สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 860

"เฮ้อ ถ้าพวกคุณไม่ไปก็มีแต่ต้องตาย!" เจิ้งหลัวถอนหายใจ

"ถ้าต้องไป พวกเราก็จะไปกับอาจารย์!"

"ใช่ พวกเราจะไปพร้อมกับคุณ!"

ทุกคนตื่นเต้นอย่างมาก

รู้สึกว่าพวกเขาแอบฟังอยู่ด้านนอกมาตลอด

อย่างไรก็ตามวันนี้ตำหนักพังดูไม่เป็นชิ้นดี ไม่มีกำแพงกั้นเสียง พูดอะไรคนอื่นก็แอบฟังได้ง่าย

"พวกคุณ...เอาเถอะ! ในเมื่อพวกคุณยืนยันที่จะตามผมมา! งั้นก็ดี ผมจะพาพวกคุณไปด้วยละกัน!"

เจิ้งหลัวซาบซึ้งอย่างมาก เมื่อเห็นว่าพูดชักชวนไม่ได้ผล ก็ตัดสินใจ

"ดีเลย!"

"อาจารย์ คุณไปไหนพวกเราจะไปด้วย"

"พวกเราจะไม่แยกจากคุณ"

ทุกคนพูดด้วยความซาบซึ้ง

เจิ้งหลัวส่ายหน้า มองไปทางหลินหยาง: "เจ้าหนูหลิน ตำหนักชิงเหอเป็นของคุณแล้ว! นับว่าเป็นการตอบแทนที่คุณสามารถทำให้ช่าวหมิงถอยออกไปได้ หวังว่าคุณจะสามารถช่วงชิงผลลัพธ์ที่ดีจากการประชุมใหญ่ตงหวงมาได้ หลังจากการประชุมใหญ่ พวกเราค่อยเจอกันอีกครั้งละกัน"

"พวกคุณตัดสินใจจะไปจากที่นี่หรอ?"

"ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อ ตำหนักกู่หลิงต้องไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่ๆ คุณเองก็ควรไปเช่นกัน"

"คุณทิ้งคนหนึ่งให้ผมหน่อย ผมมาที่นิกายตงหวงเป็นครั้งแรก มีหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจ! มีคนอยู่ด้วยจะได้ถามอะไรได้"

เจิ้งหลัวลังเลสักพัก ตอบกลับ: "คุณอยากให้ใครอยู่?"

"งั้นเจียงเช่อละกัน เธอรู้เรื่องเยอะ" หลินหยางพูด

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็หันหน้าไปมองหลินหยาง

"เจียงเช่อ เธออยากที่จะอยู่กับเจ้าหนูหลินชั่วคราวไหม? รอการประชุมใหญ่จบ ค่อยกลับมา"

"โอเค"

เจียงเช่อพยักหน้า

ถ้าเธอไม่ยินยอมเกรงว่าเจ้าตำหนักจะใช้วิธีการบังคับ

ตำหนักชิงเหอในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะมีเรื่องกับหลินหยาง

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว คนตำหนักชิงเหอก็เริ่มเก็บกวาด และจะจากไปกับเจิ้งหลัว

เจียงเช่อถูกฉางอิงลากมาด้านข้าง

"ศิษย์น้องเจียง ไม่รู้ว่าคนแซ่หลินนี่เป็นมายังไง อารมณ์ของเขาก็ไม่เด็ดขาด คุณต้องระวังด้วย ถ้ามีโอกาสหนีออกมาได้ก็ทำ จะได้ไม่เกิดเรื่องอะไรตอนอยู่กับเขา" ฉางอิงพูดเบาๆ

"สบายใจได้ศิษย์พี่ ฉันรู้จักตัวเองดี!"

เจียงเช่อพยักหน้า

ไม่นาน คนตำหนักชิงเหอที่เหลือก็ยกของจำนวนหนึ่งออกไปจาตำหนักที่ผุพังนี้

ภายในตำหนักเหลือเพียงหลินหยางและเจียงเช่อ

หลินหยางไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นภาพที่น่าทึ่งเช่นนี้

เดิมทีเขาคิดจะเข้าร่วมการประชุมใหญ่ตงหวงกับคนตำหนักชิงเหอ แต่กลับไม่คาดคิดว่าคนตำหนักชิงเหอจะแยกย้ายกันไปและเหลือเพียงแค่เขาคนเดียว

อันที่จริงเจียงเช่อก็เตรียมจะไปเช่นกัน

ถ้าไม่กังวลเกี่ยวกับความโกรธของหลินหยางและก่อให้เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น เธอจะตอบตกลงอยู่ต่อหรอ?

"อีกนานเท่าไหร่กว่าการประชุมใหญ่จะเริ่ม?"

