สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 881

อาวุโสใหญ่เอ่ยปากพูด ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง

เห็นได้ชัด

คำพูดของหลินหยางล้ำเส้นซูโม่หยุนโดยตรง

และล้ำเส้นอาวุโสของทุกคนด้วย

นี่เป็นการท้าทายอำนาจของพวกเขา!

สงสัยความน่าเกรงขามของพวกเขา!

"อาวุโสซู ผมพูดผิดตรงไหนเหรอ?"

หลินหยางมองซูโม่หยุน "แม้แต่หยูหลิงและเฝิงซีหยวนก็แพ้ให้กับอีกฝ่าย คุณสั่งให้พวกเขาไป พวกเขาจะสู้ได้สักกี่กระบวนท่า? แบบนี้ไม่ใช่กันรนหาที่ตายแล้วมันคืออะไร? คุณเคยสนใจความเป็นความตายของคนพวกนี้หรือเปล่า?"

"เอาชนะคนคนนี้เพื่อแย่งแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง เพื่อคัดเลือกเจ้านิกายตงหวง! ทั้งหมดก็เพื่อตงหวง! เพื่อทุกคนของนิกายตงหวง! เป็นหน้าที่ของลูกศิษย์ทุกคนที่ต้องยืนหยัดเพื่อความถูกต้อง! มันผิดตรงไหน? หรือคุณต้องการให้ลูกศิษย์ของนิกายเป็นคนรักตัวกลัวตายทุกคนอย่างนั้นเหรอ? คนแบบนี้ มีสิทธิ์อะไรมาเป็นคนของนิกายตงหวง?" ซูโม่หยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น แล้วทำไมอาวุโสอย่างพวกคุณไม่ไปเอง? ทำไมต้องเอาแต่หลบอยู่ข้างหลัง? มองดูลูกศิษย์ของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา?" หลินหยางถามกลับทันที

ซูโม่หยุนขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

พวกลูกศิษย์รู้สึกผิดหวัง

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ มีหรือที่จะมองไม่ออก?

เกรงว่าแม้กระทั่งอาวุโสพวกนี้ก็คงไม่สามารถรับมือคนเฝ้าสุสานคนนี้ได้หรอกมั้ง?

ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะกลัวตาย แหวนศักดิ์สิทธิ์อยู่เพียงแค่เอื้อม พวกเขาจะยอมนิ่งดูดายอยู่แบบนั้นเหรอ?

หลิ่วซื่อเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ "คนแซ่หลิน คุณอย่าพูดจาเหมือนเป็นคนมีความชอบธรรมมากนักเลย! คุณบอกว่าพวกเรากลัวตายไม่กล้าลงมือเอง! แล้วคุณล่ะ? ถ้าคุณเก่งขนาดนี้ คุณไปสู้กับผู้อาวุโสคนนั้นเองเลย!"

"ใช่ คุณบอกว่าคุณเป็นเจ้าตำหนักของตำหนักชิงเหอไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนั้น คุณก็เป็นคนของนิกายตงหวง! คุณหาว่าพวกเรารักตัวกลัวตาย! แล้วตัวคุณล่ะ? ก็เป็นได้แค่เต่าหดหัวอยู่ในกระดองไม่ใช่เหรอ!" มีอาวุโสอีกคนพูด

"ท้ายที่สุด! คุณก็กำลังว่าตัวเองอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"อย่าคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น! แน่จริงคุณก็ลงมือ!"

"ลงมือสิ!"

"ตัวคุณไม่กล้าเสียสละเพื่อนิกายตงหวง ก็เลยมาห้ามลูกศิษย์ทุกคนไม่ให้ต่อสู้เพื่ออนาคตของนิกายตงหวงเหรอ? เหอะเหอะ คุณมันก็เป็นได้แค่คนประเภทปากอ้างคุณธรรมแต่จิตใจคิดคด"

"ถูกต้อง!"

อาวุโสคนอื่นก็เริ่มตำหนิหลินหยาง

แต่ละคนพูดถึงแต่เรื่องของความชอบธรรม

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน

"พวกคุณต้องการให้ผมลงมือ ได้งั้นผมลงมือเอง!"

พูดจบ เสียงพูดตำหนิที่อยู่โดยรอบเงียบลงทันที

ทุกคนเบิกตากว้างมองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา

"หลินหยาง คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"

หรงซิงหงหน้าถอดสี ตะโกนด้วยความร้อนใจ

เจิ้งตานดีใจอย่างบ้าคลั่ง

ซ่าวไห่ถึงกับปรบมือโดยตรง "ดี! ดี! ดูเหมือนเจ้าตำหนักชิงเหอของเราเตรียมใจพร้อมที่จะเสียสละแล้ว! ไม่เลว!"

คราวนี้ยอมรับว่าหลินหยางคือเจ้าตำหนักชิงเหอแล้ว…

ซูโม่หยุนขมวดคิ้วแน่น

หลิ่วซื่อเฟิงรู้สึกตกใจ

กุยโซ ซีมู่หลิน พระจิ่วโหรวและอาวุโสคนอื่นหันไปสบตากัน

ตกลง…หมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่?

ไม่มีใครสามารถเข้าใจความคิดของเขา

หลินหยางปัดฝุ่นบนร่างกายตนเอง เดินไปที่เนินสูงแห่งหนึ่งแล้วพูดกับทุกคน "พวกคุณฟังให้ดี ที่ผมยอมก้าวออกมาไม่ได้เพื่อต้องการแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง แต่ผมไม่ต้องการเห็นลูกศิษย์มากมายตายต่อหน้าต่อตา! ผมแตกต่างจากพวกคุณทุกคน! ผมเคารพทุกคน! พวกคุณทุกคนไม่สมควรตาย!"

พูดจบ หลินหยางหันหลังแล้วเดินเข้าไปหาคนเฝ้าสุสาน

ลูกศิษย์ทุกคนมองเขาด้วยความตกตะลึง

คำพูดเรียกง่ายเพียงแค่ประโยคเดียว กลับทำให้หัวใจของลูกศิษย์ทุกคนเกิดความรู้สึกสับสน

สีหน้าของหลิ่วซื่อเฟิงดูน่าเกลียดมาก

กุยโซก็เช่นกัน