สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 774

"หลบไป หลบไป ให้ประธานหลินเป็นคนดูอาการ!"

เลขาลู่รีบตะโกนพูดเสียงดัง

พวกพนักงานที่กำลังรุมล้อมจงห่าวรีบถอยออกไปทันที

"มีหมอเทวดาหลินอยู่ที่นี่ เถ้าแก่ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"

"เถ้าแก่ คุณจะต้องอดทนเอาไว้!"

ดวงตาของทุกคนแดงก่ำ พูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจมาก

เขาพบว่าพนักงานของบริษัทจงห่าวอิเล็กทรอนิกส์ดูเป็นห่วงสุขภาพของจงห่าวมาก ความเป็นห่วงที่แต่ละคนแสดงออกมาไม่เหมือนเสแสร้งเลยสักนิด

ทำไมพนักงานของจงห่าวถึงซื่อสัตย์มากขนาดนี้?

หรือเป็นเพราะเขาค้างเงินเดือนพนักงานพวกนี้ ก็เลยทำให้คนพวกนี้รู้สึกเป็นห่วงเขามาก?

หลินหยางสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านี้ทิ้ง หลังจากนั้นรีบเข้าไปตรวจดูอาการ

ผ่านไปสักพัก หลินหยางถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่ทำงานหนักเกินไป อีกเดี๋ยวส่งเขาไปโรงพยาบาล หลังจากนั้นพักฟื้นอีกหลายวันก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว"

ทุกคนได้ยินแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ดีแล้ว!"

"หลายวันนี้เถ้าแก่ทำงานหนักเกินไป!"

"พวกเรารีบส่งเขากลับไปเถอะ!"

พนักงานทุกคนพากันพูดพึมพำ หลังจากนั้นรีบช่วยกันยกจงห่าวขึ้นรถ

"อ๋อ ใช่แล้ว!"

ในตอนนั้นเอง หลินหยางนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน จึงเอ่ยปากพูด "เมื่อกี้ตอนที่ผมตรวจดูอาการเถ้าแก่ของคุณ พบว่าหัวใจของเขาไม่ค่อยแข็งแรง ทางที่ดีลองไปตรวจดูที่โรงพยาบาล!"

พูดจบ หลินหยางหยิบปากกากับกระดาษมาจากเลขาลู่ เขียนอะไรบางอย่างลงไปแล้วส่งให้พนักงาน

พนักงานคนหนึ่งที่ดูแล้วค่อนข้างมีอายุรับมาอ่านแวบหนึ่ง ถามด้วยความระมัดระวัง "ประธานหลิน ยาพวกนี้แพงหรือเปล่า?"

"ค่อนข้างแพง ค่ายาตามสูตรตกอยู่ที่ประมาณสามหมื่นหยวนต่อครั้ง ผมคิดว่ากินครบสามครั้งก็น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว!" หลินหยางพูด

ถ้าหากเป็นคนทั่วไปต้องรู้สึกกดดันมากอย่างแน่นอน แต่จงห่าวเป็นถึงเถ้าแก่ที่มีโรงงานเป็นของตนเอง เงินหนึ่งแสนน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา

ถ้าหากสามารถใช้เงินหนึ่งแสนแลกกับสุขภาพที่แข็งแรง มันก็ถือว่าคุ้มค่ามาก

เพียงแต่หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของคนทั้งกลุ่มกลับดูไม่เป็นธรรมชาติทันที

"หนึ่งแสน…" พนักงานสูงอายุคนนั้นพูดพึมพำ

"ไม่เป็นไรหรอกลุงหลิว พวกเราช่วยกันออกคนละนิด ไม่ถึงกับหนักหนาสาหัสอะไร!" มีคนพูดเสียงเบา

"ก็แค่แสนเดียว พวกเรามีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว!"

"ใช่ ตอนนี้รีบส่งเถ้าแก่ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ"

ทุกคนทยอยกันพูด

"ได้!"

พนักงานสูงอายุพยักหน้า หลังจากนั้นรีบยกจงห่าวขั้นรถ

ทางด้านของหลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

ถึงคนพวกนี้จะพูดเสียงเบามาก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ ประสาทการได้ยินค่อนข้างดี

"ทำไมเหรอ? เถ้าแก่ของพวกคุณไม่มีเงินแม้กระทั่งแสนเดียว?" หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"เรื่องนี้…"

พนักงานบางคนกำลังจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา ราวกับมีอะไรบางอย่างในใจ

แต่พนักงานสูงอายุคนนั้นกลับรีบยิ้มแล้วพูด "มี! มี! มี! ประธานหลิน คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณรีบไปทำงานของคุณเถอะ พวกเราจะส่งเถ้าแก่ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

"งั้นเหรอ?"

ในแววตาของหลินหยางยังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

ในช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ หลินหยางค่อนข้างอ่อนไหวต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม เขาต้องคอยเฝ้าระวังพวกเลิ้นกุยและคนของตระกูลหวัง

หลังจากครุ่นคิด หลินหยางหันไปพูดกับพนักงานหนุ่มคนหนึ่ง "คือว่าคุณช่วยอยู่ที่นี่ก่อนได้หรือเปล่า จะได้สอนวิธีการใช้งานเครื่องมือพวกนี้ เพราะคนของผมยังไม่คุ้นเคยกับการใช้เครื่องมือ มีคนคอยชี้แนะจะสะดวกกว่า"