สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 830

ร่างกายของปรมาจารย์ว่านสั่นสะท้าน ตะโกนเสียงดัง "ไม่! หมอเทวดาหลิน! ! คุณฆ่าผมไม่ได้! ไม่!"

แต่มันไม่มีประโยชน์แล้ว

หลินหยางโบขกมือ

ปรมาจารย์ว่านเบิกตากว้าง กระโดดลุกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงแพร่ขยายไปทั่วร่างกายจากช่วงท้อง

แต่เขาไม่สนใจ หันหลังแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต

ต้องการเอาชีวิตรอดในเวลานี้ ก็คือหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้!

เพียงแต่…

เขามีโอกาสหนีเหรอ?

คนของชวี่เทียนชักปืนออกมาเล็งปรมาจารย์ว่าน

ปังปังปัง…

เสียงปืนแสบแก้วหูดังขึ้น

ร่างกายของปรมาจารย์ว่านที่กำลังวิ่งสั่นสะท้าน เบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิม

เขาพยายามหันกลับไปมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างสุดความสามารถ แต่ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้น

กึก!

ปรมาจารย์ว่านล้มลงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

หนานกงเซียมองภาพนี้ด้วยความตกตะลึง สมองว่างเปล่าไปหมด

เขาไม่คิดไม่ฝัน หมอเทวดาหลิน…จะเป็นคนที่บ้ามากขนาดนี้!

ชวี่เทียนขับรถมาจอดตรงหน้าหลินหยาง

หลินหยางก้าวขึ้นรถ

"ติงเหมา!"

"ประธานหลิน!" ติงเหมารีบก้าวออกไป

"เรื่องของที่นี่ปล่อยให้คุณจัดการก็แล้วกัน ต่อไปคุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องของเมืองชิงตู! สัญญาอยู่กับคุณ มีปัญหาอะไรโทรหาผมได้ทุกเมื่อ ถ้าหากตระกูลหนานกงคิดจะละเมิดสัญญา แจ้งผมทันที" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ครับประธานหลิน! ครับประธานหลิน!"

ติงเหมารีบโค้งคำนับ

เปรี๊ยง!

เสียงถ้วยชาแตกดังขึ้นจากนอกห้อง

ตอนนี้ ภายในห้องยืนเต็มไปด้วยผู้คน

หนานกงเซียก้มหน้าคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ด้านข้างของเขาคือหนานกงยี่ที่นอนหมดสติ และยังมีคนของตระกูลหนานกงอีกหลายคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา

บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างตึงเครียด

ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้น

ข้างหน้าสุด มีชายวัยกลางคนสีหน้าเคร่งขรึมในชุดถังจวงกำลังยืนหันหลังให้พวกเขา

มีเศษถ้วยชาและกาน้ำชากระจัดกระจายไปทั่วพื้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

ในตอนนั้นเอง ผู้ชายสวมชุดสูทหวีผมกลับเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายคนนี้มีอายุราวสี่สิบกว่า บนใบหน้ามีรอยย่นเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วถือว่าดูมีชีวิตชีวา

ชายวัยกลางคนไม่ได้หันกลับมา เขาถึงขั้นไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องภาพวาดที่แขวนอยู่บนกำแพง

ผู้ชายชุดสูทหันไปมองหนานกงเซียที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หลังจากนั้นหันไปมองชายวัยกลางคน ลังเลสักพักแล้วพูด "พี่ใหญ่ งานพังไม่เป็นท่าเหรอ? หรือว่า…ไม่ได้เซ็นสัญญาเหมืองจื่อข้วน?"

"เซ็นแล้ว! สัญญาอยู่ที่นี่!"

ชายวัยกลางคนชี้สัญญาฉบับสำเนาที่วางอยู่บนโต๊ะ

ผู้ชายชุดสูทรีบเดินเข้าไปหยิบสัญญาขึ้นมาอ่าน คิ้วขมวดแน่นทันที

"เจ็ดแสนหนึ่งร้อยล้าน? และต้องจ่ายให้หยางหัวกรุ๊ปหลายแสนล้าน?" เขาหันไปมองหนานกงเซีย "แกทำงานภาษาอะไร? สัญญาณแบบนี้เซ็นลงไปได้ยังไง?"

"ลุงสอง ผม…ผมถูกบังคับ!" หนานกงเซียเงยหน้าขึ้นมองชายชุดสูท พูดเสียงเบา

"ถูกบังคับ? ใครบังคับแก? ใครกล้าบังคับแก?"

"หยางหัว! หมอเทวดาหลิน!"

หนานกงเซียพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง หลังจากนั้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

สีหน้าของผู้ชายชุดสูทเคร่งขรึมลงทีละนิด