สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 853

ปัญหาที่เกิดจากความวุ่นวายในระยะยาวก็คือทำให้แบ่งสรรปันส่วนทรัพยากรไม่เท่าเทียม

หลินหยางไม่เชื่อว่านิกายตงหวงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้จนจนถึงขั้นไม่มีข้าวและยาสำหรับคนในนิกาย

อันที่จริงไม่ใช่ว่าไม่มี แต่เป็นเพราะเกิดจากความไม่เท่าเทียมหลังจากที่เกิดความวุ่นวายขึ้นภายใน

พวกอาวุโสที่แข็งแกร่งหรือสาขาที่มีอิทธิพลมากกว่า ก็จะได้รับผลประโยชน์และรวมถึงทรัพยากรที่ดีที่สุด ส่วนพวกสาขาที่อ่อนแอ ก็ย่อมถูกกีดกันจากผลประโยชน์พวกนี้จนถึงขีดสุด

เพราะเหตุนี้ ฉางอิงและคนอื่นจึงออกมาดักปล้นคนนอกที่เข้ามาในเขาตงหวง

อันที่จริงมีคนของนิกายตงหวงไม่น้อยที่ทำพฤติกรรมแบบนี้

หากไม่ได้เป็นเพราะความจำเป็น มีใครบ้างที่ยินดีทำเรื่องแบบนี้?

ต้องบอกก่อน คนที่กล้าเดินทางขึ้นเขาตงหวงมีเพียงไม่กี่คนที่เป็นพวกอ่อนแอ…

หลินหยางถามอะไรอีกสองสามอย่าง หลังจากนั้นไม่ได้พูดอะไรมากอีก

เขาพอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

สาขาของฉางอิงและเจียงเช่อน่าจะเป็นกลุ่มที่จัดอยู่ในระดับล่าง

เขาเดินตามคนทั้งกลุ่มไปนิกายตงหวงโดยไม่พูดอะไร

เจียงเช่อแอบมองไปทางหลินหยางแวบหนึ่ง หลังจากนั้นโน้มหน้าเข้าไปใกล้ฉางอิง

"ศิษย์พี่ ตอนนี้พวกเราต้องคิดหาวิธีแล้ว"

"คิดหาวิธี? คิดหาวิธีอะไร?" ฉางอิงถาม

"ทำไม? ศิษย์พี่ คุณเชื่อที่ฉันพูดด้วยเหรอ จะให้หมอนั่นเข้าร่วมการแข่งของงานประชุมใหญ่ตงหวงพร้อมกับพวกเรา?" เจียงเช่อเบิกตากว้างพูดเสียงเบา

"ก็คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถของเขาไม่ธรรมดา ผมตั้งใจจะให้เขาคุยกับอาจารย์ ถ้าหากเขาสามารถเข้าร่วม กำลังของพวกเราก็จะเพิ่มขึ้น!" ฉางอิงพูดเสียงเบา

"โง่! โง่มาก! ศิษย์พี่ของฉันเอ๋ย ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้?" เจียเช่ออดไม่ได้ที่จะบ่น สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ช่วยไม่ได้

คราวนี้ทำให้ฉางอิงงงเป็นไก่ตาแตก

"นี่…ศิษย์น้อง คุณหมายความว่ายังไง?" ฉางอิงรีบถาม

"คุณคิดว่าเขาแข็งแกร่งมาก?"

"หรือคุณคิดว่าเขาอ่อนแอ?"

"ไม่ แข็งแกร่ง แข็งแกร่งมาก เขาต้องการเล่นงานพวกเรา ใช้แค่มือเดียวก็พอ!"

"แล้วคุณกำลังกังวลอะไร?" ฉางอิงถามด้วยความสงสัย

"ศิษย์พี่ คุณไม่เคยเอาเขาไปเปรียบเทียบกับอัจฉริยะพวกนั้นบ้างเหรอ?" เจียงเช่อถาม

ลมหายใจของฉางอิงสั่นสะท้าน สีหน้าซีดขาว ราวกับนึกถึงเรื่องอะไรที่น่าสะพรึงกลัวมาก

พวกนั้น…ไม่สามารถเรียกพวกเขาว่าอัจฉริยะ! ต้องเรียกว่าปีศาจอัจฉริยะ!

แม้กระทั่งปีศาจก็คงไม่สามารถเทียบกับพวกเขามั้ง…

"ศิษย์พี่ ถึงคนคนนี้จะแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ก็แค่แข็งแกร่งมากกว่าพวกเรา เมื่อเทียบกับคนพวกนั้น เขาไม่พอที่จะอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ ถ้าหากเขาเป็นตัวแทนของพวกเรา มีแต่จะทำให้อาวุโสพวกนั้นรู้สึกโกรธ ถ้าหากผู้เขาคนใดคนหนึ่งได้เป็นเจ้านิกาย จะไม่มาคิดบัญชีกับพวกเราเหรอ?" เจียเช่อพูด

"เรื่องนี้…" ฉางอิงลังเลสักพัก หลังจากนั้นพยักหน้าเห็นด้วย

"เดิมทีพวกเราก็เป็นกลุ่มคนที่อ่อนแอที่สุดในนิกายอยู่แล้ว คนอื่นสามารถคัดค้าน แต่พวกเรากลับทำไม่ได้ เพราะพวกเราไม่มีคุณสมบัติพอ ภายในนิกายเคร่งครัดเรื่องแบบนี้มากที่สุด พวกเขารู้ว่าพวกเรากล้าหวังตำแหน่งเจ้านิกาย จะต้องลงโทษพวกเราอย่างแน่นอน! ถึงเวลาพวกเราจบไม่สวยแน่" เจียงเช่อพูด

ฉางอิงถอนหายใจ พูดเสียงเบา "ในเมื่อเป็นแบบนั้น คุณตั้งใจจะทำยังไง?"

"ใช้แผนถ่วงเวลาก็แล้วกัน! งานประชุมใหญ่ตงหวง พวกเราเป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้น ตำแหน่งเจ้านิกายยิ่งไม่ต้องคิด ส่วนคนคนนี้ ฉันจะคุยกับอาวุโสก่อน ดันให้เขาไปอยู่กับอาวุโสคนอื่น แค่ไม่สร้างปัญหาให้พวกเราก็เพียงพอ"

"ดี! ตกลงตามนี้!"

ฉางอิงพูดด้วยสีหน้าที่หนักแน่น

หลังจากที่เดินมาได้เกือบหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดคนพวกนี้ก็หยุดฝีเท้าลง

หลินหยางก็หันหน้าไปมองเช่นกัน

มีลำธารที่ไหลลงมาจากภูเขาปรากฏขึ้นตรงหน้าทุกคน

ตรงลำธาร มีผู้คนไม่น้อยที่แต่งตัวหรูหรายืนอยู่ตรงนั้น

บนยอดเขาขนาดเล็กที่อยู่ข้างลำธาร มีป้ายตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงนั้น

นิกายตงหวง!

สง่างามและน่าเกรงขาม

"นี่ก็คือนิกายตงหวงเหรอ?"

หลินหยางพูดพึมพำ

"พี่หลิน หลังจากที่เข้าไปคุณห้ามพูดอะไรส่งเดช และอย่ามองคนอื่นไปทั่ว ยอดฝีมือบางคนไม่ยอมให้คนอื่นมองหน้าโดยตรง เดินตามพวกเราก็พอ! ได้หรือเปล่า?" เจียงเช่อหันกลับมาพูดกำชับ

"อืม!" หลินหยางพยักหน้า

ทุกคนก้าวออกไปข้างหน้า