลงพูด

"ห้าส่วน? ประธานเลิ้น ทำถึงขนาดนี้แล้วคุณเชื่อเขาได้แค่ครึ่งเดียว?"

"แน่นอน เพราะผมกังวลว่าเขาไม่ได้ถอนโรงงานจริง แต่ทำการผลิตยาให้กับหยางหัวอย่างลับๆ! ดังนั้นเรื่องของการถอนโรงงานออกจากการผลิตยา ไม่สามารถทำให้ผมเชื่อใจตระกูลหวางทั้งหมด!"

"งั้นประธาน ตระกูลหวังต้องทำถึงขนาดไหน พวกเราถึงสามารถเชื่อใจพวกเขา?" จูจือเฉียงถาม

"ง่ายมาก!"

ในแววตาของเลิ้นกุยปรากฏให้เห็นความดุร้าย "ขอเพียงตระกูลหวังของพวกเขาสามารถหาของที่ผมต้องการมาได้ งั้นผมเลิ้นกุยก็จะไม่สงสัยในตัวของตระกูลหวังอีก!"

"ของอะไร?"

ทุกคนหันไปมองทางเลิ้นกุย?

กลับเห็นมุมปากของเลิ้นกุยกระตุกขึ้น ยิ้มแล้วพูด "สูตรยาของยารักษาโรคเบาหวาน!"

ทันทีที่สิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนสั่นสะท้าน

.....

.....

หม่าไห่ได้เริ่มทำการลงดาบกับตระกูลหวังตามคำสั่งของหลินหยางแล้ว

คนของตระกูลหวังย่อมต้องอยู่ไม่นิ่ง

แต่นอกจากเรื่องภายในของหยางหัว สิ่งที่หลินหยางกังวลมากที่สุดก็หนีไม่พ้นเรื่องการผลิตยารักษาโรคเบาหวาน

เขาประกาศออกไปต่อหน้าสื่อสาธารณชน ถ้าหากทำไม่ได้ คนที่เสียหน้าก็คือเขาหลินหยาง

"ประธานหลิน เครื่องมือผลิตที่พวกเราสั่งทำกำลังเดินทางไปโรงงานผลิตยา อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึงโรงงานผลิตแล้ว คุณจะไปตรวจสอบสินค้าก่อนหรือเปล่า?" เลขาเดินเข้ามาพูดกับหลินหยางด้วยความเคารพ

"ต้องไปอยู่แล้ว เตรียมรถเดี๋ยวนี้เลย!" ตาของหลินหยางเป็นประกาย รีบพูดทันที

ช่วงนี้หม่าไห่งานเยอะเกินไป จึงไม่ได้ติดตามหลินหยาง จึงทำได้แต่พาลู่เสวี่ยเลขาคนใหม่ไปแทน

เลขาเลี่ยวก่อนหน้านี้โดนหม่าไห่สั่งย้ายไปทำงานแผนกอื่น อย่างไรก็ตามด้วยความสามารถของเลขาเลี่ยว ให้เธอทำงานเป็นเลขาของหม่าไห่มันน่าเสียดายเกินไป

เพียงแต่ลู่เสวี่ยเพิ่งมาทำงานในหยางหัวเพียงแค่เดือนเดียว ยังไม่คุ้นเคยกับระบบการทำงานมาก อีกอย่างเพิ่งได้ใกล้ชิดกับประธานหลินเป็นครั้งแรก หลังจากที่ขึ้นรถท่าทางของเธอดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด มือที่กำพวงมาลัยชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"เป็นอะไรเหรอ?" หลินหยางมองเลขาลู่ที่ไม่ยอมสตาร์ทเครื่องยนต์สักที จึงถามด้วยความสงสัย

"หา…ไม่…ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร" ลู่เสวี่ยรู้สึกตัว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สตาร์ทเครื่องยนต์ ออกเดินทางตรงไปที่โรงงานโดยตรง

หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที หลินหยางเดินทางมาถึงโรงงานผลิตยาแล้ว

ในขณะเดียวกันก็มีรถบรรทุกขับเข้าไปในโรงงานเช่นกัน

พนักงานเริ่มลงของ

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งลงมาจากรถบรรทุก

บนหัวของผู้ชายคนนี้มีผมหงอกไม่น้อย สีหน้าซีดเซียว ตาคล้ำ แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาหลินหยางด้วยรอยยิ้ม

"ประธานหลิน! ประธานหลิน!" ผู้ชายคนนั้นตะโกนเรียก ท่าทางของเขาดูดีใจจนตื่นเต้น

หลินหยางมองไปทางผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย

"ประธานหลิน ท่านนี้คือเถ้าแก่จงของบริษัทจงห่าวอิเล็กทรอนิกส์" เลขาลู่พูด

"อ๋อ ที่แท้ก็คุณจงนี่เอง!"