สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 82

วันที่สิบสองเดือนกันยายน

หน้าอาคารศาลประชาชนสูงสุดของเมืองเจียงเฉิน

ตอนนี้ มีผู้คนมารวมตัวกันอย่างหนาแน่น

มีนักข่าวจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาจนปิดกั้นทางเข้า กล้องถ่ายวีดีโอและไมโครโฟนถูกยื่นไปข้างในเต็มไปหมด

มีชาวบ้านในละแวกเดินทางมารอดูเหตุการณ์ไม่น้อย

"โอ้โห นี่มันอะไรกันเนี่ย" มีคนพูดอุทาน

อย่างไรก็ตามหลายปีที่ผ่านมาเมืองเจียงเฉินสงบสุขมาก ภายในศาลถือว่าค่อนข้างว่างงาน คดีที่ถูกส่งเข้ามาส่วนมากจะเป็นคดีหย่าร้างหรือไม่ก็คดีทะเลาะวิวาทธรรมดา ไม่มีคดีใหญ่แบบนี้เกิดขึ้นนานแล้ว

เอี๊ยด!

ในตอนนั้นเอง มีรถยนต์หลายคันขับมาจอดที่หน้าประตูศาล

กลุ่มคนที่อยู่บนรถก้าวลงมา

หนึ่งในนั้นคือหลิวเซียวเซิงนายท่านสองของตระกูลหลิว นอกเหนือจากนี้คนของตระกูลซูก็มาด้วย

ซูเป่ย ซูไท่ ซูกุ้ยและคนอื่น ส่วนคุณนายซูเดินเข้าไปในศาลภายใต้การปกครองของซูเจินและซูเหม่ยซิน

คังเจียห่าวเข้าไปเตรียมตัวในศาลตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

ทันทีที่นักข่าวเห็นคนกลุ่มนี้ พวกเขากรูกันเข้าไปทันที

"คุณเป็นรองประธานของหลิวกรุ๊ปใช่หรือเปล่า? คุณหลิว ไม่ทราบว่าคุณคิดว่ายาตัวใหม่ที่หยางหัวกรุ๊ปคิดค้นขึ้นขโมยสูตรยาไปจากพวกคุณจริงหรือเปล่า?"

"คุณนายซู ตกลงสูตรยาตัวนั้นตระกูลซูไปได้มาจากไหนกันแน่? ไม่ทราบว่าคุณสะดวกตอบหรือเปล่า?"

"วันนี้พวกคุณมั่นใจในคำตัดสินของศาลมากแค่ไหน?"

"ได้ยินมาว่าประธานของหยางหัวกรุ๊ปเป็นบุคคลทรงอิทธิพล พวกคุณไม่กลัวสร้างความไม่พอใจให้กับเขาเหรอ?"

คำถามต่างๆนานาของนักข่าวถาโถมออกไป บางคนถึงขั้นถามคำถามที่ก้าวก่ายตัวส่วนบุคคล

ในตอนแรกหลิวเซียวเซิงยังตอบคำถามอยู่บ้าง แต่ตอนหลังเขาเริ่มขี้เกียจสนใจแล้ว จึงเดินตรงเข้าไปในศาล

ในตอนนั้นเอง

เอี๊ยด!

มีรถแท็กซี่หนึ่งคันกับรถเบนซ์หนึ่งคันจอดลงที่หน้าประตูศาล

หลังจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งก้าวเดินลงมาจากรถ

ผู้มาคือหม่าไห่ของหยางหัวกรุ๊ปและรวมไปถึงครอบครัวซูกวง

"คุณหม่ามาแล้ว!"