หลินหยางหาที่สะอาดๆ นั่งลง

"วันมะรืนการประชุมก็จะเริ่มอย่างเป็นทางการ...ทุกตำหนักจะต้องเข้าร่วม ไม่จำกัดจำนวนคน ไม่จำกัดหน้าที่ ถึงเวลานี้คุณเข้าไปแล้วรับหมายเลขก็พอแล้ว!" เจียงเช่อพูด

"งั้นการประชุมจะจัดขึ้นในแบบไหน?"

"นี่ยังต้องถามอีกหรอ? มันขึ้นอยู่กับสิ่งนี้!" เจียงเช่อกำหมัดและยกขึ้นมา: "หมัดใครใหญ่กว่ากัน คนนั้นก็มีโอกาสชนะการประชุมใหญ่นี้ และได้ครองนิกายตงหวง!"

"หรอ?"

"แน่นอน แต่ตำหนักชิงเหอไม่ได้รับความสนใจแล้ว ไม่เพียงแต่ตำหนักชิงเหอ ตำหนักชั้นล่างๆ เองก็เช่นกัน คนเหล่านี้เข้าไปก็เป็นเพียงน้ำจิ้มแล้วก็ออกมา พวกเขาไม่เข้าร่วมการต่อสู้ระหว่างอาวุโสและตำหนักที่แข็งแกร่งหรอก! เพราะพวกเขารู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ ทำไมต้องเอาตัวเองไปลำบากด้วย? เอาชีวิตไปตายหรอ?"

"พวกคุณก็เลยตัดสินใจรอหลังจากการประชุมใหญ่ เมื่อมีเจ้านิกายแล้ว ภายในนิกายก็จะมั่นคงขึ้นและจะไปสนับสนุนเจ้านิกายใหม่ใช่ไหม?"

"ใช่"

"นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาเลย" หลินหยางพยักหน้า

"พี่หลิน ฉันแนะนำคุณละกัน"

"แนะนำอะไร?"

ไม่นานหลินหยางและเจียงเช่อจะถูกคนตำหนักกู่หลิงล้อมเอาไว้

"พวกคุณ...พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

เจียงเช่อตะโกนเสียงสั่น

"ทำอะไรหรอ? ก็มาคิดบัญชีไง!"

ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำที่มีมีดเดี่ยวสีดำอยู่ที่เอวเดินเข้ามาและมองไปที่เจียงเช่ออย่างไร้ความรู้สึก

"จั๋วหู้ฝ่า?"

เจียงเช่อจำคนนี้ได้ เขาคือจั๋วหู้ฝ่าแห่งตำหนักกู่หลิง

"หืม? คนตำหนักชิงเหอหล่ะ?" เจิ้งตานมองซ้ายมองขวา ขมวดคิ้วและพูดกับเจียงเช่อ: "พูดมา! พวกเขาไปแอบอยู่ที่ไหน?"

"พวกเขา...พวกเขา..."

เจียงเช่อตะกุกตะกัก ไม่รู้จะตอบยังไงดี

"เจิ้งตาน คุณบอกผมมาว่าใครทำร้ายช่าวหมิง!" จั๋วหู้ฝ่าพูดอย่างเย็นชา

"คนนั้นไง!" เจิ้งตานชี้ไปที่หลินหยางและพูด

"โอเค! ช่าวหมิงคือลูกชายของเจ้าตำหนัก และแบกรับความหวังของตำหนักกู่หลิงเอาไว้ วันนี้เขาได้รับบาดเจ็บจนต้องนอนอยู่บนเตียง เจ้าตำหนักจะอยู่เฉยหรอ? ในเมื่อคนนี้อยู่ที่นี่ ผมก็ต้องสั่งสอนเขาหน่อย!"

จั๋วหู้ฝ่าพูด ดึงมีดออกมาจากเอวและเดินไปทางหลินหยาง

พร้อมกับออร่าอาฆาตที่หนาแน่น

คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว

"ผมจะตัดหัวของมันแล้วเอาไปให้เจ้าตำหนัก!"

จั๋วหู้ฝ่าตะโกนอย่างโหดร้าย ฟันมีดไปที่หัวของหลินหยาง

แต่เมื่อมีดกำลังจะกระทบลง หลินหยางก็ยกมือขึ้นมา มีแสงเย็นวาบระหว่างนิ้วของเขา และฟันดาบที่ตกลงมาอย่างแม่นยำ

ติ้ง!

มีใหญ่นั้นหักครึ่ง

ลมหายใจจั๋วหู้ฝ่ากระตุก

เห็นหลินหยางตอบโต้มาและจับคอของจั๋วหู้ฝ่าด้วยมือเดียว

สองเท้าของจั๋วหู้ฝ่าแยกจากพื้น ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง...