สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 825

ดังนั้นสายตาของทุกคนที่มองหลินหยางที่ถูกพายุหมัดของอายี่นั้นช่วยไม่ได้

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง...

เกิดเสียงระเบิดที่รุนแรงหลายครั้งไม่หยุด

หลายคนหลับตาไม่กล้ามองฉากที่เกิดขึ้น

ทุกคนคิดว่าจะเกิดภาพที่นองเลือดขึ้นกลางสถานที่ หลายคนจึงหันหน้าหนี

แต่เมื่อเทียบกับติงเหมาแล้ว คนตระกูลหนานกงดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ!

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง จ้องมองไปที่หลินหยาง

ทุกคนรอคอยและกระตือรือร้น!

คนตระกูลหนานกงกระหายเลือดอย่างมาก

ถ้าตระกูลหนานกงสามารถเอาชนะหมอเทวดาหลินได้! ทำลายหยางหัวได้ พวกเขาก็จะสามารถนำตามสัญลักษณ์เทียนเจียวกลับไปให้ตระกูลได้!

ได้ผลประโยชน์นับไม่ถ้วน

นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่ดีสำหรับพวกเขาที่จะก้าวขึ้นสู่ท้องฟ้า

"ฆ่าเขา! ฆ่าเขา!" หนานกงเซียจ้องอย่างตั้งใจ พึมพำตลอดเวลา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต

อายี่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทุกหมัดกระแทกอย่างสุดกำลัง และทุกหมัดก็ทำให้เกิดเสียงระเบิดออกมา

แรงที่เกิดจากการกระแทกระบายไปรอบๆ

พื้นดินสั่นสะเทือนและเกิดรอยแตกอย่าบ้าคลั่ง โดยมีศูนย์กลางอยู่อยู่ที่ตัวเขา

แต่...

อายี่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เหมือนว่า...อีกฝ่ายไม่มีวันจะล้ม

และหมัดของเขา...ก็ไม่รู้สึกถึงเลือดแม้แต่นิดเดียว!

ความเร็วของหมัดเขาค่อยๆ ช้าลง

เสียงกระแทกของหมัดค่อยๆ เบาลง

ผู้คนรอบๆ มองไปทางอายี่

และตอนนั้นเองทุกคนก็พบว่า...หลินหยางการดำรงอยู่ในที่น่าสะพรึงกลัวที่ทนต่อการต่อยนับพันของอายี่ เขากำลังยืนอยู่อย่างสงบด้านหน้าของอายี่!

"อะไรกัน?"

ทุกคนตกตะลึง

อย่างไรก็ตาม ไม่มีรอยหมัดบนใบหน้าของหลินหยางแม้แต่นิดเดียว!

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยกเว้นเสื้อผ้าและทรงผมที่เลอะเทอะ ทุกอย่างก็เหมือนเดิมทุกประการ

นี่คือสภาพของคนที่ได้รับการกระแทกของหมัดนับร้อยหรอ?

ผู้คนนับไม่ถ้วนหยุดหายใจ สีหน้าของพวกเขาหยุดนิ่ง และพวกเขาจ้องไปที่หลินหยางอย่างว่างเปล่า

ไม่ว่าจะเป็นติงเหมา หนานกงเซีย ชวี่เทียนหรืออายี่เองก็ตาม พวกเขาต่างแข็งทื่อด้วยความอึ้ง

ใครก็ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

หมอเทวดาหลินคนนี้...คือปีศาจ!

เขาต้องเป็นปีศาจอย่างแน่นอน!

สมองของทุกคนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

"แค่นี้หรอ?" หลินหยางเงยหน้าเล็กน้อย จ้องอายี่และถาม

เสียงของเขาสงบนิ่ง ไม่มีคลื่นใดๆ

อายี่ตัวสั่นไปทั้งตัว รูม่านตาของเขาเบิกกว้าง ปากของเขากระตุก แต่เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำพูดของหลินหยางอย่างไร

"หมัดของคุณดีมาก! แต่ไม่มีแรงเลย! ทำให้ผิดหวังจริงๆ" หลินหยางส่ายหัวและพูด

"เป็นไปได้ยังไง...คุณ...คุณ ทำไม? ทำไม...ทำไมการต่อยของผมที่กระทบลงบนตัวคุณ ถึงไม่ได้ผลอะไรเลย? ?" อายี่พูดเสียงสั่น ชี้ไปที่หลินหยางและพูด

"สำลีที่กระแทกเข้ากับเหล็ก ต่อให้ต่อยมาเป็นพันครั้งหรือหมื่นครั้ง ก็คงไม่สามารถทิ้งรอยไว้บนเหล็กได้ เข้าใจไหม? ?" หลินหยางยกหมัดขึ้นและพูด

"คุณจะบอกว่า...หมัดของผมที่กระแทกลงบนตัวขึ้น...เป็นสำลีหรอ? ?" อายี่ถามด้วความอึ้ง

"ใช่"

หลินหยางพยักหน้า

ผู้คนรอบๆ หายใจหอบ และหนังศีรษะของพวกเขาก็ชา

ถ้าอย่างงั้น...ร่างกายของหลินหยางต้องแข็งแกร่งขนาดไหน? ?

คนคนนี้...บ้าไปแล้วรึเปล่า!

"ในเมื่อคุณใช้หมัดมาตลอด งั้น...ผมก็จะใช้หมัดต่อยกลับละกัน! ตอนนี้ ตาผมแล้วใช่ไหม?"

หลินหยางพูด ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น ประสานห้านิ้วของเขาเข้าด้วยกันเป็นกำปั้น

สีหน้าของอายี่สยดสยอง จู่ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และถอยกลับไปอย่างบ้าคลั่ง

"ไปเร็ว!"

เขาหันหน้าตะโกนให้กับหนานกงเซีย

แต่...

ไม่ทันแล้ว!

หลินหยางกำปั้นและต่อยไปทางเข้าอย่างรุนแรง

"อ๊า! !"

เสียงตะโกนออกมาจากปากของหลินหยาง

ราวกับว่าหมัดนี้คือกำลังทั้งหมดของเขา