พวกนักข่าวรีบพากันกรูเข้าไปหาทันที หลังจากนั้นเริ่มตั้งคำถามกับพวกหม่าไห่

"หม่าไห่! ศาลจะต้องให้ความเป็นธรรมกับพวกเรา พวกขี้ขโมยอย่างพวกคุณจะต้องได้รับบทลงโทษที่พวกคุณสมควรได้รับ!" หลิวเซียวเซิงที่อยู่ด้านนี้ตะโกนเสียงดัง

"ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามผลของการกระทำ หยางหัวกรุ๊ปของเราไม่เคยทำเรื่องแบบนี้! พวกเราไม่กลัว" หม่าไห่พูด

"เหอ ขโมยคนไหนบ้างที่ยอมรับว่าตัวเองขโมยของ?" หลิวเซียวเซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

หม่าไห่ขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในตอนนั้นเอง ทางด้านของซูเจิน ซูเหม่ยซินวิ่งเข้าไปหาซูเหยียนและจางชิงหยู่เหมือนกับคนบ้า

"พวกเธอคิดจะทำอะไร?" สีหน้าของซูกวงเปลี่ยนไปทันที เขารีบเข้ามาห้าม

จางชิงหยู่ตกใจจนส่งเสียงกรีดร้อง ซูเหยียนรีบวิ่งไปหลบหลังหลินหยาง

สถานที่แห่งนี้เริ่มเกิดความวุ่นวาย

เห็นเพียงซูเหม่ยซินถอดรองเท้าของตัวเองแล้วขว้างใส่จางชิงหยู่ ส่วนปากของเธอก็พูดด่าทอไม่หยุด "พวกเธอมันไอ้พวกเนรคุณที่ไม่รู้จักบุญคุณ คุณย่าดีกับพวกเธอมากขนาดนี้ ตระกูลซูดีกับพวกเธอมากขนาดนี้ แต่พวกเธอกลับขโมยสูตรยาของตระกูลซู! ไร้ยางอายสิ้นดี!"

"พวกเธอยังเป็นคนหรือเปล่า? พวกเธอคู่ควรที่จะเป็นคนหรือเปล่า? เดรัจฉาน! พวกเธอมันเดรัจฉาน!" ซูเจินก็ด่าทอด้วยความโกรธเหมือนกัน

"ฉันจะขอพูดอีกรอบ พวกเราไม่ได้ขโมยสูตรยา!" สีหน้าของซูเหยียนซีดขาวเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเธอหนักแน่นมาก

"ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? วันนั้นฉันเห็นกับตา เธอและหลินหยางเข้าไปหาคุณย่าด้วยท่าทางที่ลับๆล่อๆ เธอล่อให้คุณย่าออกที่อื่น ส่วนหลินหยางแอบเข้าไปในห้องนอนของคุณย่า! เธอยังกล้าพูดว่าไม่ได้ขโมยอีกเหรอ?" ซูเหม่ยซินตะโกนเสียงแหลม

"ซ่า!"

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

"คิดไม่ถึงว่าซูเหยียนจะเป็นคนแบบนี้"

"หน้าตาก็สวยดีแต่ทำไมมีจิตใจแบบนี้?"

"เป็นเหมือนกับที่เขาพูดผู้หญิงยิ่งสวยยิ่งหลอกคนเก่ง"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบเริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์

"เธอ…เธอใส่ร้ายฉัน!" ซูเหยียนรู้สึกโกรธจนร่างกายสั่นเทา แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง

หลินหยางเดินตรงไปข้างหน้า "ซูเหม่ยซิน คุณแน่ใจเหรอว่าคุณเห็นกับตาตัวเอง?"

"แน่นอน" ซูเหม่ยซินส่งเสียงฮึ่มแล้วพูด "อีกเดี๋ยวความจริงก็จะถูกเปิดโปงในชั้นศาล พวกนายหนีไม่รอดหรอก! พวกนายต้องเข้าคุกทุกคน"

"แล้วถ้าอีกเดี๋ยวพวกคุณแพ้คดีในชั้นศาล ควรจะทำยังไง?" หลินหยางถาม

"พวกเราไม่มีทางแพ้หรอก" ซูเหม่ยซินส่งเสียงฮึ่ม