สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 831

เมื่อเหอหม่าหรงได้ยินคำพูดของหลินหยาง เขาก็ได้สติขึ้นมาทันทีและพยักหน้า

"ไม่เลว! ไม่เลว! ประธานหลิน ผมคือเหอห่าหรง เหมืองจื่อข้วนเป็นของผม! นี่หมอเทวดาหลิน ผมได้ยินมาว่าเหมืองจื่อข้วนของผม...ขายได้หลายหมื่นล้าน ใช่ไหม?" เหอหม่าหรงลูบมือ เขาถามอย่างตื่นเต้น

"ใช่ ขายได้เจ็ดแสนล้าน หลังจากหักค่าคอมมิชชั่นจากการประมูลและค่าใช้จ่ายสำหรับความวุ่นวายแล้ว คุณจะได้อย่างน้อยห้าแสนล้าน" หลินหยางพูด

"จริงหรอ? ฮ่าๆๆๆ รวยแล้ว รวยแล้ว!"

เหอหม่าหรงตื่นเต้นมากจนแทบกระโดดจากโซฟาไปเต้นในห้องทำงาน!

ความตื่นเต้นดีใจทำให้เขาแทบเป็นลม

"เป็นการสะสมบุญของผมจริงๆ! ฮ่าๆๆๆ..."

เหอหม่าหรงตะโกน

ไม่น่าแปลกใจที่เขาตื่นเต้นมาก

หลานแสนล้านก็เพียงพอสำหรับคนธรรมดาที่จะใช้ชีวิตแล้ว

ใครๆ ก็ต้องสูญเสียการควบคุมได้ด้วยสถานการณ์แบบนี้

จากการตรวจสอบของหม่าไห่ เหอหม่าหรงคนนี้เป็นเพียงคนที่ใช้ชีวิตอย่างเกียจคร้าน คราวนี้ถือว่าเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือขอล้ำค่าอย่างภูเขาชิ้นนี้ให้กับเขา

ภูเขาลูกนี้ไม่ใหญ่นักเพราะที่ตั้งทางภูมิศาสตร์อยู่ห่างไกลกันมากทำให้ไม่สามารถพัฒนาและสร้างบ้านได้ ตอนแรกเหอหม่าหรงต้องการให้ภูเขาลูกนี้แก่ผู้อื่นและให้คนอื่นทำพืชผัก แต่กลับพบว่าไม่ว่าจะปลูกอะไรบนภูเขาลูกนี้ก็ตายทั้งนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้สำหรับการเพาะปลูก ถ้าเกิดใช้มาเพื่อการพัฒนา คงไม่มีใครจะเข้ามาพัฒนาในสถานที่ทุรกันดารแบบนี้

ด้วยเหตุผลนี้ เหอหม่าหรงจึงสาปแช่งบรรพบุรุษของเขาหลายต่อหลายครั้ง โทษพวกเขาที่ทิ้งภูเขาที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ไว้ให้เขา

แต่เหอหม่าหรงไม่เคยคิดเลยว่า ภูเขาลูกนี้ไม่ใช่ภูเขาที่ไร้ประโยชน์ แต่เป็นภูเขาที่ล้ำค่า!

"ยินดีด้วย คุณเหอ!"

หลินหยางพูด

"ฮ่าๆๆ เช่นกันๆ!"

เหอหม่าหรงนั่งลงบนโซฟา วางขาบนโต๊ะกาแฟ จุดบุหรี่ให้ตัวเองแล้วสูดเข้าไป

"ประธานหลิน จะได้เงินนี้...เมื่อไหร่?" เหอหม่าหรงถามด้วยรอยยิ้ม

"ภายในสิบวัน!"

"ดี! ดีเลย! ฮ่าๆๆ ประธานหลิน ครั้งนี้ต้องขอบคุณมาก!" เหอหม่าหรงพูดด้วยรอยยิ้ม เขาดีใจอย่างมาก

ในเวลานี้

เขาเห็นไม้หอมชิ้นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ และเขาก็ใช้เท้าเตะมัน

ปัง!

ไม้หอมกระเด็นออกไปและแตกเป็นเสี่ยงๆ

หลินหยางหันหน้าเล็กน้อย

"โอ้ ขอโทษด้วย ประธานหลิน ผมไม่ทันได้ยั้งเท้าของผม เดี๋ยวผมชดใช้เอง ผมชดใช้เอง ฮ่าๆ" เหอหม่าหรงยิ้ม

"โอเค!" หลินหยางพยักหน้า

เหอหม่าหรงลุกขึ้นอีกครั้ง เดินไปข้างกำแพง เหลือบมองที่จิตรกรรมฝาผนังและฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ

"ภาพวาดพวกนี้คืออะไรกัน? ผมเห็นแล้วหงุดหงิด!"

"หืม?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"ประธานหลิน ไม่ต้องโมโห! เดี๋ยวผมชดใช้เอง ผมจัดการเองทั้งหมด!" เหอหม่าหรงหัวเราะ ท่าทางของเขาดีใจ

"เหมือนว่าคุณเหอจะเป็นคนที่มีเงินมากสินะ" หลินหยางพูด

"ใช่!"

เหอหม่าหรงดีใจอย่างมาก

เมื่อเห็นว่าหลินหยางไม่โกรธ เหอหม่าหรงก็ทำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เขาฉีกรูปวาดบนฝาผนังทั้งหมด รวมทั้งผนังก็แตกเป็นชิ้นๆ

ไม่มีอะไรจะสบายใจไปกว่าการทำลายสำนักงานของประธานหลิน

เหอหม่าหรงรู้เพียงว่าเขามาถึงจุดสุดยอดของชีวิตแล้ว! เขาแทบจะลอยได้