สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 843

แต่หนานกงเฟยหยางมีหรือที่จะปล่อยให้พวกเขานิ่งเฉยอยู่แบบนั้น?

"ไม่ว่าใครก็ตามที่ไม่ลงมือ! ขับไล่ออกจากตระกูลหนานกงและขึ้นบัญชีดำของตระกูลหนานกง ถึงเวลาทุกคนจะกลายเป็นเป้าหมายของยอดฝีมือจากต้นตระกูล! พวกคุณพิจารณาให้ดี!" หนานกงเฟยหยางตะคอกพูด

ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มคนที่รู้สึกลังเลเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

พวกเขาลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็เลือกลงมือ

พวกเขาเข้าใจความน่ากลัวของการถูกขึ้นบัญชีดำ!

เพราะเหตุนี้ ทางด้านของหลินหยางจึงถูกล้อมเอาไว้หมด

คนของตระกูลหนานกงพุ่งเข้าไปโจมตีหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

บางคนถือมีดบางคนถือปืน

คนของตระกูลหนานกงล้วนแต่มีเจตนาที่ต้องการฆ่าหลินหยางและคนอื่นให้ได้

เพียงแต่…

แม้พวกเขามีคนเยอะกว่า แต่ทักษะด้อยกว่า หลังจากที่เริ่มปะทะกันได้สักพัก กลับไม่ได้เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบแม้แต่นิดเดียว

คนของหนานกงเข้าใจเหตุผลดี

เพราะคนที่หลินหยางพามาด้วย ส่วนมากเป็นคนของเกาะหวางโยวและสำนักฉี๋หลิน

แต่ละคนล้วนแต่เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม

"ฆ่า! ฆ่าพวกมันให้หมด! ผมต้องการสับคนพวกนี้ให้เป็นชิ้นแล้วเอาไปเลี้ยงสุนัข! ผมต้องการหัวของหมอเทวดาหลินไปบูชาวิญญาณลูกชายของผมที่อยู่บนสวรรค์!"

หนานกงซงส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นพุ่งเข้าไปหายี่กุ้ยหลินอีกครั้ง

"บัดซบ! ในเมื่อคุณอยากตาย ผมจะทำให้คุณสมปรารถนาเอง!"

ยี่กุ้ยหลินระเบิดอารมณ์ออกมา ครั้งนี้เริ่มมีเจตนาแห่งการฆ่าปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา ยกแขนขึ้น ฟันมีดที่อยู่ในมือตรงเข้าไปหาคอของหนานกงซงอย่างแรง

แต่ในตอนนั้นเอง มีมือข้างหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านหลังของยี่กุ้ยหลิน

ยี่กุ้ยหลินโดนผลักจนเซไปด้านข้าง

ตอนที่เขายืนได้อย่างมั่นคง หันไปมองพบว่าเป็นมือของหลินหยาง!

"ในเมื่อเขาต้องการฆ่าผม! งั้นก็ให้เขาเข้ามา!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว หลังจากนั้นพุ่งตรงเข้าไปหาหนานกงซง

"ไปตายซะ!"

แววตาทั้งคู่ของหนานกงซงปรากฏให้เห็นความดุร้าย เขาส่งเสียงคำราม ปล่อยหมัดออกไปอย่างบ้าคลั่ง

แต่ทันทีที่เพิ่งเข้าใกล้ หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แทงลงบนแขนข้างนั้นของเขาอย่างแรง

ฉึก!

เข็มเงินแทงเข้าไปในร่างกาย

เส้นเอ็นของแขนข้างนั้นปูดขึ้นมาทันที แขนทั้งดูน่ากลัวราวกับแขนของปีศาจ

ปัง!

หลินหยางรับหมัดของเขาเอาไว้แน่น

หลังจากนั้นออกแรงอย่างกะทันหัน!

แควก…

"อ๊าก! ! !"

หนานกงซงส่งเสียงร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

กระดูกนิ้วมือของเขาโดนหลินหยางบีบจนแตก

วินาทีต่อมา หลินหยางยกแขนขึ้นคว้าคอของหนานกงซงเอาไว้อย่างแม่นยำ

ชั่วขณะ ทำให้หนานกงซงหายใจไม่ออก

คอของเขาแทบจะโดนบีบจนผิดรูป ในขณะเดียวกันก็โดนหลินหยางยกสูงขึ้นจากพื้น

"พี่ใหญ่!" หนานกงเฟยหยางตะโกนด้วยความร้อนใจ

แต่หนานกงซงไม่สามารถตอบเขา

หนานกงเฟยหยางต้องการเข้าไปช่วยหนานกงซง แต่พอเห็นแววตาที่บ้าคลั่งของหลินหยาง เขาหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

เขารู้ดี มันไม่ทันแล้ว…

หลินหยาง! ต้องการฆ่า!

"หยุดเดี๋ยวนี้! หมอเทวดาหลิน! รีบหยุดเดี๋ยวนี้!" หนานกงเฟยหยางตะโกนสุดเสียง

หลินหยางหันไปมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ "ทำไมต้องหยุด?"

"ผมแค่…ทำให้ดวงตาของซูเหยียนบอด แต่คุณ…ต้องการฆ่าสายเลือดทั้งหมดของเราเลยเหรอ? ทำไมคุณถึงโหดร้ายแบบนี้? ทำไม?" หนานกงเฟยหยางตะคอก

ทว่าทันทีที่สิ้นเสียง สีหน้าของหลินหยางยิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

ที่เขาทำไปทั้งหมดเพียงเพราะซูเหยียนเหรอ?

ไม่! !

มันไม่ใช่แค่นั้น!

เป็นเพราะความเจ็บปวดในใจของหลินหยางถูกกระตุ้น!

มันเป็นความเจ็บปวดที่เกิดจากเขาไม่มีความสามารถพอในการปกป้องแม่ของตนเอง และหนานกงเฟยหยางเป็นคนจุดประกายมันขึ้นอีกครั้ง!

ถ้าหากผมมีความสามารถพอ ทำไมถึงปกป้องแม่ไม่ได้?

ถ้าหากผมมีความสามารถพอ ทำไมถึงต้องทนดูผู้ชายคนนั้นทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าต่อตา?