สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 837

ซูเหยียนสูดลมหายใจ พยักหน้าเบาและพูดอย่างสงบ: "คุณเซี่ย ต้องขอโทษด้วย ยกเลิกโครงการนี้เถอะ ฉันไม่เอาแล้ว"

เมื่อพูดเสร็จ เธอก็กำลังจะออกไป

"คุณผู้หญิงซู รอก่อนคุณผู้หญิงซู!" ชายวัยกลางคนคนนั้นรีบ

แต่ซูเหยียนไม่ได้หยุดเดิน

ซูเหยียนเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เพราะอีกฝากเข้ามาหาเธอเพราะประธานหลิน เธอจึงไม่สามารถเซ็นสัญญากับอีกฝ่ายได้

เมื่อชายวัยกลางคนเห็นว่าไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมได้ เขาก็มองไปทางหลินหยาง

"ประธานหลิน เอาเป็นว่าพวกเรามาคุยกันหน่อยเถอะ!" ชายวัยกลางคนยิ้มเต็มไปด้วยการเยินยอ

"คุณคือใคร?" หลินหยางมองเขา

ชายวัยกลางคนผงะ เขารีบหยิบนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตและส่งให้พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา: "สวัสดีประธานหลิน นี่คือนามบัตรของผม ผมคิดว่าพวกเรามาคุยกันหน่อยดีกว่า!"

แค่ว่า...ความกระตือรือร้นของชายวัยกลางคนนั้นไม่อยู่ในสายตาของหลินหยางเลย

เขาหันหน้าและเดินตามซูเหยียนออกไปจากคฤหาสน์

"ประธานหลิน! ประธานหลิน..." ชายวัยกลางคนตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม...ทำอะไรไม่ได้

หลินหยางเห็นผู้คนแบบนี้มากขึ้นทุกวัน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะสนใจทุกคน

เมื่อออกมาจากคฤหาสน์ หลินหยางก็เปิดประตูรถ

"ไปกันเถอะ!" หลินหยางพูด

"แล้วรถของฉันจะทำยังไง..."

"ปล่อยไว้นี่ก่อน ผมอยากจะคุยกับคุณ"

หลินหยางเอ่ยปาก พูดในขณะที่ดวงตาของเขามองไปรอบๆ

เขาระแวงยู่ในใจตลอดเวลาและเขาก็ระวังตัวด้วย

ถ้าหนานกงเฟยหยางจะทำอะไรกับคนรอบข้างของเขา ต้องเป็นซูเหยียนอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย

แม้ว่าจะมีข่าวลือว่าความสัมพันธ์ของเขากับซูเหยียนอย่างไม่ชัดเจน แต่ในสายตาของคนที่ฉลาดหลักแหลม ยิ่งความสัมพันธ์นี้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีปัญหามากขึ้นเท่านั้น

หนานกงเฟยหยางต้องทำอะไรซูเหยียนแน่ๆ

แม้ว่าซูเหยียนจะมีความสัมพันธ์เล็กน้อยกับหมอเทวดาหลิน แต่ในสายตาของเขาชีวิตมนุษย์ไม่มีค่าอะไรเลย

ดังนั้นหลินหยางจึงรีบมาที่นี่ ป้องกันวิธีการของหนานกงเฟยหยางไม่ให้เกิดขึ้น

"ประธานหลิน มีเรื่องอะไร พูดตรงนี้ไม่ได้หรอ?" ซูเหยียนรู้สึกแปลกๆ กวาดสายตามองหลินหยางอย่างระมัดระวังและเอ่ยปากถาม

"ไม่ได้!" หลินหยางพูดออกมาโดยตรง

หลินหยางอดไม่ได้ที่จะตะลึงกับน้ำเสียงหนักแน่นนั้น

หรือว่าจะมีเรื่องสำคัญอะไร?

หรือว่า...จะเป็นเรื่องนั้น?

ลมหายใจของซูเหยียนกระตุก มีความตื่นตระหนกแวบวาบในดวงตาของเธอ

แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของประธานหลิน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มาที่นี่เพื่อสิ่งนั้น..

ซูเหยียนไม่ค่อยเข้าใจ

"งั้นโอเค ในเมื่อประธานหลินอยากจะคุยกับฉัน ก็ได้ พวเรามาคุยกัน มีเรื่องอะไรก็เริ่มพูดมา"

ซูเหยียนสูดลมหายใจ พยักหน้าและพูด

"งั้นโอเค คุณผู้หญิงซู เชิญขึ้นรถ" หลินหยางเปิดประตู

"รอก่อน ฉันต้องไปเอาเสื้อคลุมของฉันจากรถ"

ซูเหยียนพูดด้วยเสียงต่ำ และเดินไปที่รถของเธอ

"โอเค!"

หลินหยางไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้า

เขานั่งเข้าไปในรถของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขานั่งอยู่ที่ประตูรถ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ...

แย่แล้ว!

หลินหยางตระหนักอะไรได้ ผลักประตูออกไปและตะโกนหาซูเหยียน

"ไม่! !"

แต่...ไม่ทันแล้ว

คลิก!

ขณะที่ซูเหยียนเปิดประตู ทันใดนั้นก็มีแสงเย็นๆ พุ่งออกมาจากรอยแยกของประตูรถ สาดส่องเข้ามาในดวงตาของเธออย่างแม่นยำ

"อ๊า! ! !"

ซูเหยียนเอามือปิดตา ส่งเสียงร้องอย่างย่ำแย่ และล้มลงกับพื้น

หลินหยางรีบวิ่งไปหาซูเหยียน

แต่กลับเห็นซูเหยียนเอามือปิดตา ร้องด้วยความเจ็บปวดและนอนสั่นอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เธอแทบจะเป็นลม

หลินหยางวิ่งเข้าไป มองซูเหยียน ดึงเข็มเงินออกมาและปักไปบนใบหน้าของเธอ บรรเทาความเครียดของเธอและป้องกันไม่ให้เธอเป็นลมเนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง