สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 802

เห็นลั่วเฉียนเข้ามาใกล้ ลมหายใจของหลินหยางหยุดชะงัก รู้สึกหวาดระแวงโดยไม่รู้ตัว

ลั่วเฉียนคิดจะทำอะไรกันแน่?

หลินหยางครุ่นคิด

แต่วินาทีต่อมา ลั่วเฉียนกลับยื่นมือมาถอดเสื้อโค้ทของหลินหยางอย่างเบามือ

หลินหยางรู้สึกอึ้ง

ไม่นาน เสื้อโค้ทของเขาถูกลั่วเฉียนถอดออกเรียบร้อย เธอนำไปวางลงบนเก้าอี้ที่ด้านข้าง

หลังจากนั้น เธอเริ่มถอดเสื้อของเขาต่อ

หลินหยางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เขาพลิกตัวเล็กน้อย

"ว๊าย!"

ลั่วเฉียนตกใจจนส่งเสียงกรี๊ด รีบกระโดดลุกขึ้นยืนตัวตรงไม่กล้าทำอะไรส่งเดชอีก

หลินหยางแกล้งทำเป็นสะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของเธอ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

"เสี่ยวเฉียน มีอะไรเหรอ?" เขากุมหน้าผากของตนเองเหมือนเพิ่งสร่างเมา ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"หา…ไม่…ไม่ได้ทำอะไร หลินหยาง ฉันเห็นว่าคุณเมาแล้ว ก็เลยถอดเสื้อโค้ทให้คุณนอนสบายหน่อย" ลั่วเฉียนรีบเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

"งั้นเหรอ…ขอบคุณมาก แต่คุณเป็นผู้หญิงทำแบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง ถ้าหากมีใครรู้เรื่องนี้ มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณ"

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก หลังจากนั้นลูกขึ้นพูด "ผมไม่เป็นอะไร ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน"

"หลินหยาง ตอนนี้ก็ดึกแล้ว คุณพักผ่อนที่นี่เถอะ ถ้าหากคุณรู้สึกไม่สะดวก ฉันจะออกไปก่อน" ลั่วเฉียนรีบพูด

"ขออภัยด้วย" หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธ

"ถ้าหากมีอะไรก็มาบอกฉันได้เลย คุณพักผ่อนเถอะ" ลั่วเฉียนเค้นรอยยิ้มออกมา หลังจากนั้นหันหลังแล้วเดินออกจากห้อง

หลินหยางสัมผัสได้ถึงความอ้างว้างบนใบหน้าของเธอในตอนที่เธอหันหลัง

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ อันที่จริงเขารู้ตั้งนานแล้วว่าลั่วเฉียนคิดยังไงกับเขา

เพียงแต่ก่อนที่งานประชุมจะเริ่มต้นขึ้น เขาไม่สามารถมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับซูเหยียน ลั่วเฉียนหรือคนใดคนหนึ่ง ไม่เช่นนั้น…มีแต่จะทำร้ายพวกเธอ

หลินหยางส่ายหัว ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วนอนทันที

ลั่วเฉียนออกจากห้อง ลั่วเป่ยหมิงยังคงรออยู่ด้านนอกด้วยความร้อนใจ

เห็นลั่วเฉียนเดินออกมา ลั่วเป่ยหมิงรู้สึกอึ้ง รีบก้าวเข้าไปหา "เสี่ยวเฉียน ออกมาทำไม?"

"หรือว่า…หมอเทวดาหลินเป็นผู้ชายเสร็จเร็ว?" คนของตระกูลลั่วที่อยู่ด้านข้างพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ไม่ใช่มั้ง? ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินเยี่ยมขนาดนั้น ถ้าเกิดเขาเป็นโรคแบบนี้ คงจะรักษาเองแล้วมั้ง…"

"คุณไม่เคยได้ยินเหรอ? แพทย์ไม่สามารถรักษาตนเอง"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง"

คนของตระกูลลั่วพากันพูด

ลั่วเฉียนหน้าแดงก่ำ รู้สึกโมโหจนกระทืบเท้า "พวกคุณพูดเหลวไหลอะไรของพวกคุณ! ไม่มีเรื่องแบบนั้นสักหน่อย! หมอเทวดาหลินเขาตื่นแล้วต่างหาก!"

"ตื่นแล้ว?"

ทุกคนรู้สึกอึ้ง

ลั่วเป่ยหมิงมองลั่วเฉียนอย่างไม่เชื่อสายตา พูดพึมพำ "เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง…ทำไมหมอเทวดาหลินถึงตื่นเร็วขนาดนี้? หรือว่า…ฤทธิ์ยาไม่พอ?"

"คุณปู่ คุณก็ใช่ว่าจะไม่รู้ ร่างกายของหมอเทวดาหลินมีความพิเศษ บางทีฤทธิ์ยาอาจจะส่งผลต่อคนธรรมดา แต่สำหรับหมอเทวดาหลินมันไม่ได้" ลั่วเฉียนพูด

"มีความเป็นไปได้ ร่างกายของหมอเทวดาหลินแตกต่างจากคนทั่วไป ฉันเคยได้ยินมาว่าร่างกายของเขาถูกฝึกจนสามารถป้องกันพิษร้อยชนิด อาศัยยาของฉันคิดจะล้มเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีก" ลั่วเป่ยหมิงพยักหน้าแล้วพูด

"งั้น…คุณปู่ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไง?" ลั่วเฉียนพูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

"ครั้งนี้พลาดไปแล้ว พวกเราทำได้แต่รอโอกาสหน้า เสี่ยวเฉียน เรื่องแบบนี้จะรีบร้อนไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นใช้วิธีแบบนี้ คนอื่นมีแต่จะมองว่าเราแย่ อันที่จริงเธอสามารถลองพยายามด้วยตัวเอง! หลานสาวของฉันก็หน้าตาดีใช้ได้ หมอเทวดาหลินจะไม่ชอบได้ยังไง? โดยรวมแล้วขึ้นอยู่กับความมั่นใจของเธอด้วย!" ลั่วเป่ยหมิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด!

ลั่วเฉียนถอนหายใจ พยักหน้าเล็กน้อย

เดิมทีเรื่องแบบนี้ก็ฝืนกันไม่ได้อยู่แล้ว สำหรับเธอถือว่าเป็นเรื่องที่ฝืนมากเกินไป